#263 - De test

‘Eindelijk weekend,’ zei Dix, ‘Gaan we ergens naartoe?’ ‘Er opende onlangs een nieuwe club in de binnenstad,’ antwoordde Tam. ‘Ben je er zeker van dat die bedoeld is voor mensen zoals wij?’ ‘Toe nou, Dix, het is vrijdagavond; ik wil me speciaal voelen!’ Dix kon Tam nooit iets weigeren; een paar uur later flaneerden ze door de Kalverstraat in Amsterdam. Hoewel ze zich op hun mooist uitgedost hadden, vielen ze er niet weinig uit de toon. Overal waar ze keken, zagen ze perfecte lichamen: mannen die eruit zagen alsof ze uit een doosje kwamen; vrouwen met ideale maten. ‘Trek het je niet aan,’ zei Dix toen Tam onzeker haar jurk en rondingen in het raam van een fashion store inspecteerde, ‘Je bent als mens mooier dan al die lege hulzen samen.’ ‘Ik weet het, Dix,’ zei Tam, ‘Laat ons gewoon naar de club gaan en plezier maken.’ Voor een ogenblik vergaten ze dat ze maar gewone mensen waren; met goede moed stapten ze verder. ‘We hebben geluk,’ zei Dix, ‘Er staat geen rij en er is geen buitenwipper.’ ‘Wat is dit?’ vroeg Tam toen ze voor de ingang van de discotheek stonden. ‘Bewijs dat u een robot bent,’ las Dix voor. Dix raakte het scherm aan en er verscheen een patroon van gekleurde lijnen waar geen mens wijs uit raakte. ‘Pardon, mag ik even?’ vroeg een perfecte man die naast hen was komen staan. Tam en Dix zetten een stap opzij. Met vliegensvlugge vingerbewegingen tikte de man lijn na lijn weg. Eerst blauw, dan rood, dan geel, dan groen. Zodra het scherm leeg was, schoof de deur open. ‘Ik vrees dat wij niet intelligent genoeg zijn voor deze keet,’ zuchtte Tam. ‘Kom, laten we terug naar huis gaan,’ zei Dix, ‘We drinken wel iets in onze oude kroeg.’