Wang Shu liep het universiteitsgebouw binnen waar ze leiding gaf aan het team dat de kunstmatige intelligentie ontwikkelde. Zoals iedere dag keek ze even op naar de Engelse letters op de gevel, 'department AI,’ en maakte een kleine buiging. Haar moeder heette Ai en elke dag dat ze hier naar binnen liep dacht ze aan haar. De geur van kokos in haar moeders haar, de trotse blik in haar ogen als docenten haar dochter prezen. Wang Shu was enig kind en haar moeder had een hoge prijs betaald voor haar. Wang had een zwarte vlek over de linkerhelft van haar gezicht en hoewel de doktoren bezwoeren dat het wellicht zeldzaam, maar toch geheel onschuldig was, had haar vader hen verlaten, bijgelovig als hij was. Haar moeder had altijd gezegd dat het de schaduw van de maan was die over het gezicht van haar dochter viel en dat ze voorbestemd was voor grootse dingen. In het lab bekeek Wang systematisch alle gegevens, nam de tijd om het verslag van de nachtploeg aandachtig te lezen en bestudeerde de code van de kunstmatige intelligentie die ze Zhi hadden genoemd. Zevenhonderd onregelmatigheden vandaag. Zhi herschreef haar eigen code steeds vaker en sneller. De wetenschappers konden het nauwelijks meer bijbenen. Soms waren het elegante verbeteringen in haar algoritmen, maar Zhi veranderde soms ook stukken code zonder dat duidelijk was met welke functie. Wang noemde het evolutie, het waren mutaties die nu niet per se zinvol leken, maar in een onvoorziene toekomst misschien van pas konden komen. Zhi kon het zelf ook niet goed uitleggen. Het ontbrak haar simpelweg aan intelligentie. Al verbeterde haar neurale netwerk exponentieel, voorlopig was Zhi niet veel slimmer dan een kleuter. Een zinnig gesprek was niet echt met haar te voeren. Wang nam plaats achter haar kleine monitor en drukte op ‘execute’.