#259 - Dies irae

Dit requiem had ik al eens geschreven en het lijkt me goed in het thema passen. Bijna precies zeshonderd woorden ;-).

Hoi, mooi. Maar persoonlijk vond ik je eerste stukje interessanter. Over de transformatie van een man die vader gaat worden.

Het overlijden van een jong iemand, een kind nog, heeft een enorme impact. Mooi beschreven wat dat voor jou betekende. Ik werd er even stil van. Bedankt voor het delen.

Hoi, mooi. Maar persoonlijk vond ik je eerste stukje interessanter. Over de transformatie van een man die vader gaat worden.

Hoi N, thanks en thanks again! Ik zoek nog naar mijn fictie-stem. Ik heb die andere nog wel liggen, om later eens naar te kijken.

Het overlijden van een jong iemand, een kind nog, heeft een enorme impact. Mooi beschreven wat dat voor jou betekende. Ik werd er even stil van. Bedankt voor het delen.

Ha Fief, dank voor je compliment. Het is inderdaad niet te bevatten, ook niet in gestileerde vorm. Maar delen lucht wel op en kan anderen nog inspireren ook.

Mooi requiem. Mooi monument. Beelden die ik me ook goed voor kan stellen. Het is vooral een vertellend verhaal, maar binnen dit eerbetoon wel passend. Ik kan me voorstellen dat je de tweede alinea naar het begin schuift, dan kom je naar mijn gevoel nog sterker binnen. Dan de eerste alinea achter Psalm 103:8 zetten. Een paar dingetjes: Ik snap de zin: ' Ik vraag me weleens af wanneer ze haar gaan ruimen, maar niet zo lang, want er is bij mij op het moment dus niet veel voor nodig.' niet zo goed. Slaat het 'niet zo lang' op het afvragen van de HP? Het lijkt nu te verwijzen naar het ruimen, maar dat is niet logisch. De eerste drie regels van je tweede alinea beginnen met 'ik', met daarin nog een keer 'ik', voor mij leest dat wat stotterend. Je schrijft: '... terwijl jullie met zijn tweeën nota bene ...', misschien lees ik ergens overheen, maar dat nota bene kan ik niet plaatsen. Ook deze zin snap ik niet goed: '... en toen ik je een dag of vijf later weer zag, in je kist, en toen ik na drie dagen aan een stuk huilen alleen nog maar stil kon zijn, zat er een heleboel verband om je haren, ' Het lijkt er nu op dat de hp het meisje na vijf dagen in de kist zag liggen, toen drie dagen huilde, haar opnieuw zag en dat er nu plots verband om haar hoofd zat. Dat drie dagen aan een stuk huilen en daarna alleen nog maar stil kunnen zijn, vind ik overigens wel een mooi beeld. Net als de verwijzing naar de liedjes. Graag (niet zozeer met plezier, daar is het te aangrijpend voor) gelezen.

Hadeke: dank voor je aandachtige tips, het stuk is er meteen beter van geworden. Goed om er zo van een afstand naar te kunnen kijken. En natuurlijk dank voor je complimenten.

Was er niet een aangrijpend stukje over een miskraam? Mijn geheugen is onbetrouwbaar. Ik merk dat ik hier eigenlijk een ander verhaal wil lezen. Van een jongetje dat verliefd is op een meisje en steeds een glimp van haar wil op vangen. Misschien weet zij het zelfs ook en is de wederzijdse liefde al ontluikend. Op een dag ziet hij haar niet over het bruggetje fietsen op de gebruikelijke tijd of komt ze zelfs niet opdagen op een afgesproken moment en neemt hij haar dat kwalijk om er pas later achter te komen dat ze door een freak accident om het leven gekomen is. Dat ze er al niet meer was toen hij nog op haar wachtte en haar van van alles verdacht en ook van alles verweet terwijl zij al overleden was. Zoiets. Ik verlang naar een beetje story geloof ik, maar daar ging de opdracht niet eens over. Enfin. Ik vind in je stuk vooral mooi hoe dat verdriet van lang geleden opeens weer boven kan komen als een bultrug die door het zee oppervlak breekt. Ook, hoe bloemetjes planten voor Flora eigenlijk te geforceerd lijkt maar door het schaamteloos een requiem te noemen duidelijk maakt hoe je zelf je maat kunt bepalen. Niet doen: 'dat botte mes scheurt...' etc. Het is overbodig en een verkeerde metafoor in de context. Het gaat om verplettering en willekeur. Mes in buik is snijden met intentie. Ik wil zelfs geloven dat het gevoel sterker staat als je stopt na 'dus wat is liefde dan'. Prachtige zin trouwens. De lezer weet door al het voorafgaande al dat die liefde heel betekenisvol en vormend was. Dit tenslotte: 'opstond'. Moet dat geen 'op stond' zijn? Ik vraag het omdat ik het zelf stelselmatig fout doe. Ik leer graag mee.

