Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#256 De Belgische Ardennen

'Wil je een ijsje, Pieter?' vraagt oma met haar krakerige stem. 'Ja, lekker!' Oma staat voorzichtig op uit haar fauteuil. Opa wil uit zijn stoel komen, maar ze maakt met een handgebaar duidelijk dat hij moet blijven zitten. 'Dat kan ik nog goed zelf, het duurt alleen wat langer voordat ik terug ben uit de schuur,' zegt ze. 'Toe nou opa, vertel nog eens een spannend verhaal over vroeger.' Pieters ogen glinsteren. Opa kijkt stilletjes voor zich uit, zijn gedachten dwalen af naar een ver verleden. 'Het was 1974..., nee, nee...' Zijn glazige ogen doorgronden de tijd, na een poosje zegt hij: 'Het was een warme zomerdag in juli, in 1975, nu weet ik het weer. Je oma en ik gingen voor het eerst met ons hele gezin kamperen, in de Ardennen. Jan was wat jonger dan jij nu bent, een jaar of zeven. Hij was dolenthousiast, ik had hem verteld dat er een riviertje in de buurt van de camping was. "Nemen we de vishengel mee?" riep hij blij. Bepakt en bezakt reden we in onze Peugeot naar de camping. De rit duurde wel vier uur er waren nog niet zoveel snelwegen als nu. En oma was niet zo goed in kaartlezen,' fluistert hij Pieter toe. 'In die tijd hadden we nog geen..., uhm, hoe noem je dat ook alweer...' 'Navigatie, opa,' zegt Pieter glimlachend. 'Ja, dat woord zocht ik... De wegen werden ook nog eens slechter toen we België inreden. Ik kon misschien maar zeventig kilometer per uur rijden, ik moest goed oppassen voor de kuilen in het wegdek. Na enkele uren brulde je vader dat hij nodig moest plassen. Oma en ik hoopte dat hij het nog even kon ophouden, omdat we op een smalle bergweg reden, die vrij steil omhoog liep. Maar Jan ging steeds harder huilen, ik moest alsnog stoppen. Hij gooide het portier open, er klonk een zucht van opluchting. Ineens hoorde ik gekraak, ik merkte dat de handrem het niet meer hield, de auto rolde langzaam terug. Oma gilde het uit, ze trok Jan aan zijn arm de auto in. Ik moest plankgas geven om vooruit te kunnen komen. We hadden onze auto waarschijnlijk iets te zwaar beladen.' Pieter staart hem met grote ogen aan. 'Die autorit was een heel avontuur... Uiteindelijk kwamen we heelhuids bij de camping aan. Ik weet het nog goed, het was in de buurt van het mooie plaatsje Bastogne. De omgeving was prachtig, onze kampeerplek was midden in het bos. Na het opzetten van de tent moest er natuurlijk gevist worden. En daar was je vader al vroeg bedreven in. We stonden samen aan de oever, het water kabbelde, we konden de vissen zien zwemmen. Binnen tien minuten had hij al beet. Hij heeft die namiddag wel drie vissen gevangen!' 'Hoe groot waren ze, opa?' 'Hij ving twee kleintjes, maar ook één grote, het was een karper van bijna een een halve meter groot. Je vader was apetrots. De vissen moesten natuurlijk mee naar de camping. Oma zou ze gaan bereiden, en wij gingen op zoek naar sprokkelhout voor het kampvuur. In de avond zaten we met z'n zessen rondom het vuur. Jan was opgewonden, hij mocht langer opblijven. Oma had die middag kennis gemaakt met de buren, ze had hen uitgenodigd voor het avondeten. Het was een jonger echtpaar, ik weet hun namen niet meer. Ik kan mij nog wel goed herinneren dat je vader gelijk een klik met hun zoon had, hij heeft er de hele vakantie mee gespeeld. Het kampvuur knetterde, de krekels tjirpten luid op de achtergrond. En we smulden van de verse vis. Ik vertelde een verhaal over mijn jeugdjaren tijdens mijn diensttijd. We waren geloof ik met z'n zessen, vijf soldaten en een sergeant. We hadden 's avonds een kampvuur gemaakt, toen kwam er opeens een wild zwijn door de struiken.' 'Heb je een wild zwijn gezien, opa?' 'Ja, jongen, we kregen de schrik van ons leven, ze dreigde ons aan te vallen, we deinsden achteruit. We begonnen met z'n allen luid te roepen en te schreeuwen. Gelukkig schrok het zwijn, en ging ze er weer vandoor. Later bleek dat ze kleintjes had, ze wilde haar biggetjes natuurlijk beschermen. De fonkelingen van het vuur verlichtten alle gezichten, het was een bijzondere avond. Onverwachts hoorden we geritsel. Onze buurvrouw van de camping keek abrupt achterom. "Wat was dat?" Ik glimlachtte en zei: "Misschien zit er wel een groot wild zwijn." Jan wees met zijn hand in de richting van het duistere bos. "Ik zie daar iets glinsteren!" riep hij. Met z'n allen keken we op.' Pieter zit plotseling rechtop in zijn stoel. 'Wat was die bonk, opa? Volgens mij kwam het uit de keuken...' 'Laten we snel gaan kijken, Pieter.' Hij probeert zo vlug mogelijk uit zijn fauteuil te komen. Pieter staat binnen enkele tellen in de keuken, hij ziet oma languit op de vloer liggen. De ijsjes liggen verspreid over de plavuizen. 'Oma, gaat het een beetje?' 'P... Pieter, h...haal gauw opa.' Opa staat bij de deuropening, hij grijpt met zijn hand naar zijn mond. 'Hemeltjelief, Pieter, bel zo snel mogelijk met jouw telefoon je vader.' Hij grist zijn mobiel uit zijn broekzak, hij belt naar het thuisfront. 'Hee jochie, wat leuk dat je belt. Heb je het naar je zin bij opa en oma?' 'Ja hoor, pa, wanneer gaan we kamperen?'

