#256 - Seance

Het was zomer 1993. Dat er geen bereik was in het Andalusische gebergte, een first world problem van de toerist in de eenentwintigste eeuw, maakte ons niet uit. Smartphones hadden we toen nog niet. We wisten amper welke dag van de week het was. Dat was ook niet nodig; de start van het volgende academiejaar ―ons laatste als het even meezat― lag nog twee maanden in het verschiet. In die tijd was alles nog koek en ei tussen Daan en Elke. Erik was nog met Barbara ―Babs voor de vrienden. Niemand had er toen geld op durven inzetten dat mijn relatie met Ingeborg de duurzaamste zou blijken te zijn, behalve wie in geesten geloofde. Die laatste dag van juli zaten we met z’n zessen aan het kampvuur. Het was bijna middernacht en Daan had tot ergernis van Elke en Babs zijn Ouija-bord bovengehaald. Het had wat overredingskracht gevergd, maar uiteindelijk werd afgesproken dat de meisjes de vragen mochten stellen, terwijl de jongens met hun rechterwijsvinger het houten pijltje over het bord zouden bewegen. ‘Geest, ben je daar?’ vroeg Ingeborg met lage stem. Zij zag de humor in van ons experiment. ‘Doe niet flauw,’ zeurde Elke, ‘Het is zo al eng genoeg.’ Het bord leek tot leven te komen in het licht van de vlammen dat over de cijfers en letters flakkerde, maar het plankje onder onze vingers bewoog voor geen millimeter. ‘Geest ben je daar?’ vroeg Ingeborg opnieuw, nu met meer aandrang. Het pijltje schoot een paar centimeter vooruit. ‘Sorry,’ zei Erik, ‘Dat was ik; ik voelde een kleine kramp in mijn vinger.’ Hij liet het plankje even los, maakte wat pianobewegingen met zijn vingers en ging toen weer in positie zitten. Tot zijn verbazing schoof het plankje nog geen tel later langzaam maar zeker in de richting van het woord “Yes”. ‘Dat ben ik niet,’ zei Erik verontschuldigend. ‘Ik ook niet,’ zeiden Daan en ik bijna in koor. ‘Hou ermee op,’ riep Elke, ‘Dit is niet grappig meer.’ Ingeborg negeerde alle commentaar en speelde haar rol van geestenbezweerster perfect: ‘Geest, wij verwelkomen u aan ons kampvuur. Bent u een goede geest, zeg dan “Yes”; bent u een kwade geest, zeg dan ”No”.’ Het pijltje gleed een paar centimeter terug in de richting van zijn beginpositie, maar bewoog algauw terug naar “Yes”. ‘Zie je wel,’ stelde Babs zichzelf en Elke gerust, ‘Het is een goede geest; we hebben niets te vrezen. Mag ik een eerste vraag stellen?’ Nog voor een sterveling kon antwoorden, herhaalde het pijltje de vorige beweging: “Yes”! Babs stelde de vraag die ze altijd al had willen, maar nooit had durven stellen: ‘Wie van ons zal het eerste trouwen?’ Het antwoord van de geest bleef niet uit. Het houtje bewoog van de “E” naar de “R” naar de “I” en de “K”. Babs zat te glunderen. Zij zou de eerste zijn! Maar na de “E” en de “N” volgde geen “B”. De geest spelde “T”, “I”, “N” en “E.” ‘Tine? Wie is Tine?’ brieste Barbara. Daan en ik wisten dat Erik niet enkel door de warmte van het kampvuur vuurrood kleurde. ‘Dwaze malloten!’ voer Erik tegen ons uit. ‘Maak je geen zorgen, Babs,' praatte hij zichzelf goed bij Barbara, 'Daan en Bruno willen ons gewoon een poets bakken. Tine is een meisje dat ik ooit een lift naar huis gaf. Ze heeft me achteraf een cadeautje gestuurd om me te bedanken, maar meer moet je daar niet achter zoeken.’ Voor Babs kon vragen wat voor cadeautje haar lief voor haar had verzwegen, sprong Ingeborg Erik te hulp: ‘Het is een spel, Babs. Geesten bestaan niet. Het zijn de jongens die de antwoorden sturen.’ Ik wierp een smerige blik in de richting van Daan. Ik was niet de ruziestoker die een flauwe grap probeerde scoren ten koste van Erik en Babs. Daan keek smerig terug. ‘Kom,’ zei Ingeborg, ‘Laten ons vlug nog een vraag stellen en zien wat de jongens daarop te zeggen hebben: welk koppel zal het langst bij elkaar blijven?’ Bijna onmiddellijk schoot het pijltje in de richting van de letter “B” en ik betrapte mezelf erop dat ik nieuwsgierig was of de volgende letter een “A” dan wel een “R” zou zijn. Ik hoopte op BARBARA EN ERIK, maar tot grote verrassing van iedereen, mezelf incluis, werd het BRUNO EN INGEBORG. Zelfs Elke kon een glimlach niet onderdrukken. Wij waren het prilste van de drie koppels en onze relatie had een stormachtig begin gekend. Wij waren het minst waarschijnlijke koppel. ‘Ik zou wel eens willen weten wie denkt dat die twee bij elkaar passen,’ zei Daan. ‘OK, dat is maar een woord,’ zei Ingeborg, ‘Geest, wij danken u voor uw antwoorden. Wil u zo goed zijn ons te zeggen wie u bent?’ Langzaam maar zeker spelde de geest zijn naam: KONING BOUDEWIJN. Na de laatste “N” bewoog het pijltje naar het woord “Goodbye” waarmee de geest aangaf dat de seance voorbij was. ‘Zie je wel dat het allemaal bullshit is,’ zei Erik, ‘Koning Boudewijn is helemaal niet dood.’ Elke was ook over haar schrik heen en zei: ‘Het zijn gewoon de jongens die ons willen plagen.’ ‘En plagen is liefde vragen,’ zei Ingeborg. Erik had iets goed te maken die avond. We hoorden hoe Babs de nacht van haar leven beleefde. Het was een wonder dat hun tent de volgende ochtend nog recht stond. Toen we twee dagen later in het nabijgelegen dorp boodschappen deden, stond Babs plots als aan de grond genageld voor een krantenwinkeltje. Haar gezicht zag lijkbleek. Sprakeloos wees ze naar een stalletje met kranten. Op die bewuste maandag 2 augustus 1993 kopte elke krant dat “el rey Balduino de Bélgica” op zaterdag 31 juli om halftien ’s avonds was overleden in zijn villa te Motril.