#256 De jongen

“Weet je Huib, dit hadden we veel eerder moeten doen.” “Wat? Spekjes roosteren boven een vuurtje?” “Je weet best wat ik bedoel. Het zijn trouwens geen spekjes, dit zijn marshmallows.” “Kijk, daarom was jouw relatie met pa zo moeizaam. Je bent een betweter en daar had hij een hekel aan.” Dingeman draait aandachtig zijn marshmallow rond. Hij tuurt in de felle vlammen hopend dat hij hiermee het beeld van zijn opgebaarde vader van zijn netvlies kan schroeien. In zijn gedachten krijgen de vlammen vat op het scherpe, gegroefde gezicht met de lange rechte neus en de borstelige grijze wenkbrauwen. “Hij had een hekel aan mensen die zijn autoriteit trotseerden, jarenlang heeft hij geprobeerd om ma en ons zijn wil op te leggen.” “Nu zal ik een keer de betweter uithangen, het was niet zijn wil die hij ons oplegde.” Huib glimlacht trots om zijn gevatte opmerking. “Ik kan er niet om lachen. Je mag van mij geloven wat je wilt, zolang je anderen er maar niet mee lastig valt. Waarom verdedig je hem zo? Jij hebt net zo goed onder die man geleden.” “Ach Dingeman kom op. Over de doden niets dan goeds. Ja natuurlijk heeft zijn gezin geleden door zijn toedoen. Aan de andere kant, hij stond wel ergens voor. Dat kun je niet van veel mensen zeggen.” “Hallo, mag ik bij jullie komen zitten?” Geschrokken kijken beide mannen achter zich. Dingeman trekt zich op aan een tak en gaat staan, een paar seconden blijft het stil. “Waar kom jij vandaan? Ik schrik me het apezuur.” “Ik ga hier even zitten hoor, heb je voor mij ook een spekkie?” Beduusd pakt Huib een marshmallow en prikt deze aan een stok. “Alsjeblieft, je moet ‘m eerst roosteren. Maar uh, waar zijn je ouders?” “Dankjewel, ik weet dat ik het spekkie boven het vuur moet houden. Dat deed ik altijd samen met mijn moeder. Mijn papa mocht dat niet weten, dan werd hij boos. Jullie praten ook over jullie papa, is hij hier ook?” Dingeman laat zich weer zakken en neemt de jongen aandachtig op. “Nee, hij is vorige maand overleden.” “Oh, mijn papa is ook dood. Zomaar ineens, maar dat is niet erg hoor. Ik zie hem nog wel eens in dit bos. Hij is dan op zoek naar mij. Mag ik bij jullie blijven slapen? Ik ben een beetje bang.” De broers wisselen vluchtig een blik, Dingeman richt zich tot de jongen. “Blijf hier maar slapen, het is al te laat om naar het dorp te gaan. Morgenochtend brengen we je thuis.” “Dingeman, Dingeman! Die knul is verdwenen.” “Allemachtig, wat een gedoe. Het is verdomme nog donker. We moeten naar het dorp om te vragen of iemand hem mist.” Na een uur over mossige paden zien de broers de contouren van de eerste huizen. Bij een vergeelt aanplakbiljet op het dorpsplein houden ze halt. Door het opgebolde en gescheurde papier ontwaren ze nog net een foto van een man en een jongen. De vage letters onthullen het woord ‘vermist’. “Dat is die jongen, met z’n vader. Ze zijn vorig jaar voor het laatst gezien.” “Ik zie het Huib, dit was op het nieuws. Die man hebben ze een week later dood gevonden. Hij had zichzelf van kant gemaakt. Van die jongen ontbrak toen ieder spoor.” “Nou, dan hebben wij hem weer gevonden.” “Ik denk het niet. Die jongen hebben ze vorige maand gevonden in een ondiep graf dat was blootgelegd door zwijnen.”