Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#259 De kamer

Annemiek maakt al zeker een uur met haar vinger kleine rondjes op de spijl van het bed. Mijn zus heeft nooit goed stil kunnen zitten. Theo kijkt afwisselend naar de klok en naar zijn handen, gevouwen op zijn schoot. Alsof hij de tijd wil controleren, die langzamer lijkt te gaan dan de wetten van fysica voorschrijven. Misschien is hier geen tijd. Mijn been is gaan slapen door deze te lang vastgehouden houding, maar ik voel het niet. Praten doen we niet, niet met elkaar. Er is al jaren stilte, maar de stilte van vandaag is anders. Het onmiskenbare geluid van een merel trekt mijn aandacht. Hij is lastig te vinden, verborgen in de imposante krulwilg achter het raam. De zon verlicht het voorste deel van de tuin en weerkaatst in de grote vijver, waar een waterhoen – of was het toch een meerkoet? - zijn kuikens de lente laat zien. Buiten de kamer is er rumoer. Gekuch, soms een kreet van verwarring. De televisie die nét iets te luid vertelt over de watersnoodramp. Andere tijden. De geur van net iets te lang gekookte aardappelen vult de ruimte. Het gerinkel van bestek en servies bevestigt het verstrijken van minstens twee uur. Avondeten. De enkele deur tussen hier en daar houdt de gesprekken niet tegen. ‘Ik eet niet hier hoor, mijn moeder komt zo!’ ‘Ach Kaatje, we hadden net zo op je gerekend met het eten. Probeer anders alleen een aardappel? Er zijn ook boontjes, die lekkere van de groenteman!’ Er klinkt geroezemoes en gezelligheid. Er is niets van dat alles hier. Hier is alleen de bijna onhoorbare adem van mijn vader. In deze ruimte is enkel stilte. De inrichting van de kamer is bedoeld als troost, bescherming, als brug naar het verleden. Een schilderij van een willekeurige molen aan de muur. De grote antieke tafelklok dient als rekwisiet. Op het kleine tafeltje bij het bed ligt de leesbril, zijn taak vervuld. Gelezen wordt er niet meer. Naast de leesbril een foto van de huwelijksdag, bijna 60 jaar geleden. Op het plaatje een knappe man om te zien. Zijn gebit ligt er in schril contrast bij. Samen zitten we om hem heen. Kijken naar hem, naar buiten, naar de grond. Niet naar elkaar. Zijn magere borst komt met moeite nog omhoog. De pauzes worden langer. De rimpels rond zijn ogen, de lijnen rond zijn mond, zijn de stille vertellers van zijn levensverhaal. En zo neemt zijn laatste adem het laatste restje verbondenheid mee naar het verleden. Tijd om los te laten.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Sfeervol beschreven vanuit de zintuigen van de hp, psychologisch geloofwaardig opgebouwd, ook door hele specifieke details zoals hoe de tuin eruit ziet. Mooie dubbele verwijzing naar andere tijden. Vergankelijkheid en uiteenvallen van warme gezinnen, het blijven zulke sterke onderwerpen. Misschien valt er nog iets te doen aan 'vastgehouden houding'. Andere suggestie: het thema is de afstand tussen de hp, Annemiek en Theo, blijkt uit de eerste en vooral laatste alinea. Tegelijk lijkt het thema 'het verstrijken van de tijd' gezien de titel en de andere alinea's. Voor zo'n kort verhaal is dat misschien wat topzwaar: voor mijn gevoel raakt de hevigste thematiek (de gebrouilleerde familie en de dood) mogelijk wat onderbelicht, zelfs al is de momentane stilte juist symptomatisch voor die thema's.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Spraakwater, … alweer zo'n verhaal dat respect afdwingt. Het geluid buiten, het gerinkel en de geur van een naderende maaltijd en de bijna doodse stilte in een andere kamer. Broer en zus, die elk in hun eigen gedachten verzonken, zelfs niet naar elkaar kijken, toch de tijd van hun jeugd voelen verdwijnen. Dat doet het dan ook. Mooi geschreven, Spraakwater.

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank, Kruidnagel en Riny! Leuk ook dat mijn dubbele verwijzing naar Andere Tijden goed overkwam. Mijn allereerste stukje! Leuk om te doen.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Spraakwater, Je schept zeker sfeer. Naar mijn smaak wel wat te gekunsteld vanwege woordgebruik als: onmiskenbare geluid van een Merel - ja, dat is inderdaad onmiskenbaar, laat die merel merel zijn, door het zo te benoemen - een groot woord en een abstractie (geluid), haal je de kracht uit de zin. 'Het zingen van een merel trekt mijn aandacht' is wel zo direct en heeft wat mij betreft meer sfeer. Zo ook met 'de wetten van fysica voorschrijven' en 'imposante krulwig' Naar mijn smaak een vorm van mooischrijverij die de inhoud niet ondersteunt - de verhouding tussen de personages, dat is je verhaal. In je intro heb je het over Annemiek, mijn zus (dat is dezelfde?), Theo, ik en we. Voor mij mag je het ik-perspectief direct helder inzetten door te beginnen met de 2e zin. Het is immers een kort verhaal. Al met al vind ik het qua inhoud een goed verhaal.

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Spraakwater, Je schept zeker sfeer. Naar mijn smaak wel wat te gekunsteld vanwege woordgebruik als: onmiskenbare geluid van een Merel - ja, dat is inderdaad onmiskenbaar, laat die merel merel zijn, door het zo te benoemen - een groot woord en een abstractie (geluid), haal je de kracht uit de zin. 'Het zingen van een merel trekt mijn aandacht' is wel zo direct en heeft wat mij betreft meer sfeer. Zo ook met 'de wetten van fysica voorschrijven' en 'imposante krulwig' Naar mijn smaak een vorm van mooischrijverij die de inhoud niet ondersteunt - de verhouding tussen de personages, dat is je verhaal. In je intro heb je het over Annemiek, mijn zus (dat is dezelfde?), Theo, ik en we. Voor mij mag je het ik-perspectief direct helder inzetten door te beginnen met de 2e zin. Het is immers een kort verhaal.
Bedankt! Woordgebruik niet te gekunsteld maken is een goede tip, daar ga ik op letten. Dat wordt zoeken naar de balans tussen iets uitgebreid omschrijven, maar niet dóór te slaan. In de eerste zin vind ik de introductie van het bed belangrijk, de precieze setting wordt pas veel later duidelijk. Die zou wellicht op een andere manier ook kunnen.