#269 I wish it would rain down over Jasper

Waterdruppels kruipen door haar zomerjas, en vinden hun weg naar haar nette blouse. Haar pijpenkrullen hangen verwilderd voor haar ogen en benemen haar het zicht. De extra strong gel kruipt over haar gezicht richting haar strak gesloten lippen. De wind die zo kenmerkend is voor de dijk waar ze op fietst duwt haar terug alsof het haar wil beletten de plek te halen. Het galmen van de snelweg weerklinkt door in het viaduct die in de uitgestorven omgeving zo’n beetje de enige schuilplek is. Sanne opent nogmaals de Buienradar app, wanneer ze een grauwe stem hoort die haar maar al te bekend voorkomt. ‘Jij bent ver van huis, meisje,’ zegt Koos. De kalende buurman die vanwege zijn enorme lengte door iedereen in het dorp ‘de Beer’ wordt genoemd, neemt haar onder zijn bril aandachtig in zich op. ‘Ik woon weer thuis, sinds kort.’ ‘Problemen met de studie?’ Sanne’s gedachten dwalen terug naar de app van Jasper waarmee het allemaal begon; ‘ik denk niet dat dit gaat werken’, de vier pogingen die ze nodig had om hem eindelijk telefonisch te bereiken en de kilheid in zijn stem toen hij nogmaals bevestigde dat het over was. ‘Zoiets.’ De Beer steekt een sigaret op en Sanne voelt hoe de rook in haar gezicht waait. ‘Ik had gisteren nog je vader gesproken. Als een meisje zoals jij zo kijkt zit er meestal meer achter.’ De wind die in kracht nog verder is toegenomen duwt inmiddels de regen onder het viaduct. Haar pas gekochte Levi’s die de dans wist te ontspringen bevat nu ook meerdere vochtplekken. ‘Ik dacht dat jouw dochters ouder zijn.’ ‘Het is Jasper toch?’ Het vocht baant zich verder een weg richting haar zwarte beha en haar witte sportsokjes. ‘Volgens mij klaart het op.’ ‘Wacht even, een man van mijn leeftijd kan jou straks natuurlijk nooit bijhouden.’ ‘Dat valt nog te bezien.’ De Beer wijst gejaagd naar de kettingkast van zijn Gazelle. ‘Nee geloof me, dit ding heeft kuren. Luister, er is net een stel komen wonen naast de oude boerderij...’ ‘Ik ga weer even door. Spreek je vast nog wel eens.’ ‘Nee, wacht, ze hebben een zoon. Hij is denk ik een beetje van jouw leeftijd.’ ‘Ik zie hem wel verschijnen.’ Sanne schakelt naar zijn drie, terwijl de katten en honden nog steeds uit de lucht vallen. Inmiddels zijn grote delen van haar huid bevochtigd. In stilte wenst ze dat Jasper zijn Iphone op zijn balkonnetje heeft laten liggen en het overdadige vocht de electronica in de war brengt. ‘Wacht even, grote beer.’ Wanneer Koos merkt dat ze afremt, ploetert hij naar haar toe. Hij heeft niet gelogen over de ketting. ‘Je hebt interesse?’ ‘Ja, als jij een date kan regelen.’ ‘Daar zijn buren voor toch.’ Terwijl de wolken onverschillig regendruppels naar beneden blijven gooien, rekent Sanne erop dat deze ultieme middelvinger naar diegene die ze nu wel haar ex mag noemen haar voor een longontsteking zal behoeden.