Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#270 Eindstation

Thuis, geen kille ziekenhuis kamers meer, met snurkende mede patiënten die me nachten wakker hielden. Alhoewel interieurstylisten tegenwoordig echt wel proberen de kamers wat huiselijker te maken. Maar toch, als overdag de deuren van de kamers openstonden was er altijd bedrijvigheid, beweging, leven… Dat laatste maakte me onrustig. Vroeger niet hoor, in tegendeel. Ik was vol energie ik kon alles aan en aanbad het leven. Nu twee jaar na de diagnose: ‘U staat met één been in het graf’, wil ik na de vele behandelingen thuis zijn. Thuis bij mijn geliefde, mijn kinderen. Ik wil in alle rust het bloed door mijn aderen horen ruisen. De hoop hebben, voelen dat het echt waar is. Dat niet het graf, maar hier mijn voorlopig eindstation is. Het dringt nog niet helemaal tot me door. Wat zei de arts ook alweer: ‘Ik kan u feliciteren, de tumor is weg, helemaal weg. Ook geen uitzaaiingen, u bent een medisch wonder. U bent genezen.’ Wat heb ik toch geluk gehad, ook al voel ik het nog niet, verstandelijk weet ik dat het zo is. De tijd zal het leren. Ik kijk naar het mooi gestucte plafond van onze knusse slaapkamer. De renovatie was net klaar voor mijn diagnose. Nu kan ik eindelijk gaan genieten van het resultaat van mijn eindstation.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Lucia, Heftig verhaal. Spreek je uit ervaring? Zo lijkt het geschreven. Puur over de tekst heb ik nog wat opmerkingen: Thuis, geen kille ziekenhuis kamers meer, met snurkende mede patiënten die me nachten wakker hielden. -- om te benadrukken dat je eindelijk thuis bent, zou je achter "thuis" een punt kunnen zetten. Thuis. Geen kille ziekenhuis kamers meer. Achter "nachten" zou ik "lang" erbij zetten. Snurkende patiënten die me nachten lang wakker hielden. Ik was vol energie ik kon alles aan en aanbad het leven. -- achter "energie" mis ik een leesteken.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Fief, ik spreek niet uit persoonlijke ervaring, maar wel een soort gelijk verhaal van dichtbij zien gebeuren. Ik ga kijken naar de puntjes die je aangeeft! Dankjewel voor de feedback

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Lucie, wat geef je mooi weer hoe het is om te 'wennen' aan de diagnose: u bent genezen. Ook dat is helemaal niet makkelijk, terwijl het zo mooi nieuws is. De HP neemt zich voor te gaan genieten, maar geeft aan dat de ratio in haar het begrijpt, maar haar gevoel nog niet zover is. Kortom: knap gedaan :thumbsup: Wat me opvalt: Ik was vol energie ik kon alles aan en aanbad het leven. Een komma achter energie, dan kan je de tweede keer 'ik' weglaten. Heel graag gelezen en fijne zaterdagavond.

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Lucia, je hebt mooi beschreven hoe rustgevend een fijne, herkenbare omgeving is in tijden van nood. Zoals hierboven al gezegd is, zijn er enkele gevallen waar de interpunctie niet helemaal klopt. Dat is oefenen en een beetje gevoel. [quote: Lucia Bartels]Nu twee jaar na de diagnose: ‘U staat met één been in het graf’, wil ik na de vele behandelingen thuis zijn.[/quote] Deze zin loopt wat raar. Misschien is dit beter: 'Nu twee jaar na de diagnose - "U staat met één een in het graf" - wil ik na de vele behandelingen thuis zijn. [quote: Lucia Bartels]Wat heb ik toch geluk gehad, ook al voel ik het nog niet, verstandelijk weet ik dat het zo is.[/quote] Wat heb ik toch geluk gehad. Ook al voel ik het nog niet, verstandelijk weet ik dat het zo is. Graag gelezen!