#266 - Hoe ik zijn ouders leerde kennen

‘Ik zit vast in het verkeer,’ stond er in zijn berichtje. ‘Ik zit vast bij jouw ouders,’ antwoordde ik. ‘Sorry, ik maak het straks wel goed met je,’ stuurde hij terug. ‘Is dat Jonathan, Miranda liefje?’ vroeg Jonathans moeder. ‘Ja mevrouw Willems, hij zal niet lang meer op zich laten wachten,’ loog ik. ‘Die jongen is altijd al één grote teleurstelling geweest,’ klaagde meneer Willems. ‘Hij slaagde er niet eens in op tijd geboren te worden,’ vertrouwde mevrouw Willems me toe. ‘Uw tafel is klaar,’ onderbrak het dienstertje ons. ‘Zijn restaurantkeuze is al even slecht als zijn keuze wat vrouwen betreft,’ fluisterde meneer Willems net hard genoeg zodat ik hem nog kon horen. ‘Ach Norman,’ fluisterde mevrouw Willems even luid terug, ‘Dat blijft niet duren. Dat doen relaties nooit bij Jonathan.’ ‘Uw tafel,’ zei het dienstertje dat ons naar een knus hoekje had geloodst. ‘Wel, hier zijn we dan,’ zei meneer Willems terwijl hij plaatsnam, ‘We vermoedden al dat Jonathan ergens een liefje verborgen hield, maar hij wilde het aanvankelijk niet toegeven.’ ‘Nu we haar gezien hebben,’ zei mevrouw Willems tot haar man alsof ik niet mee aan tafel zat, ‘snap ik waarom hij haar niet eerder aan ons durfde voorstellen.’ ‘Stil nu, Georgina,’ suste meneer Willems haar, ‘Niet iedereen kan zich Dior permitteren, schat.’ ‘Vertel me, Miranda liefje, wat doe je voor de kost?’ vroeg mevrouw Willems die zich nu tot mij richtte. ‘Ik maak mensen koud,’ antwoordde ik. ‘Dat is een vreemd beroep, liefje,’ zei ze, ‘Norman, weet jij wat ze daarmee bedoelt?’ ‘Ik denk dat ze daarmee bedoelt dat ze mensen vermoordt tegen betaling.’ ‘Dat is correct,’ antwoordde ik, ‘Ik vermoord mensen, maar niet altijd tegen betaling.’ ‘Ik dacht dat je hen een kans zou geven,’ zei Jonathan. ‘Een meisje heeft het recht van gedachte te veranderen,’ antwoordde ik. ‘Hoe heb je het gedaan?’ ‘Ik heb je moeder gedood met het bestek; je vader heb ik in een stuk worst laten stikken.’ ‘Wow,’ zei Jonathan vol verwondering, ‘Je bent echt compleet los gegaan.’ ‘Tja, ze zagen eruit als mensen die het verdienden in stijl de pijp uit te gaan,’ gaf ik toe, ‘maar wat me werkelijk over de streep trok was hun subtiele manier van converseren.’