#270 Ik haat het hier

Ik heb hier echt zo’n verschrikkelijke hekel aan. Ik zucht een keer diep en duw met tegenzin op de knop naast de rode deur. De inmiddels zo herkenbare geur overvalt me weer direct op deze vroege ochtend. . ‘Gatver,’ denk ik. Het is drukker dan normaal vandaag en met veel moeite krijg ik er een ‘Goedemorgen’ uit. ‘Jaja ik weet inmiddels hoe het werkt, Nee, U hoeft me niks meer uit te leggen, Ja, ze zijn allevier van mijzelf of moet ik U misschien nog een keer uitleggen dat normale mensen geen kinderen lenen van bijvoorbeeld de buurvrouw?’ Ik neem, samen met nog 6 anderen, plaats aan de spuuglelijke ronde houten tafel. Ik begrijp het na al die jaren nog steeds niet, dit zou gezelligheid en warmte moeten uitstralen maar ik vind het gewoon echt een schreeuwerige chaotisch lelijke oude saaie bedoeling hier. Misschien komt dit omdat ik allereerst niet zo van kleur houd, je zou bijna hopen dat je spontaan kleurenblind word zodra je hier binnen loopt.’ ‘Doof’ zou ik op dit moment trouwens ook niet heel erg vinden. ‘Nee ik wil niet weten welk kattenvoer je gebruikt, ik wil niet weten waarom je de buurvrouw van je zus niet aardig vindt, en wil al helemaal niet weten waar de appels vandaag in de aanbieding zijn. Ik kom hier alleen omdat het moet en het van me verwacht word. Om zoals altijd over precies 23 minuten weer buiten te staan met een vreselijk kutgevoel omdat het ‘toch nooit goed is’. Het voelt voor mij elke keer opnieuw alsof ik meedoe aan een programma waarbij je op voorhand al weet dat er voor jou geen enkele stoel, in dit geval lelijke blauwe, om gaat draaien. ‘Loa is aan de beurt,’ ja, die hoort bij mij en nee vrolijker ga ik niet kijken vandaag ‘Mevrouw de consultatiebureaumuts.’ .