Hij staat te trillen op zijn benen. Zijn hart gaat als een razende tekeer. Met angstige ogen kijkt hij zijn juf aan die hem bemoedigend toeknikt. “Vooruit maar Joost. Vertel maar waar je spreekbeurt over gaat.” Hij richt zijn blik weer op zijn klasgenoten. Hij snapt er niets van. Thuis ging het zo goed. Keer op keer heeft hij de tekst gelezen tot hij hem helemaal uit zijn hoofd kende. Hij heeft geoefend voor de spiegel, zoals de juf had geadviseerd. Daarna heeft hij zijn spreekbeurt voor zijn ouders gehouden. Hij hoefde zelfs het papier er niet bij te houden. Hij heeft zoveel tijd gestoken in zijn spreekbeurt. Het onderwerp had hij snel gevonden. Hij zou zijn spreekbeurt houden over het zonnestelsel. Het is zijn grootste droom om ooit astronaut te worden en naar de maan te vliegen, om de sterren van dichtbij te bekijken. Zijn grootste idool is André Kuipers. Laatst is hij nog met zijn vader naar een theatervoorstelling geweest waar André met zoveel passie over zijn beroep heeft gesproken. Hij heeft genoten van de mooie beelden die getoond werden en na afloop heeft hij zelfs een handtekening van hem gehad. Toen hij hem vroeg of hij het niet eng vond om voor zoveel mensen te moeten praten, verklapte André hem een geheim. Nu staat hij voor de klas en hij ziet zijn klasgenoten naar hem kijken. Zou het echt helpen wat André hem heeft verteld? Hij kijkt zijn klasgenoten een voor een aan en opeens voelt hij iets opborrelen. Hij probeert het angstvallig in te houden, maar hoe langer hij naar zijn klasgenoten kijkt, hoe moeilijker het wordt. Op een gegeven moment houdt hij het niet meer en hij proest het uit. Hij krijgt de slappe lach en kan even niets meer zeggen. De juf kijkt hem verbaasd aan en spoort hem aan om nu eindelijk te beginnen. Hij hikt nog een keer na, haalt een keer diep adem en zegt: “André Kuipers doet altijd alsof de mensen in de zaal bloot zijn als hij zenuwachtig is, maar jullie zien er bloot zo gek uit.” En hij krijgt opnieuw de slappe lach.