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Anke, met deze warmte heb je weer een leuk verhaal geschreven en de spanning laat je er goed in doorschemeren. Je hebt een bijzondere wijze van spanning creëren, eerst laten zien dat Pieter stokstijf rechtop gaat zitten en dan de val van oma vertellen. Leerzaam voor mij :thumbsup: Je einde begrijp ik volkomen als leuke plot, maar ik heb het gevoel dat het net teveel uit de lucht komt vallen. Ik vraag me af hoe dat komt, mss doordat het verhaal in mijn gevoel wordt gedomineerd door opa en oma en vanuit hun oogpunt is het een ramp, dat oma zo gevallen is. Het is persoonlijk hoor, ben benieuwd hoe anderen het ervaren. Weer graag gelezen. Fijne avond en sterkte met deze hitte :crybaby:

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Als een Nederlander of een Fransman Engels praat, dan herken je die vaak meteen aan hun accent. Een Belg die Engels praat is vaak moeilijker te plaatsen. Zo was ik eens in Texas waar een Amerikaan me vroeg: 'Where are you from? I don't recognize your accent.' Ik antwoordde: 'I'm from Belgium.' Het gezicht van de Amerikaan betrok meteen, alsof ik iets gezegd had dat ongepast was. Toen ik vroeg: 'What's wrong with that?' stelde hij nog een vraag: 'Are you from the Dutch-speaking part or from the French-speaking part?' Ik zei: 'I'm from Flanders; my mother tongue is Dutch.' Hij klaarde meteen op en hij zei: 'You know, I once drove from Flanders to Wallonia... It felt like driving from San Diego to Tijuana.' Ik schoot in de lach, want ik begreep precies wat hij daarmee bedoelde. We hebben toen een hartelijk gesprek gehouden over alle plaatsen die we in ons leven bezocht hebben. Je beschrijving van het wegdek in de Belgische Ardennen deed me aan die anekdote denken en ik moest er opnieuw mee lachen.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Anke, met deze warmte heb je weer een leuk verhaal geschreven en de spanning laat je er goed in doorschemeren. Je hebt een bijzondere wijze van spanning creëren, eerst laten zien dat Pieter stokstijf rechtop gaat zitten en dan de val van oma vertellen. Leerzaam voor mij :thumbsup: Je einde begrijp ik volkomen als leuke plot, maar ik heb het gevoel dat het net teveel uit de lucht komt vallen. Ik vraag me af hoe dat komt, mss doordat het verhaal in mijn gevoel wordt gedomineerd door opa en oma en vanuit hun oogpunt is het een ramp, dat oma zo gevallen is. Het is persoonlijk hoor, ben benieuwd hoe anderen het ervaren. Weer graag gelezen. Fijne avond en sterkte met deze hitte :crybaby:
Hoi Mw.Marie, Het verhaaltje schrijven ging ondanks de warmte gelukkig best soepel. Ik vind het wel bijzonder dat je de spanningsopouw over die zin aangeeft. Ik had er op die manier nog niet naar gekeken, het kwam opeens in mij op. Maar er is mij nog iets opgevallen, ik ga een gedeelte van die scene weglaten. De zin: 'Gestommel en een doffe klap klinkt er vanuit de keuken.' Die zin is eigenlijk overbodig. Ik begrijp wat je bedoelt met het plot. Ik dacht precies hetzelfde toen ik het opgeschreven had. Ik liet mijn gevoel spreken over oma die hulpeloos op de grond lag, ik vond het zo sneu. Later dacht ik, maar Pieter (nog een kind) doet die uitspraak. Ik probeerde mij te verplaatsen in zijn belevingswereld. Hij was nog helemaal in de ban van het kampeerverhaal, en oma had hem aangesproken. Hij dacht op dat moment, het komt wel goed met haar. Hij zag niet gelijk de ernst van de situatie in. Als oma niet zou reageren na de val had ik die uitspraak van Pieter over het kamperen achterwege gelaten. Nog even doorbijten, er is afkoeling onderweg! Dank je voor je fijne reactie en alvast een fijn weekend :thumbsup:

