Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#256 - Seance

Het was zomer 1993. Dat er geen bereik was in het Andalusische gebergte, een first world problem van de toerist in de eenentwintigste eeuw, maakte ons niet uit. Smartphones hadden we toen nog niet. We wisten amper welke dag van de week het was. Dat was ook niet nodig; de start van het volgende academiejaar ―ons laatste als het even meezat― lag nog twee maanden in het verschiet. In die tijd was alles nog koek en ei tussen Daan en Elke. Erik was nog met Barbara ―Babs voor de vrienden. Niemand had er toen geld op durven inzetten dat mijn relatie met Ingeborg de duurzaamste zou blijken te zijn, behalve wie in geesten geloofde. Die laatste dag van juli zaten we met z’n zessen aan het kampvuur. Het was bijna middernacht en Daan had tot ergernis van Elke en Babs zijn Ouija-bord bovengehaald. Het had wat overredingskracht gevergd, maar uiteindelijk werd afgesproken dat de meisjes de vragen mochten stellen, terwijl de jongens met hun rechterwijsvinger het houten pijltje over het bord zouden bewegen. ‘Geest, ben je daar?’ vroeg Ingeborg met lage stem. Zij zag de humor in van ons experiment. ‘Doe niet flauw,’ zeurde Elke, ‘Het is zo al eng genoeg.’ Het bord leek tot leven te komen in het licht van de vlammen dat over de cijfers en letters flakkerde, maar het plankje onder onze vingers bewoog voor geen millimeter. ‘Geest ben je daar?’ vroeg Ingeborg opnieuw, nu met meer aandrang. Het pijltje schoot een paar centimeter vooruit. ‘Sorry,’ zei Erik, ‘Dat was ik; ik voelde een kleine kramp in mijn vinger.’ Hij liet het plankje even los, maakte wat pianobewegingen met zijn vingers en ging toen weer in positie zitten. Tot zijn verbazing schoof het plankje nog geen tel later langzaam maar zeker in de richting van het woord “Yes”. ‘Dat ben ik niet,’ zei Erik verontschuldigend. ‘Ik ook niet,’ zeiden Daan en ik bijna in koor. ‘Hou ermee op,’ riep Elke, ‘Dit is niet grappig meer.’ Ingeborg negeerde alle commentaar en speelde haar rol van geestenbezweerster perfect: ‘Geest, wij verwelkomen u aan ons kampvuur. Bent u een goede geest, zeg dan “Yes”; bent u een kwade geest, zeg dan ”No”.’ Het pijltje gleed een paar centimeter terug in de richting van zijn beginpositie, maar bewoog algauw terug naar “Yes”. ‘Zie je wel,’ stelde Babs zichzelf en Elke gerust, ‘Het is een goede geest; we hebben niets te vrezen. Mag ik een eerste vraag stellen?’ Nog voor een sterveling kon antwoorden, herhaalde het pijltje de vorige beweging: “Yes”! Babs stelde de vraag die ze altijd al had willen, maar nooit had durven stellen: ‘Wie van ons zal het eerste trouwen?’ Het antwoord van de geest bleef niet uit. Het houtje bewoog van de “E” naar de “R” naar de “I” en de “K”. Babs zat te glunderen. Zij zou de eerste zijn! Maar na de “E” en de “N” volgde geen “B”. De geest spelde “T”, “I”, “N” en “E.” ‘Tine? Wie is Tine?’ brieste Barbara. Daan en ik wisten dat Erik niet enkel door de warmte van het kampvuur vuurrood kleurde. ‘Dwaze malloten!’ voer Erik tegen ons uit. ‘Maak je geen zorgen, Babs,' praatte hij zichzelf goed bij Barbara, 'Daan en Bruno willen ons gewoon een poets bakken. Tine is een meisje dat ik ooit een lift naar huis gaf. Ze heeft me achteraf een cadeautje gestuurd om me te bedanken, maar meer moet je daar niet achter zoeken.’ Voor Babs kon vragen wat voor cadeautje haar lief voor haar had verzwegen, sprong Ingeborg Erik te hulp: ‘Het is een spel, Babs. Geesten bestaan niet. Het zijn de jongens die de antwoorden sturen.’ Ik wierp een smerige blik in de richting van Daan. Ik was niet de ruziestoker die een flauwe grap probeerde scoren ten koste van Erik en Babs. Daan keek smerig terug. ‘Kom,’ zei Ingeborg, ‘Laten ons vlug nog een vraag stellen en zien wat de jongens daarop te zeggen hebben: welk koppel zal het langst bij elkaar blijven?’ Bijna onmiddellijk schoot het pijltje in de richting van de letter “B” en ik betrapte mezelf erop dat ik nieuwsgierig was of de volgende letter een “A” dan wel een “R” zou zijn. Ik hoopte op BARBARA EN ERIK, maar tot grote verrassing van iedereen, mezelf incluis, werd het BRUNO EN INGEBORG. Zelfs Elke kon een glimlach niet onderdrukken. Wij waren het prilste van de drie koppels en onze relatie had een stormachtig begin gekend. Wij waren het minst waarschijnlijke koppel. ‘Ik zou wel eens willen weten wie denkt dat die twee bij elkaar passen,’ zei Daan. ‘OK, dat is maar een woord,’ zei Ingeborg, ‘Geest, wij danken u voor uw antwoorden. Wil u zo goed zijn ons te zeggen wie u bent?’ Langzaam maar zeker spelde de geest zijn naam: KONING BOUDEWIJN. Na de laatste “N” bewoog het pijltje naar het woord “Goodbye” waarmee de geest aangaf dat de seance voorbij was. ‘Zie je wel dat het allemaal bullshit is,’ zei Erik, ‘Koning Boudewijn is helemaal niet dood.’ Elke was ook over haar schrik heen en zei: ‘Het zijn gewoon de jongens die ons willen plagen.’ ‘En plagen is liefde vragen,’ zei Ingeborg. Erik had iets goed te maken die avond. We hoorden hoe Babs de nacht van haar leven beleefde. Het was een wonder dat hun tent de volgende ochtend nog recht stond. Toen we twee dagen later in het nabijgelegen dorp boodschappen deden, stond Babs plots als aan de grond genageld voor een krantenwinkeltje. Haar gezicht zag lijkbleek. Sprakeloos wees ze naar een stalletje met kranten. Op die bewuste maandag 2 augustus 1993 kopte elke krant dat “el rey Balduino de Bélgica” op zaterdag 31 juli om halftien ’s avonds was overleden in zijn villa te Motril.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat een verhaal Bruno en je verteltrant is weer prettig om te lezen. Waar ik nu wel echt nieuwsgierig naar ben, bewoog het bord 'vanzelf'? Fijne avond en sterkte met de warmte.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Bruno, Een mooi verhaal, het leest erg fijn. Het doet mij aan mijn jeugdjaren denken, toen gingen er allerlei geruchten rond over spellen met geesten. Mijn armharen gingen er rechtovereind van staan! Graag gelezen.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Mw.Marie Bewoog het bord "vanzelf"? Ik was iets jonger dan de personages in mijn verhaal toen ik probeerde geesten op te roepen. In mijn jeugd bracht ik meerdere weken van de grote vakantie door bij mijn tante in Noord-Frankrijk. Ik trok daar op met de vrienden van mijn nicht. Toen ik 17 à 18 jaar was, was die vriendenkring heel erg bezig met het mysterieuze. Daar heb ik voor het eerst een scène meegemaakt zoals beschreven in mijn verhaal. Iedere keer ik op mijn eentje probeerde een geest op te roepen, gebeurde er niets. Wanneer we het in groep probeerden, hadden we wel "contact". Soms kwam er niets dan onzin uit, een opeenvolging van letters die niet-bestaande woorden vormden. Soms kwamen er wel angstaanjagende antwoorden. Zelf heb ik het pijltje nooit gemanipuleerd, maar ik verdacht de andere jongens ervan dat wel te doen om de meisjes bang te maken. Dat bang maken, lukte trouwens aardig. Op een bepaald moment hadden we een "kwade geest" te pakken en in de twee weken die volgden, braken drie van de jongens uit de groep (de drie die hun vinger op het houtje hadden) hun arm. Volgens de meisjes was dit een vloek van de geest. De anekdote over koning Boudewijn is ook authentiek, al heb ik ze niet zelf beleefd. Een vriendin van me was op trektocht in Zuid-Frankrijk in de zomer van 1993. Ze hadden geen toegang tot nieuws en tijdens een sceance hadden ze plots contact met koning Boudewijn, van wie ze niet wisten dat hij dezelfde avond overleden was. Die vriendin van me zag er een flauwe grap in van één van de groepsleden die waarschijnlijk toevallig het bericht had opgevangen, al heeft ze nooit geweten hoe hij over die informatie beschikte, want in die tijd had niemand van die groep een mobiele telefoon. @Anke Het was ook de bedoeling er een beetje een eng verhaal van te maken :D Zoals je hierboven kunt lezen, heb ik ook geput uit mijn jeugdjaren om dit verhaaltje te schrijven. Ook het verhaal in het verhaal (Erik die met Babs is, maar uiteindelijk met Tine zal trouwen) is op eigen ervaring gebaseerd. Mijn vrouw en ik waren het "verboden koppel" aan de universiteit. Niemand geloofde dat onze relatie het lang zou uithouden. Ondertussen zijn de meeste koppeltjes die in die tijd gevormd werden uiteen, maar mijn vrouw en ik zijn nog steeds samen.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dat is juist het mooie aan schrijven, je kunt je eigen ervaringen in een verhaal verwerken, samen met wat fantasie kun je een mooi verhaal creëren. Het is je in ieder geval goed gelukt. Zo zie je maar, het leven zit vol verrassingen. Leuk om even naar die tijd terug te blikken. Op naar de volgende gelukkige jaren samen!