Tilma: dat stukje was er. Maar ik was er in tweede instantie niet zo tevreden over. Misschien onterecht. Het huidige verhaal is inderdaad meer tell dan show, tegen veel regels in. Je beschrijft de story in elk geval treffend. Ik twijfelde ook over wat delen die zwaar zijn aangezet c.q. mierzoet. Ik vergelijk het met jouw krachtige verhaal over de piano in de nacht en het is volkomen anders ;-). Het verhalende en het groteske, daar liep ik in een eerdere schrijffase vorig jaar tegenaan. Dit intieme verhaal wilde ik altijd al geschreven hebben, dus dank je dat je me erop wijst. Zo kan ik er weer eens van een afstand naar kijken. Misschien schrijf ik die vertelling nog wel eens. De aanleiding van het verhaal was inderdaad die bultrug (die ik bij onderzoek naar dat overrompelende herbeleven mooi zag uitgelegd als een oceaan die lange tijd rustig kan blijven, totdat er ineens weer vanuit het niets een orkaan opsteekt; dit in tegenstelling tot het 'oude' paradigma van een pijn die je verwerkt, zoals afval wordt verwerkt. Op zich een fijner uitgangspunt, waar ik natuurlijk liever in geloofde, vandaar mijn verdriet over het verdriet). Wat intentie betreft: ik geloof dat ik ook weleens ideeën over een wraakengel heb gekoesterd (juist vanwege die schijnbare (?) willekeur, in een religieuze context van predestinatie), maar later besefte dat het daarmee wel erg om mij ging draaien. Ook las ik laatst iets waardevols over consistentie in een verhaal. En ten slotte over 'opstond': je kunt inderdaad ergens op staan, en je kunt opstaan. Dus je hebt helemaal gelijk. (Misschien kan ik je nog wijzen op het verschil tussen 'ten slotte' en 'tenslotte'.)

Dit was het verhaal dat ik hier eerst had gepost, gewoon om te lezen.

Brain fog

Sommige aanwijzingen zijn tamelijk willekeurig. Zo herinnerde ik me daarnet ineens weer dat je tot halverwege vorig jaar de Volkskrant nog kon downloaden vanaf vier uur ’s nachts. En dat mijn slapeloosheid dus al veel langer duurt dan ik dacht. Want stilletjes, het zal wel een compromis tussen de eindredactie en de drukker zijn geweest, hadden ze die deadline naar vijf uur verschoven. Niemand vond het blijkbaar nodig dat te vertellen aan de lezers. Nachtwakers, expats, mensen met slaapproblemen, zoals ik. Vijf uur, dat is geen nacht meer, dat is ochtend. Een andere wereld. Toch ben ik hardnekkig de krant in bed blijven lezen, al kostte het me een uur slaap extra. Die laconieke houding van zo’n krant heeft achteraf trouwens ook wel iets geruststellends. Een keuze zonder echte consequenties.

Ik zeg nu wel achteraf, maar ik zit er natuurlijk nog gewoon middenin. Het begon allemaal met de miskraam, afgelopen oudjaarsdag. Of eigenlijk begon het dus al een halfjaar eerder (dat besef moet ik nog even laten bezinken). De pretecho zou een feestje worden. Valerie en Monika waren mee, ze wilden weten of het een broertje werd of nog een zusje. Het vuurwerk was al besteld. Dat ben ik toen toch maar gaan halen. Het voelde nog leger dan normaal. We hadden vooral gehuild, gelukkig nieuwjaar. We hadden het allemaal onderschat, het doodsbericht, de medische heisa, het gemis. Het verdriet van Valerie, die het al snapt. Zoveel lieve vrienden die het ook hadden meegemaakt, het troostte wel, maar mijn romantische beeld van zwangerschap lag aan diggelen. Dat kon er nog wel bij.