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Met plezier gelezen. Er komen meerdere verhalen naar voren, maar toch blijft het goed te volgen. Het eind komt voor mij ook iets 'te snel', waardoor ik in eerste instantie even uit de bocht vlieg. Misschien helpt het als je de vader via de telefoon en zijn laat zeggen, die al helpt bij de kanteling. Iets in de trant van: 'Hee, jochie wat leuk dat je belt. Heb je het naar je zin bij opa en oma?' En dan je uitsmijter. Maar goed, wat voor mij werkt, werkt mogelijk voor anderen niet. ;-)

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Als een Nederlander of een Fransman Engels praat, dan herken je die vaak meteen aan hun accent. Een Belg die Engels praat is vaak moeilijker te plaatsen. Zo was ik eens in Texas waar een Amerikaan me vroeg: 'Where are you from? I don't recognize your accent.' Ik antwoordde: 'I'm from Belgium.' Het gezicht van de Amerikaan betrok meteen, alsof ik iets gezegd had dat ongepast was. Toen ik vroeg: 'What's wrong with that?' stelde hij nog een vraag: 'Are you from the Dutch-speaking part or from the French-speaking part?' Ik zei: 'I'm from Flanders; my mother tongue is Dutch.' Hij klaarde meteen op en hij zei: 'You know, I once drove from Flanders to Wallonia... It felt like driving from San Diego to Tijuana.' Ik schoot in de lach, want ik begreep precies wat hij daarmee bedoelde. We hebben toen een hartelijk gesprek gehouden over alle plaatsen die we in ons leven bezocht hebben. Je beschrijving van het wegdek in de Belgische Ardennen deed me aan die anekdote denken en ik moest er opnieuw mee lachen.
Wel toevallig dat je een Amerikaan treft die door België is gereden en de streek kent. Ik heb vaker gehoord dat Amerikanen Europa min of meer als een land zien. En als zegt dat je Nederlander bent, dan kijken ze je vreemd aan (die blik dus...) Het gesprek zul je denk ik niet snel vergeten. Ik kom niet heel vaak in België, maar je weet precies wanneer je de grens bent gepasseerd ;) Wij mogen hier blij zijn met zo'n goed onderhouden wegennet... Ik heb het foutje aangepast, dank je voor je reactie!

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Anke, Je hebt mooi de meerdere verhalen in elkaar verweven. Ik was ook even van mijn stuk gebracht door het einde, maar dat is prima. Een verhaal mag verrassen.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Met plezier gelezen. Er komen meerdere verhalen naar voren, maar toch blijft het goed te volgen. Het eind komt voor mij ook iets 'te snel', waardoor ik in eerste instantie even uit de bocht vlieg. Misschien helpt het als je de vader via de telefoon en zijn laat zeggen, die al helpt bij de kanteling. Iets in de trant van: 'Hee, jochie wat leuk dat je belt. Heb je het naar je zin bij opa en oma?' En dan je uitsmijter. Maar goed, wat voor mij werkt, werkt mogelijk voor anderen niet. ;-)
Hoi Hadeke, Fijn om te lezen dat mijn verhaal goed te volgen was. Dat vond ik ook een uitdaging, omdat je een verhaal in een verhaal vertelt, met meerdere personages. Ik begrijp dat mijn einde misschien wat ongewoon en abrupt is. Ik neem je suggestie graag aan, ik ga de laatste paar zinnen veranderen. Dank voor je feedback ;)

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Anke, Je hebt mooi de meerdere verhalen in elkaar verweven. Ik was ook even van mijn stuk gebracht door het einde, maar dat is prima. Een verhaal mag verrassen.
Hoi Jurrit, Dank je voor je fijne feedback, het einde heb ik een beetje aangepast ;)

