#269 Vallende blaadjes

De vallende mussen hebben plaatsgemaakt voor honden en katten. Gelukkig is het droog vanmiddag. Ik heb Eva meegenomen naar het bos en ze rent als een jonge hond door de gekleurde herfstblaadjes in het bos. ‘Kijk oma.’ Ze wijst naar een rode paddenstoel met witte stippen. ‘Wonen hier kabouters?’ Voor ik antwoord kan geven huppelt ze al weer verder en komt terug met een handvol beukennootjes. Alles gaat in de grote tas die we hebben meegenomen. Herfst is mijn favoriete tijd van het jaar. Ik vind het heerlijk om door het bos te wandelen met al die veranderende kleuren. Eva’s kinderlijke enthousiasme maakt het alleen maar nog leuker. Kees, mijn man, vindt er helemaal niks aan. Hij is meer het zomertype. De hele dag loopt hij te mopperen dat het koud is en dat het “hondenweer” is. ‘Waarom wilde opa niet mee naar het bos?’ vraagt Eva als ze een lading kastanjes in de tas gooit. ‘Opa heeft last van de vallende blaadjes.’ Eva kijkt me aan. ‘Is opa ziek?’ ‘Nee, lieve schat, dat is een uitdrukking. Opa heeft een hekel aan de herfst. Daar wordt hij mopperig van. Hij houdt meer van de zomer als het lekker warm en licht is. Veel mensen worden een beetje mopperig als het herfst is. Dan zeggen we wel eens: ze hebben last van de vallende blaadjes.’ Eva kijkt me aan, haalt haar schouders op en gaat weer op zoek naar nieuwe schatten. De tas zit inmiddels bomvol met herfstbladeren, kastanjes, beukennootjes, takjes en dennenappels. Hier gaan we herfststukjes van knutselen en Eva wil poppetjes maken van kastanjes, net zoals ze op school heeft gedaan. Kees kijkt op van zijn krant als we onze vondsten over de keukentafel uitstorten. Mopperend pakt hij zijn krant en loopt naar de woonkamer. ‘Kom je mee knutselen, opa?’ Hij mompelt een onverstaanbaar antwoord en verdiept zich weer in zijn krant. Eva begint ijverig met het steken van de prikkertjes in de kastanjes en doet voor hoe ik een paard moet maken. Ik laat haar op mijn beurt zien hoe je beukennootjes aaneen kunt rijgen tot een ketting of een armband. Na al ons harde werken zijn we toe aan een pauze en ik maak voor ons drieën een beker warme chocolademelk met slagroom. Inmiddels is het gaan regenen. Dikke druppels vallen op de serre. Kees staat voor het raam naar buiten te kijken. ‘Wat een hondenweer,’ moppert hij. Eva staat op en loopt met een slagroomsnor op haar bovenlip naar hem toe. Ze pakt zijn hand. Met zijn zakdoek veegt Kees de snor weg. ‘Opa, doet het pijn?’ vraagt ze bezorgd. Hij kijkt haar vragend aan. “Pijn?’ ‘Ja, oma zegt dat jij last hebt van vallende blaadjes.’ Hij moet meteen aan zijn vriend Bruno denken. Die zou iets over een groen blaadje gezegd hebben, maar ja, hoe leg je dat dan weer uit aan een kind.