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Ik sluit me helemaal aan bij bovenstaande . Zo geschreven dat het echt had kunnen zijn. Alleen je eerste zin vind ik bevreemdend: Hoe kan iets je niet deren, als je het niet kunt 'waarnemen'? Het wordt een beetje: 'Columbus, we hebben geen bereik hier op zee. ' 'Ach bootsman, dat deert mij niet, want de smartphone bestaat nog niet. ' :-)

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik sluit me helemaal aan bij bovenstaande . Zo geschreven dat het echt had kunnen zijn. Alleen je eerste zin vind ik bevreemdend: Hoe kan iets je niet deren, als je het niet kunt 'waarnemen'?
Het moet duidelijk maken dat er een lange tijd verlopen is sinds het voorval gebeurde. Door naar de smartphone te verwijzen, kan de lezer duiden dat het stukje niet in 1994 geschreven is, maar minstens 10 jaar later. De verwijzing naar de historiek van de verschillende relaties gaat daar nog een stuk in verder en geeft aan dat het waarschijnlijk nog een pak meer dan 10 jaar later geschreven is, want een huwelijk dat 10 jaar standhoudt, is niet echt een prestatie. 25 jaar is al indrukwekkender (mijn vrouw en ik zijn volgend jaar 31 jaar een koppel en 25 jaar getrouwd). Als ik enkel dit lees: 'Columbus, ik heb er geen flauw idee van waar we zijn. ' 'Ach bootsman, dat deert mij niet, we komen ooit wel in Indië uit. ' Dan weet ik niet of ik een conversatie aan het lezen ben die in 1492 geschreven is, dan wel meer recentelijk. Als ik lees: Als Columbus beroep had kunnen doen op een GPS of GNSS, dan was zijn tocht een makkie geweest. Dan weet ik dat de tekst in de 21ste eeuw geschreven is.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
De reden van je verwijzing snap ik wel en vind ik zelfs slim. (Mijn Columbusopmerking was wat flauw.) Dus een verwijzing zou ik zeker handhaven. Alleen dat 'niet deren', dat klopt volgens mij gewoonweg niet. Passender zou dan mogelijk zijn: 'Als de smartphone destijds had bestaan, was hier geen bereik geweest. En mocht hij bestaan hebben, dan had het ons niet uitgemaakt.'