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Leuk verhaal, en knap hoe je er nog een extra geneste verhaallaag in hebt verwerkt. En het blijft allemaal prima te volgen. Ook voor mij werkt de laatste zin niet echt lekker: ik blijf vooral met de gedachte zitten dat het dus een nogal asociaal jongetje blijkt te zijn. Het idee is leuk, maar voor mij werkt het dus niet echt zoals het er nu staat. Dan wil ik nog wat dieper ingaan op een belangrijk aspect: je dialogen. Die komen niet altijd even 'natuurlijk' over en dat kan de lezer uit het verhaal trekken. Bijvoorbeeld: 'Opa, zou je mij een spannend verhaal over vroeger willen vertellen?' Die jongen is een jaar of tien. Hoor je hem zoiets echt zeggen? Die vraag moet je bij dialoog continu blijven stellen. Ik hoor hem eerder iets zeggen als: 'Toe nou opa, vertel nog eens zo'n spannend verhaal over vroeger.' Ander voorbeeld: We gingen voor de eerste keer kamperen in de Ardennen. Jan, je vader, was een paar jaar jonger dan jij nu bent, een jaar of zeven. Opnieuw: zou die opa dat echt zeggen? Het komt op mij nogal over of je die dialoog mede wilt gebruiken om aan de lezer onder meer uit te leggen dat de vader van de jongen. Die jongen weet dat natuurlijk allang en daardoor komt het enigszins geforceerd en onnatuurlijk over. Dialoog voor dergelijke uitleg gebruiken kan handig zijn, maar dan moet je het altijd wel zo subtiel doen dat de lezer er 'intrapt'. Ik zou er bijvoorbeeld van maken: 'Je oma en ik gingen voor het eerst met ons hele gezin kamperen, in de Ardennen. Jan was wat jonger dan jij nu bent, een jaar of zeven. ' Door in de eerste zin het gezin te vermelden en in de tweede zin alleen 'Jan', zorg je ervoor dat de lezer zelf zal concluderen dat die Jan dan wel de vader van die jongen moet zijn. Dat heeft als bijkomend voordeel dat je de lezer 'aan het werk' zet en de meeste lezers vinden dat prettig: dan voelen ze zich meer voor vol aangezien dan wanneer alles (vaak onnodig) voor ze uitgespeld wordt. En nog een laatste voorbeeld: 'Wat was die bonk, opa? Het leek vanuit de keuken te komen...' Opnieuw: hoor je dat die tienjarige zeggen, 'Het leek vanuit de keuken te komen...' Ik niet. Geloofwaardiger lijkt me bijvoorbeeld: 'Volgens mij kwam het uit de keuken...' Verder is het een prima geschreven en goed verzorgde tekst, waar ik eigenlijk slechts de volgende kleine foutjes in heb weten te bespeuren: 'De rit heeft wel vier uur geduurd, er waren nog niet zoveel snelwegen als nu. ' --> Ik begrijp niet zo goed waarom je hier 'heeft geduurd' gebruikt in plaats van 'duurde'. Ik zie hier geen reden om daar opeens een andere vorm te kiezen. 'Na het opzetten van de tent, moest er natuurlijk gevist worden.' --> Die komma hoort er niet te staan. Nooit een komma na bepalingen aan het begin van een zin. 'Na het opzetten van de tent' neemt grammaticaal gezien de plaats in van een woord als 'toen' en ik denk dat je ook geen komma zou zetten in 'Toen(,) moest er natuurlijk gevist worden.' 'Ik glimlachtte en zei: ' Typfoutje: 'glimlachte' moet hier natuurlijk met maar één t.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Leuk verhaal, en knap hoe je er nog een extra geneste verhaallaag in hebt verwerkt. En het blijft allemaal prima te volgen. Ook voor mij werkt de laatste zin niet echt lekker: ik blijf vooral met de gedachte zitten dat het dus een nogal asociaal jongetje blijkt te zijn. Het idee is leuk, maar voor mij werkt het dus niet echt zoals het er nu staat. Dan wil ik nog wat dieper ingaan op een belangrijk aspect: je dialogen. Die komen niet altijd even 'natuurlijk' over en dat kan de lezer uit het verhaal trekken. Bijvoorbeeld: 'Opa, zou je mij een spannend verhaal over vroeger willen vertellen?' Die jongen is een jaar of tien. Hoor je hem zoiets echt zeggen? Die vraag moet je bij dialoog continu blijven stellen. Ik hoor hem eerder iets zeggen als: 'Toe nou opa, vertel nog eens