De herfst is mijn favoriete jaargetijde, net vóór de lente. Er zit hooguit een afgevallen roodachtig blad tussen. Maar toch: het najaar wint. Soms regent het cats and dogs, meestal schijnt de zon. Zeker in mijn tuin waar ik de walnoten verzamel en de druiven rijp in mijn mond steek. s’Zomers fiets je, in het najaar wandel je. Je geniet van de Indian Summer. Die heb je in alle soorten en maten, je hebt een bos voor de zondagse wandeling. Iets anders is een wijngebied met steile hellingen, daar spatten de kleuren je echt tegemoet. Als de kleuren je niet overtuigen van het najaar dan doet de bosgeur dat wel: rottende bladeren, een lichte aangename schimmelgeur, afgevallen fruit, frisheid, de aarde, die niet langer uitgedroogd is. En dan het licht, dat in stralen, sprookjesachtig, een beetje geheimzinnig door de bijna kale takken heen valt. Fantastisch, die paddenstoelen: rood, geel, wit, groot, klein, in groepen, alleen, in de vorm van gestapelde flatgebouwen. Prachtig. Plukken durf ik ze niet: ik weet niet wat eetbaar is. Het is het jaargetijde van een lichte melancholie. De natuur sterft langzaam en trekt zich terug onder de grond. Wat overblijft zijn silhouetten , die wachten op rijp of sneeuw om hun eigen schoonheid te tonen. De beukenlaan laat zijn schoonheid al zien: de zon, die fel naar binnen komt aan het einde van de laan, laat het afgevallen geelrode blad goud oplichten. De kortere dag toont ons een hemelse toegangsweg. De keerzijde van de herfst is de regen, soms druilerig, vaak in de vorm van slagregens. Alles, wat aan planten nog overeind staat, neerslaand. Dan blijf je thuis, liefst voor een warme kachel met een goed glas port en wat kaas. Ook dat is genieten, het buiten sluiten van de koude, natte, boze buitenwereld. Binnen is die zalige bosgeur vervangen door geuren van kaneel en nootmuskaat. De pepernotentijd nadert. Het is de tijd van voorbereiding voor St. Nicolaas. In de familiemaand december maak je surprises met familie, gezin of vrienden. Of je legt de cadeautjes onder de kerstboom, dat mag ook. Geen Halloween voor mij of St.Maarten. Met die feesten ben ik niet opgegroeid. Ze hebben geen betekenis voor mij. Net zo min als de commerciële aanpak van die uniforme ingerichte etalages of die vreselijke muzak. Waar is die persoonlijk ingerichte etalage gebleven? Verdwenen met de laatste zelfstandige winkel; opgeslokt door een winkelketen. Die kortere koude dagen schreeuwen om een winterslaap. Ik ben dan wel geen ijsbeer maar ik blijft wel langer slapen. Je draait je nog een keer lekker om in het warme dekbed. Geen haast nu, het is een tijd van je gemak nemen. Je geniet van de bescherming van dat lekkere warme plekje; de kou is buiten gesloten. Maar ondanks al die leuke dingen, blijft de herfst voor mij toch voornamelijk de natuur die mij naar buiten trekt.