#270 Eindstation

Thuis, geen kille ziekenhuis kamers meer, met snurkende mede patiënten die me nachten wakker hielden. Alhoewel interieurstylisten tegenwoordig echt wel proberen de kamers wat huiselijker te maken. Maar toch, als overdag de deuren van de kamers openstonden was er altijd bedrijvigheid, beweging, leven… Dat laatste maakte me onrustig. Vroeger niet hoor, in tegendeel. Ik was vol energie ik kon alles aan en aanbad het leven. Nu twee jaar na de diagnose: ‘U staat met één been in het graf’, wil ik na de vele behandelingen thuis zijn. Thuis bij mijn geliefde, mijn kinderen. Ik wil in alle rust het bloed door mijn aderen horen ruisen. De hoop hebben, voelen dat het echt waar is. Dat niet het graf, maar hier mijn voorlopig eindstation is. Het dringt nog niet helemaal tot me door. Wat zei de arts ook alweer: ‘Ik kan u feliciteren, de tumor is weg, helemaal weg. Ook geen uitzaaiingen, u bent een medisch wonder. U bent genezen.’ Wat heb ik toch geluk gehad, ook al voel ik het nog niet, verstandelijk weet ik dat het zo is. De tijd zal het leren. Ik kijk naar het mooi gestucte plafond van onze knusse slaapkamer. De renovatie was net klaar voor mijn diagnose. Nu kan ik eindelijk gaan genieten van het resultaat van mijn eindstation.