#260 - Bespiegelingen

7:30 AM, in de badkamer Elke dag komt hij voor me staan, maar er is geen teken van herkenning wanneer hij naar me kijkt. Ik zie een ongeschoren man, net uit bed, maar nog vermoeid. Hij staart me aan met ogen die niets zien. Hij heeft alle interesse verloren in zichzelf –dus ook in mij. Elke beweging die hij maakt, doet hij op automatische piloot. Uit gewoonte wrijft hij zijn ogen uit, pletst er wat druppels water op, een vergeefse poging om wakker te worden. Vervolgens poetst hij zijn tanden met zijn elektrische tandenborstel; een halve minuut voor elk kwart van zijn gebit zoals hij ooit op de verpakking las. Hij doet het routineus en met zijn ogen dicht. Hij slurpt van de kraan om zijn mond te spoelen. Een glas gebruiken doet hij niet meer. Het kan hem niets schelen als hij morst op zijn groezelig onderhemd. Hij wrijft over zijn kin alsof het een botte rasp is. Zonder me aan te kijken, beslist hij dat hij nog een dag zonder scheren verder kan. Tot voor een paar maand keek hij mij altijd recht in de ogen aan, een knappe, verzorgde man met pretlichtjes in de ogen en een glimlach op zijn mond. Vaak stond er een mooie, jonge vrouw naast hem. Haar tandenborstel, make-up en verzorgingsproductjes staan er nog, maar haar heb ik al lang niet meer gezien. Ik vraag me af waar ze gebleven is. 8:00 AM, in de keuken Ik ben nog altijd gebroken, maar hij heeft mij nog niet vervangen. Het maakt hem niets uit. Hoe hij eruitziet, is het minste van zijn zorgen. Niets is nog hetzelfde sinds ze ruzie maakten. Vroeger stonden er twee kopjes op tafel. Nu zie ik zijn ene kopje in veelvoud door mijn scherven. Hij gebruikt nog altijd het kopje zonder oor dat hij naar haar gooide toen ze hem opbiechtte waar ze de hele nacht gebleven was. We waren er allemaal kapot van. Sindsdien delen we elke ochtend stilzwijgend onze smart. Ik vraag me af of ze nog terugkomt. 8:30 AM, in de hal Ik wil hem zeggen dat hij zichzelf beter moet verzorgen. Dit is al de derde dag op rij dat hij met hetzelfde overhemd de deur uitgaat. Die vlek op zijn mouw zal er zichzelf niet uit wassen. Waarom kijkt hij me nooit meer aan om te zien of zijn kraag wel goed zit? Zijn jas blijft ongebruikt aan de kapstok hangen. Heeft hij nog niet gemerkt dat het kouder wordt? Haar jassen zijn allemaal weg. Hij stopte ze in een grote vuilniszak die een week in de gang bleef staan, samen met een handvol dozen vol andere spullen. Ze kwam alles ophalen terwijl haar nieuwe vriend haar vanuit zijn wagen in het oog hield. ‘Je ziet er moe uit,’ zei ze. ‘Hij ziet er al de hele week moe uit,’ wilde ik antwoorden, maar ik zweeg en hij zei ook niets. Hij ziet er nog altijd moe uit. Ik vraag me af of ze beseft hoe hij eraan toe is. 1:30 AM, in de slaapkamer Hij kijkt me alleen nog maar aan als hij in zijn kleerkast moet zijn. Hij doet dat veel minder dan toen zij hier nog was. Elke avond komt hij als een zombie de kamer binnengestrompeld. Hij werpt zijn kousen, broek en overhemd op een hoopje in de hoek van de kamer en laat zich in zijn ondergoed op het bed vallen. Hij slaapt nog altijd aan dezelfde kant. Haar heb ik niet meer gezien sinds hij die eerste nacht alleen doorbracht. De eerste weken nadat ze uit zijn slaapkamer verdween, sliep hij amper. Ik denk dat hij daarom zijn toevlucht tot de alcohol zocht. Nu ligt hij uitgeteld te snurken tot de wekker afgaat. Elke ochtend vraagt hij zich af waarom hij nog moeite zou doen om op te staan. Enkel in het weekend blijft hij liggen. Hij ziet er elke dag ellendiger uit. Ik vraag me af of zij nu gelukkig is.