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Bruno, Vlot geschreven en spannend verhaal. Ik zag al een teen slasher voor me, maar daar ben je van weggebleven.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
[quote=Bruno Lowagie]@Mw.Marie Bewoog het bord "vanzelf"? Ik was iets jonger dan de personages in mijn verhaal toen ik probeerde geesten op te roepen. In mijn jeugd bracht ik meerdere weken van de grote vakantie door bij mijn tante in Noord-Frankrijk. Ik trok daar op met de vrienden van mijn nicht. Toen ik 17 à 18 jaar was, was die vriendenkring heel erg bezig met het mysterieuze. Daar heb ik voor het eerst een scène meegemaakt zoals beschreven in mijn verhaal. Iedere keer ik op mijn eentje probeerde een geest op te roepen, gebeurde er niets. Wanneer we het in groep probeerden, hadden we wel "contact". Soms kwam er niets dan onzin uit, een opeenvolging van letters die niet-bestaande woorden vormden. Soms kwamen er wel angstaanjagende antwoorden. Zelf heb ik het pijltje nooit gemanipuleerd, maar ik verdacht de andere jongens ervan dat wel te doen om de meisjes bang te maken. Dat bang maken, lukte trouwens aardig. Op een bepaald moment hadden we een "kwade geest" te pakken en in de twee weken die volgden, braken drie van de jongens uit de groep (de drie die hun vinger op het houtje hadden) hun arm. Volgens de meisjes was dit een vloek van de geest. De anekdote over koning Boudewijn is ook authentiek, al heb ik ze niet zelf beleefd. Een vriendin van me was op trektocht in Zuid-Frankrijk in de zomer van 1993. Ze hadden geen toegang tot nieuws en tijdens een sceance hadden ze plots contact met koning Boudewijn, van wie ze niet wisten dat hij dezelfde avond overleden was. Die vriendin van me zag er een flauwe grap in van één van de groepsleden die waarschijnlijk toevallig het bericht had opgevangen, al heeft ze nooit geweten hoe hij over die informatie beschikte, want in die tijd had niemand van die groep een mobiele telefoon. Leuk gevonden, deze zaken samen te voegen in je tekst :thumbsup: Fijn weekend.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik zie dat mijn suggestie wel wat kromtaal is, maar je snapt vast de intentie.
Ik snap de intentie. Ik heb een kleine wijziging aangebracht. Ik weet nog niet als ik er helemaal tevreden over ben. Suggesties zijn welkom.

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Bruno, Jij kunt lekker vlot schrijven en je verhaal is spannend. Dank je daar voor. Ik wil wel even in het kort mijn verhaal kwijt. Ik ben al meer dan dertig jaar bezig met het contact zoeken met 'geesten' en dat lukt vrij aardig. Ik heb jaren geoefend in mijn eentje, ik zat toen in een rouwproces, en kreeg uiteindelijk na een heel lange tijd enig resultaat door heel veel geduld te hebben en een sterke wil tot slagen. Wat er precies gebeurt, ik weet het eerlijk gezegd niet, maar het werkt wel. Tijdens mijn eerste séance met een paar vriendinnen, zat ik er nogal lacherig en sceptisch bij totdat plotseling de naam van mijn moeder doorkwam; die naam kenden mijn medespeelsters echt niet! Ik kreeg een geweldig mooie boodschap. Zo ben ik dan door die ervaring gaan proberen en zoeken. Ik heb een dik boek vol ervaringen (in mijn hoofd), het een nog spannender dan het andere. Er komen komen ook mensen bij me om iets over hun overledenen te mogen horen. Het is meestal raak. Er is niets om bang voor te zijn. De gidsen verlangen wel respect en worden niet graag belachelijk gemaakt. Dat er zoveel rare zaken verteld worden over dit fenomeen is een feit.Wat doe jij als ze met je spotten en je niet ernstig nemen? Ik zelf heb ook verschillende malen mijn pogingen om iets te bereiken stil gelegd vanwege de onzin die doorkwam. Zoals alles in het leven moet je dit ook leren door vallen en opstaan. Het is ongelooflijk moeilijk. Als wij ons open stellen komen er allerlei soorten geesten op ons af, ook spotgeesten. Net zoals in deze wereld komen er eerlijke en oneerlijke individuen op je pad. Als je een eerlijk geweten hebt, komen er eerlijke geesten bij je op bezoek. Als je gestresseerd bent, of boos of nijdig, is 'de lijn' verstoord en komen er de gekste zaken door. In de Bijbel wordt al geschreven over het zilveren koord dat ons verbindt met het Universum, maar we staan nog in de kinderschoenen en ook de christelijke kerken willen er niet aan toe geven. De burger zou eens slimmer kunnen worden door de informatie die doorkomt dan mijnheer pastoor zelf. Dat mag niet! Begrijp je? Het verhaal van Koning Boudewijn kende ik niet, maar ik kan me voorstellen dat de geesten destijds daarover wilden 'praten'. Met wie zich destijds voor hun bezoek open stelden. :) Proficiat met je mooi huwelijk! :thumbsup:

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik wil wel even in het kort mijn verhaal kwijt.