zo'n spannend verhaal over vroeger.' Ander voorbeeld: We gingen voor de eerste keer kamperen in de Ardennen. Jan, je vader, was een paar jaar jonger dan jij nu bent, een jaar of zeven. Opnieuw: zou die opa dat echt zeggen? Het komt op mij nogal over of je die dialoog mede wilt gebruiken om aan de lezer onder meer uit te leggen dat de vader van de jongen. Die jongen weet dat natuurlijk allang en daardoor komt het enigszins geforceerd en onnatuurlijk over. Dialoog voor dergelijke uitleg gebruiken kan handig zijn, maar dan moet je het altijd wel zo subtiel doen dat de lezer er 'intrapt'. Ik zou er bijvoorbeeld van maken: 'Je oma en ik gingen voor het eerst met ons hele gezin kamperen, in de Ardennen. Jan was wat jonger dan jij nu bent, een jaar of zeven. ' Door in de eerste zin het gezin te vermelden en in de tweede zin alleen 'Jan', zorg je ervoor dat de lezer zelf zal concluderen dat die Jan dan wel de vader van die jongen moet zijn. Dat heeft als bijkomend voordeel dat je de lezer 'aan het werk' zet en de meeste lezers vinden dat prettig: dan voelen ze zich meer voor vol aangezien dan wanneer alles (vaak onnodig) voor ze uitgespeld wordt. En nog een laatste voorbeeld: 'Wat was die bonk, opa? Het leek vanuit de keuken te komen...' Opnieuw: hoor je dat die tienjarige zeggen, 'Het leek vanuit de keuken te komen...' Ik niet. Geloofwaardiger lijkt me bijvoorbeeld: 'Volgens mij kwam het uit de keuken...' Verder is het een prima geschreven en goed verzorgde tekst, waar ik eigenlijk slechts de volgende kleine foutjes in heb weten te bespeuren: 'De rit heeft wel vier uur geduurd, er waren nog niet zoveel snelwegen als nu. ' --> Ik begrijp niet zo goed waarom je hier 'heeft geduurd' gebruikt in plaats van 'duurde'. Ik zie hier geen reden om daar opeens een andere vorm te kiezen. 'Na het opzetten van de tent, moest er natuurlijk gevist worden.' --> Die komma hoort er niet te staan. Nooit een komma na bepalingen aan het begin van een zin. 'Na het opzetten van de tent' neemt grammaticaal gezien de plaats in van een woord als 'toen' en ik denk dat je ook geen komma zou zetten in 'Toen(,) moest er natuurlijk gevist worden.' 'Ik glimlachtte en zei: ' Typfoutje: 'glimlachte' moet hier natuurlijk met maar één t.
Hoi Katja, Dank je voor je leerzame en uitgebreide feedback! Je beschrijft aandachtspunten waar ik ook bij stil heb gestaan en er niet meteen raad mee wist. Jammer dat de slotzin je niet pakt, dat was een verkeerde keuze. Dialogen vind ik soms lastig. Ik heb er een poosje over nagedacht of Pieter dit zou zeggen: 'Opa, zou je mij een spannend verhaal over vroeger willen vertellen.' Ik was ervan overtuigd, maar jouw voorstel is beter. De zin ga ik veranderen. Het tweede voorbeeld wist ik mij inderdaad geen raad mee. Ik ben blij dat je die zin eruit hebt gehaald. Ook je derde voorbeeld ga ik aanpassen, dat is een verbetering. Waarom ik 'duurde' niet heb gebruikt weet ik eigenlijk ook niet. Ik merk dat ik niet altijd 'stabiel' schrijf, ik spring nog weleens van het één naar het andere. De komma gaat er ook uit. Nogmaals dank voor je reactie, het was een leuke opdracht!

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Anke, … ik leefde helemaal mee. Ik schoot in de lach bij die laatste zin. Ik zag dat snuitje van Pieter: hij wilde .liever kamperen. Opa wist helemaal niets van het moderne gebeuren van deze tijd. Kan er dan iets ongewoons gebeuren, klettert oma met de ijsjes op de grond. Leuk bedacht allemaal, Anke. Met plezier gelezen.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Anke, … ik leefde helemaal mee. Ik schoot in de lach bij die laatste zin. Ik zag dat snuitje van Pieter: hij wilde .liever kamperen. Opa wist helemaal niets van het moderne gebeuren van deze tijd. Kan er dan iets ongewoons gebeuren, klettert oma met de ijsjes op de grond. Leuk bedacht allemaal, Anke. Met plezier gelezen.
Dank je Riny voor je leuke feedback :)