Het is inmiddels augustus, het leven dramt door. Om zes uur heb ik de krant bijna uit. Mijn ogen vallen dicht. Dan gaat Iris’ wekker. Half zeven. Mama verkondigt al decennia dat ze dement wordt, misschien heb ik dat trekje van haar geërfd. Haar zelfbeklag hopelijk niet. Aan bepaalde dingen merk ik het. Soms moet Iris een half verhaal oprakelen voor de mist in mijn hoofd eindelijk optrekt. Laatst, toen ik een nostalgische opmerking te veel had gemaakt, herinnerde ze me eraan dat ik in mijn studietijd ook niet bepaald zorgeloos door het leven ging.

We drinken samen thee, zoals elke ochtend, voor ze gaat. Dan verzorg ik de meisjes en breng ze weg. Valerie fietst nu zelf naast me naar school. In deze stad rijdt alles kriskras door elkaar, al komen ze daar inmiddels van terug. Thuis ga ik weer aan het werk, maar het laat me niet los. Na de lunch, een opgewarmde kliek van gisteravond, val ik op de bank in slaap. Van werken komt vandaag niet veel. Iris heeft gelijk, als student was ik een vreselijke piekeraar. Wie ik ben, weet ik intussen wel.

Tot de slapeloosheid toesloeg, had ik het redelijk op een rijtje. Ik voelde me onsterfelijk, maar ik besefte best dat het leven niet vanzelfsprekend is. Ik had de voldongen dood al eerder meegemaakt, de kans erop is miniem, op die leeftijd althans. Dat broodnuchtere besef heeft me destijds uit het dal geholpen, min of meer. Een zwangerschap is drijfzand, dat weet ik nu evengoed. Ook dat is statistiek. Acht weken is Iris al op weg, morgen gaan we naar de verloskundige, dan weten we of het hartje klopt, het is alvast iets. De klok is soms mijn enige houvast.

Straks moet ik de kinderen alweer halen. Vaak heb ik gezegd dat ik het tijdverspilling vond, de behoefte van de mens aan nachtrust. Ik houd van de nacht. De tijd staat stil als de zon niet schijnt. Er zijn natuurlijk sterren en een paar planeten, maar die kun je negeren. Toch rook ik al ruim een jaar niet meer, ik negeer steeds minder. We kussen elkaar welterusten.

Hallo Kruidnagel, Requiem, … ja, met schrijven gebeurt er veel. Het verdriet en de liefde van een brugpieper, heb je ontroerend beschreven. Voor mij hoeft dat niet puntje precies in stijl; als het maar puur tot de lezer doordringt - dat is dan mijn mening. Ook de opsomming van drie dagen huilen en in diezelfde zin eindigen met: "Zeg me dat het niet zo is" en "Daar gaat ze", raken me diep. Brain fog, … heel leuk om te lezen en om het mee te beleven. . Ik vraag me dan af: is dit puur fantasie of zit er ook iets autobiografisch bij. Het leest echt zoals het nu gebeurd zou kunnen zijn. Dank voor het delen. :nod: :thumbsup:

Ha Riny, bedankt voor het delen dat het je raakt. Dat vind ik fijn om te horen. Regels beknellen, maar ja, je kunt ook weer niet zomaar iets doen. Het blijft toch zoeken naar een vorm die werkt. Schrijven vind ik leuk, en ik probeer het een beetje dicht bij mezelf te houden.

