#262 Overgaan

Overgaan Voor de tweede keer dat jaar was hij aanwezig op zijn eigen begrafenis en toch kon hij er niet helemaal aan wennen. Meestal had hij meer tijd. Gemiddeld één keer in de vijftig jaar, vaak uit eigen keuze, maar zoals dit jaar soms verdreven door het lot. De Saab 900 Mellow Yellow cabrio turbo, met de kist overdwars boven de achterbank reed stapvoets voorbij. Twee peuters, aan weerszijde van hun moeder, liepen daarachter. Hij was wel trots op die auto en had genoten van de vrouw. De kinderen had hij zoveel mogelijk gemeden. Dat was het voordeel van een rijke en succesvolle kunstenaar. Excentriek, dus zijn verblijf viel niet op. Helaas duurde het maar enkele maanden. Op de kist lag een klok gevormd door zes kleurpotloden. Groen op de positie van de twaalf, rood op de drie, blauw op zes en geel op negen. Een kort grijs potlood en een lang zwart potlood wezen naar het groene potlood. Twaalf uur. Daaronder in sierlijke letters geschreven: Nu elck sijn tijd. Zijn laatste kunstwerk. Hij had de creatieve gave niet die zijn lichaamsgenoot moet hebben gehad. Toch was hij best tevreden met zijn ingeving. Hij liet zich sterven in de natuur. Doodziek, maar zelf gekozen. Op die manier kon hij de sprong maken naar het dichtstbijzijnde wezen: De otter die hem vol verbazing aankeek. In dieren kon hij niet lang voortbestaan. Terwijl de stoet voorbijtrok, loerde hij door het hek die de begraafplaats scheidt van de weg. Fluitend liep een bezorger van reclamefolders voorbij. Heel even hield de bezorger zijn pas in en floot een korte valse noot. De otter bleef levenloos achter.