Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

opdracht#258 - kuststadje

Er was eens een kuststadje waar op een zonnige zomerdag iets heel speciaals gebeurde. De badgasten waren gekomen, in grote getalen. Met de tram, met de fiets, met de auto of te voet. Gepakt en gezakt. De zee liet zijn golfjes rustig uitlopen op het brede strand, de meeuwen cirkelden krijsend rond en de duinen gaven beschutting tegen een kleine bries. Iedereen vond een goed plekje en genoot van het dagje-aan-zee. Plotseling viel er een stilte. De meeuwen hadden zich op de pier genesteld. Hun gekrijs was verstomd. De kinderen hielden op met joelen en putten graven en de volwassenen zaten met open mond. Mens en dier staarden met grote ogen naar de zee waarin een vreemd voorwerp dobberde. Een goudkleurige kubus naderde het strand. Het voorwerp leek nog het meest op een grote dobbelsteen. Eenmaal op het droge beland, kwam er een trapje uit waarop enkele personen naar buiten klauterden. Een man en vrouw en drie kinderen. De man en vrouw droegen een strandstoel en de kinderen hadden emmertjes en schepjes bij. Rustig kwam het gezin over het strand naderbij gewandeld. Glimlachend knikten ze goedendag naar de mensenmassa die versteend toekeek. Na enkele minuten kwam er beweging in het volk. Eerbiedig deed men een stapje naar achteren. Als vanzelfsprekend verscheen er een lege cirkel in het zand waar de bezoekers plaats in konden nemen. De man en vrouw gingen hand in hand in hun strandstoel zitten; de kinderen begonnen druk te graven. Het leek een doodgewoon doorsnee gezinnetje dat van hun dagje-aan-zee kwam genieten. De goudkleurige dobbelsteen verdween onder de golven. Met de komst van het gezin was er een rust over het strand gekomen. De transistors hadden hun lawaaierige muziek stopgezet. De badgasten spraken op normale toon en de kinderen schreeuwden niet. De burgemeester van het stadje die daar toevallig ook in het zonnetje zat, zag rond zich vele vragende gezichten.Ze verwachtten duidelijk actie van hun burgervader. Hoewel niet helemaal op z'n gemak liep hij behoedzaam de cirkel in. De man stond op uit zijn strandstoel. “Goedendag. Wees maar niet bang”, zei hij beleefd, “vanavond vertrekken we. Onze Aqui komt ons weer ophalen. Excuseer dat wij U storen. Maar ons gezin had zo'n zin in een dagje zon en strand. Op onze planeet kennen we dat niet meer. Alles is volgebouwd. Onze zee is één grote vuilnisbelt. We moeten 7 dagen op 7 werken. Vakantie is uitgesloten. De lucht is zo bezoedeld dat we niet meer in de natuur kunnen wandelen. De kinderen kunnen niet meer buiten spelen. Ze zitten altijd binnen. Dank U voor Uw begrip.” De man nam weer plaats in zijn strandstoel en sloot zijn ogen. Hij nam de hand van de vrouw in de zijne en toonde duidelijk geen interesse meer te hebben in een verder gesprek. Beduusd verliet de burgemeester de cirkel en bracht de dag verder zwijgend door. Toen de vloed de Aqui liet aanspoelen, en het strand er verlaten bij lag, verdween het gezin in de golven.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Mooi sprookje, inclusief een boodschap aan onszelf. Fijn dat je die ook niet 'door onze strot ramt', maar dat je de lezer juist meeneemt in het onheilspellende toekomstbeeld dat hieronder ligt. Paar kleine taaldingetjes: Bij grote getale mist een n achter grote. Naar mijn idee is de uitdrukking bepakt en bezakt. Bij 'plotseling viel er een stilte' heb je een verschrijving gemaakt bij stilte. Je schrijft: ... hadden emmertjes en schepjes bij.' Ik vermoed dat dit een Vlaams/ Nederlands verschil is. Ik zou kiezen voor 'bij zich'. Genoten van het 'gewone', niemand raakt in paniek of zo en aanvaardt het gebeuren als vrij gewoon. Dat komt ook geloofwaardig op mij over. Je hebt je bijdrage overigens 2 keer geplaatst.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Marijcke, Op het eerste gezicht lijkt het een heerlijke en rustige stranddag. Alles verloopt heel kalm en soepel. Een paar tellen na het lezen van je verhaal, kreeg ik een naar gevoel in mijn buik. Dat kwam door deze woorden; 'er was eens...' Die woorden maakten het verhaal voor mij angstaanjagend. Bijzonder knap hoe je zo'n kalm verhaal kunt schrijven, wat eigenlijk heel aangrijpend is, zonder een woord of zin van angst te gebruiken. Heel graag gelezen!

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Marijcke, wat een mooi standdagje lijkt te worden, geef je een kleur mee, waarmee we allemaal ons borst nat kunnen maken. Zoals ruimtereizigers zovaak zeggen: we hebben maar een prachtige aarde, laten we er heel erg voorzichtig mee omgaan. Ik dacht even dat je de Perseïden voorbij zou laten komen :D Maar nu heb je de Aqui! Heel graag gelezen en een fijne avond.. PS ik heb ook een verhaaltje over 'er was eens', ik las al zoveel verhalen en dacht een sprookje is er nog niet.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Marijcke, … wat een mooi sprookje. A ha, mooi …? Het geeft zoals alle sprookjes, stof tot nadenken. Echt nadenken, hoeft niet eens. Je hebt duidelijk door de gasten vanuit de Dobbelsteen laten vertellen, wat er aan de hand is. Knap gedaan. De bewoners van de Aarde proberen nu op Mars te komen. :D

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heel mooi, een sprookje met een duidelijke boodschap. Goed gedaan en ook echt geschreven op een manier die je 'hoort' in je hoofd, alsof iemand bij een kampvuur zit te vertellen. Dank je wel!