#260 - Dans met me

1999

Ik denk dat gewenning aan ons het beste werkt. Je ontkomt er toch niet aan. Zo kwam Isabel al voor me zitten toen ze nog kroop. Intussen weet ik bijna zeker dat Isabel doorheeft wie ze is. Ze kijkt me net wat langer aan dan eerst en plukt daarbij heel schattig aan haar krullen. Haar moeder Erica danst bijna de tango met me. Achter mijn rug hangen haar zomerjurkjes. Ze weet precies hoe ver ze moet gaan, ik ben stiekem een beetje verliefd op haar. Isa's vader Pepijn is niet zo’n dandy, hij trekt meestal wat bekends aan en rent dan nog even naar de badkamer voor een snelle check van zijn kapsel. In mijn vorige leven stond ik bij een vrolijke oude dame, Ada heette ze. Maar zo’n jong gezin vind ik ook wel weer eens leuk.

2008

Isa staat soms bijna een uur voor me, met de kamerdeur op slot. Ze ziet er somber uit. Ik weet niet wat haar klasgenoten hebben gezegd, maar de onbevangenheid is er nu echt vanaf. Een jaar of elf zal ze zijn, misschien ietsjes ouder, ik ben slecht in leeftijden. Ze rommelt wat met make-up en soms is er een ander meisje bij, zij heet Kimberley. Kimberley is wat ouder en gebruikt mij al best gehaaid. Isa gaat op haar lijken. Aan de gezichten van Pepijn en Erica zie ik dat ze het jammer vinden en dat snap ik wel. Ik ben ook geen fan van Kim. Ze neemt me veel te serieus. Vooringenomen is ze en ze misbruikt mij alleen voor bevestiging. Maar ik ben nu eenmaal wie ik ben, ik kan er niets aan veranderen, en ik heb ook een scherp randje. Ik hoop dat Kim nog bijdraait. Meestal gaat het uiteindelijk wel goed. Voor Isa hou ik mijn hart vast.

2015

Ik ben verhuisd. Isa is nu groot en heeft me meegenomen naar haar studentenkamer. Psychologie is het geworden aan de uni. Ik vond haar meer een talenmeisje, maar ze piekert veel, dat is waar. Het was nog aardig wat werk om me uit elkaar te krijgen. Erica leek niet zo met ons afscheid te zitten. Ik had het al een beetje gemerkt aan haar gedrag. Ik zal haar vast missen. Gelukkig is Pepijn lief voor haar. Soms komen ze hier langs, ik denk dat Isa zich vaak alleen voelt. De puberteit was kantje boord. Ze wilde er net zo uitzien als Olivia Lonsdale, zei ze vaak, dat is een actrice. Soms praat ze namelijk tegen me. Ze zat de hele tijd lachjes te oefenen en ze wordt er steeds beter in, ook met haar ogen en maniertjes. Ik begin een beetje haar verslaving te worden. Ik laat liever de waarheid zien, maar die duwt ze weg. De waarheid kan glashard zijn, maar niet zo bot als Isa denkt.

2017

Ik sta weer op mijn oude plek. Isa ziet er spichtig uit de laatste tijd. Ze is nooit een dikkerdje geweest, dat is waar. Jongens windt ze zo om haar vinger. Niet dat die lang blijven. Altijd komen ze erachter. Bij mij duurde het even. Ik stond niet zo dicht bij de wc. Ik hoorde van Pepijn dat ze anorexia heeft. Ergens voel ik me schuldig, het is voor mij niet de eerste keer dat ik een meisje wanhopig maak. Ik ben ook aan haar gehecht. Maar met Erica heb ik nog steeds een gezonde band. Zij kan beter met me omgaan. Ik hoop dat ik hier mag blijven. Voor Isa lijkt me dat ook het beste. Soms ben ik een beetje belerend, het is een zwakte van me. Die is misschien onvermijdelijk als mensen weleens aan je bezwijken.

2019

Het was koorddansen boven een diepe afgrond, zoveel heb ik begrepen uit de verhalen op de gang naast me. Isa is nog steeds vel over been, bag o' bones zeggen mensen weleens minzaam. Ze noemt zich nu international model. Mijn zegen heeft ze. Bij de foto’s die ze online zet, schaam ik me soms plaatsvervangend, maar goed, werk is werk en hopelijk kent ze haar grenzen als volwassene wat beter. Het blijft jammer dat ik haar alleen de buitenkant kan laten zien. Een Erica zal het wel niet worden. Drank en drugs hebben de reputatie dat ze mensen slopen, maar onderschat de kracht van spiegels niet.