‘Wat?’, vroeg hij timide door de telefoon. ‘ Hoe is het gebeurd?’. Hij beet op zijn kiezen. Tranen verzamelden zich in zijn ooghoeken. Haar gezicht popte op in zijn gedachten. Haar lach, haar donkerblonde haar, wat altijd verzorgd opgestoken had gezeten. Haar lippen, altijd zorgvuldig ingekleurd. Momenten die in een enkele seconde zoveel dierbaarder voor hem waren geworden kwamen een voor een voorbij. De stem aan de andere kant van de lijn vertelde, maar hij kreeg er maar weinig van mee. “De verpleging heeft haar vanmorgen niet meer wakker kunnen krijgen. Ze is overleden in haar slaap. Niemand is erbij geweest’. Er viel een stilte aan de andere kant van de lijn gevolgd door ongerustheid. John, ben je daar nog?’ ‘Ja’, bibbert het na een lange stilte vol ongeloof. ‘Gaat het? Kom je naar haar huis? We moeten nog zoveel regelen, dan zien we je daar…?’. Zonder een woord van afsluiting legde hij de telefoon neer op het kastje. Met zijn rug tegen de muur gleed hij naar beneden tot hij op de grond zat. Ze wilden dat hij naar het ouderlijke huis kwam. Hij vroeg zich af of hij dat wel kon. Daar zal hij zijn moeder aantreffen die al die jaren zo liefkozend voor hem heeft gezorgd. Kan hij het aan om een overleden persoon te zien? Hij bestond moeizaam op en reed naar zijn ouderlijk huis. Zijn zussen waren al aanwezig. De huisarts die hij passeerde bij het naar binnen gaan, wenste hem sterkte in het verlies. Binnen trof hij zijn moeder, opgebaard met een rozenkrans verweven tussen haar vingers.