#262 - Generale

Voor de tweede keer dat jaar was hij aanwezig op zijn eigen begrafenis. Drie maanden geleden had hij zich ingeschreven in het register ‘Vrijwillig Gekozen Dood’. Hij had de vastgestelde leeftijd van 53 jaar bereikt en als kunstenaar kreeg hij onder deze regering vijf extra levensjaren cadeau. De virtuele versie van zijn begrafenis was goed verlopen. De funeralplanner kon de regie overnemen en plande de generale repetitie in. Het leek nergens op. Het begon al bij de rouwauto. Zwart. Hij wilde geel. Hij had het bij zijn collega’s gezien. Een donkere auto viel weg in de schaduwen van bomen en gebouwen. Dat mocht hem niet gebeuren. Bij het condoleanceregister in de kathedraal stonden zijn exen met elkaar te kibbelen als twee kleine peuters, terwijl hij duidelijk had gezegd dat hij ze er niet bij wilde hebben. En zijn zus, zijn enige zus, van wie je toch het nodige respect mocht verwachten, stond naast de kist te zweten als een otter. ‘Het is de overgang’, zei ze. Maar vandaag moest het over zijn overgang gaan. En dan de kaarsen. Ze waren wit. Hij had om felgekleurde gevraagd. Het was toch zeker algemeen bekend dat hij in zijn schilderijen geen wit gebruikte. Nooit. Hij haatte wit. Hij werkte met primaire en secundaire kleuren. Zo was hij erin geslaagd om met potloden in slechts zes kleuren zijn gehele oeuvre bij elkaar te krassen. Een onbetaalbaar oeuvre, zeker straks, na zijn dood. In die kathedraal bekroop hem het gevoel dat hij begraven werd als de eerste de beste reclamefolderbezorger. Terwijl zijn manifest meer betekend had dan dat van Cobra en Dogma 95 bij elkaar. Geen schilder waagde zich daarna nog aan houtskool of olieverf. Hij deed zijn beklag. De funeralplanner keek even op van zijn mobiele telefoon en ontnam hem het woord. ‘Het doet er niet meer toe’, zei hij. ‘Zojuist is er een nieuwe regering aangetreden. Het beroep van kunstenaar is afgeschaft. Uw vijf bonusjaren trouwens ook.’