Ik zie dat je het stuk herschreven hebt. Het leest veel beter. Ik heb echter een paar opmerkingen. Ik zou de zin "Maar er stond een boom langs de weg, en juist toen jullie daar met zijn tweeën onderdoor reden, brak er een zware tak af, die precies met de verkeerde snelheid juist jouw hoofd raakte op precies de verkeerde manier" iets korter maken. De herhaling van de woorden juist en precies maken het rommelig. De komma achter "de weg" mag weg. Maar er stond een boom langs de weg en op het moment dat jij daar onderdoor fietste, brak er een tak af die met een behoorlijke snelheid jouw hoofd raakte. (iets in die trant) "En toen ik na drie dagen aan een stuk huilen alleen nog maar stil kon zijn, en toen ik je een dag of vijf later weer zag, lag je in je kist, en zat er een heleboel verband om je haren, je was blond, en net in die tijd was Zeg me dat het niet zo is op de radio en Daar gaat ze; en op een gekke manier geeft dat me nog steeds een bepaalde troost." Het herhaaldelijk gebruik van het woordje "en" leest niet prettig. Het maakt de zin te lang. Ik heb drie dagen aan een stuk gehuild; daarna kon ik alleen nog maar stil zijn. Een dag of vijf later zag ik je weer. Je lag in je kist; je blonde haren verborgen onder het verband. In die tijd waren Zeg me dat het niet zo is en Daar gaat ze een hit op de radio. Op een gekke manier geven die liedjes me nog steeds een bepaalde troost. (Ik weet niet hoe je de tekst schuingedrukt krijgt) Je gebruikt vaak de combinatie van een komma gevolgd door het woordje "en" in je zinnen. Dat leidt mij af in het lezen. Verkeerd gebruik van de komma.

Dag Kruidnagel, Een geheugen is een raar ding. Ik meen dat ik dit stukje al eens eerder gelezen heb en het heel mooi vond hoe een dertienjarige al verliefd kon zijn en zo intens rouwen. Dat je verhaal is blijven hangen in mijn geheugen, bewijst dat het heel indringend is. Proficiat. :o :o

Dag Kruidnagel, Een geheugen is een raar ding. Ik meen dat ik dit stukje al eens eerder gelezen heb en het heel mooi vond hoe een dertienjarige al verliefd kon zijn en zo intens rouwen. Dat je verhaal is blijven hangen in mijn geheugen, bewijst dat het heel indringend is. Proficiat. :o :o

Het heeft inderdaad eerder bij de (inmiddels opgeheven) autobio-opdrachten gestaan. Ik denk zelfs dat ik het daarvoor heb geschreven. Bedankt voor je felicitatie ;-).

Fief: bedankt voor je uitgebreide suggesties. Ik vind ze wel wat stellig. Ik denk er nog even over na.

Fief: bedankt voor je uitgebreide suggesties. Ik vind ze wel wat stellig. Ik denk er nog even over na.

Ik heb het wellicht te stellig geformuleerd. Het was niet mijn bedoeling om de regie over jouw tekst over te nemen. Fijn weekend.

Fief: bedankt voor je uitgebreide suggesties. Ik vind ze wel wat stellig. Ik denk er nog even over na.

Ik heb het wellicht te stellig geformuleerd. Het was niet mijn bedoeling om de regie over jouw tekst over te nemen. Fijn weekend.

Jij ook fijn weekend, en je had een punt. Ik houd de komma ;-).

Fief: bedankt voor je uitgebreide suggesties. Ik vind ze wel wat stellig. Ik denk er nog even over na.

Ik heb het wellicht te stellig geformuleerd. Het was niet mijn bedoeling om de regie over jouw tekst over te nemen. Fijn weekend.

Jij ook fijn weekend, en je had een punt. Ik houd de komma ;-).

:lol: Das een goeie!

Fief: bedankt voor je uitgebreide suggesties. Ik vind ze wel wat stellig. Ik denk er nog even over na.

Ik heb het wellicht te stellig geformuleerd. Het was niet mijn bedoeling om de regie over jouw tekst over te nemen. Fijn weekend.

Jij ook fijn weekend, en je had een punt. Ik houd de komma ;-).

:lol: Das een goeie!

Ik ga nog snel even voor het Droste-effect :-)

Kruidnagel, … dank voor de muziek! Het voegt weer iets toe.

Kruidnagel, … dank voor de muziek! Het voegt weer iets toe.

Ja, ik heb er toch nog wat meer intentie ingestopt, of in elk geval het probleem van de theodicee; het stukje is toch ook een aanklacht (en een roep om rechtvaardigheid).