Bedankt voor jouw verhaal bij mijn verhaal. Ik heb geprobeerd het thema "geesten oproepen" te brengen op een manier waarop iedereen, zowel believers als non-believers, zich erin kunnen vinden. Indien ik daar niet in geslaagd ben, dan verontschuldig ik me daarvoor. Zelf heb ik er ook een theorie over. Ik merk dat mensen zonder autisme naar de wereld kijken door een heleboel filters. Soms heb ik de indruk dat ik als autist een veel minder door mijn hersenen "bewerkte" versie van de werkelijkheid zie. De schil tussen mijn bewustzijn en mijn onderbewustzijn lijkt dunner dan bij neurotypicals het geval is. Bij neurotypicals wordt het onderbewustzijn beter afgeschermd (voor hun eigen goed), maar ik denk dat mensen die "medium" zijn via een Ouija-bord een manier gevonden hebben om hun eigen onderbewustzijn aan het woord laten. Zij manipuleren volgens mij dus zelf het pijltje, maar zijn zich daar niet van bewust omdat de mechanische bewegingen vanuit hun onderbewustzijn gestuurd worden, niet vanuit hun bewustzijn. Ik denk dus niet dat er geesten in het spel zijn, maar dat we bij dit soort fenomenen vaak de kracht van het onderbewustzijn aan het werk zien.

Lid sinds

4 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Bruno, Het is een interessant verhaal, ik zou zelf niet snel bij dit thema komen. Dat is dan ook het mooie van je eigen ervaringen verwerken in het schrijven, dat iedereen weer een ander verhaal weet te bedenken. Ik vind het mooi geschreven, en een leuke manier om uw eigen ervaringen en die van anderen samen te voegen tot een goedlopend en spannend geheel. Heel inspirerend voor een beginnend schrijver zoals ik, dank u wel.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Bruno en Marijcke, Jullie geven een interessante toelichting op het verhaal. Graag zou ik er ook iets over willen zeggen. Vroeger vond ik het doodeng, maar nu sta ik er anders tegenover. Ik weet bijna zeker dat je contact kunt leggen met geesten of overleden zielen. Het is daarbij belangrijk dat je zelf goed in balans bent en positief ertegenover staat, anders kun je inderdaad verkeerde energieën aantrekken. Het is ook mogelijk dat je zelf via het onderbewustzijn het spel kunt beïnvloeden. Onbewust stuur je een intentie vanuit je gedachte het universum in, maar omdat je niet precies weet waar je mee bezig bent en je spanning voelt komt deze energie ook weer terug. Alleen niet op de manier hoe jij het zou willen. (De wet van de aantrekkingskracht). Alleen geloof ik dat (enkele) mediums de kneepjes van het vak wel kennen. Ik ken een engelenmedium, ik geloof en ik heb er zelf ervaringen mee, dat zij rechtstreeks communiceert met de engelen. Zij heeft mij, maar zeker mijn partner geholpen. Haar leven kreeg gelijk een andere positieve wending. Zelf heb ik verschillende ervaringen opgedaan. Ik heb energieën van engelen gezien, lichtbollen hebben onze slaapkamer verlicht en Bernadette Soubirous is bij mij verschenen. Zij probeerden mij iets te vertellen. Sinds ik meer met de engelen 'samenwerk', en beter naar mijn intuïtie luister, merk ik dat mijn leven positief aan het veranderen is. Ik heb mij verdiept in dierenhealing en dierencommunicatie, (ook bij overleden dieren). Ik vond het erg interessant, het stukje healing ging mij beter af dan de communicatie. Vaak kreeg ik de verkeerde informatie door, dat kwam hoogstwaarschijnlijk omdat ik zelf niet goed in balans was. Ik ben ermee gestopt omdat ik geen verbetering merkte en mensen ondanks mijn hulp sceptisch waren, ze stonden er niet altijd open voor. Dan kunnen ze onbewust ook blokkades creëren. Het is heel erg mooi en dankbaar om te doen, maar ook erg complex. Ik geloof dat we uit een stoffelijk en een energetisch lichaam bestaan, en dat alles om ons heen uit energieën bestaat. Veel mensen met autisme of een andere 'beperking' worden in een hokje gestopt met een doos pillen. Terwijl dat die mensen zeer waardevol voor de samenleving kunnen zijn. Wat je al aangeeft Bruno, is dat de filters minder zijn bij autistische mensen. Ik denk ook dat ze dichter bij de werkelijk staan. De samenleving heeft een verschuiving gemaakt van het gevoelsleven naar het rationalisme, dat is zorgwekkend. Marijcke, je kunt proberen uit te zoeken welke 'kanalen' bij jou het meest ontwikkeld zijn. Je kunt informatie binnenkrijgen via; helderhoren, weten, voelen, en zien. Bij mij is dat helderweten en voelen. De informatie toont zich via gedachtes en mijn gevoel. Misschien vind je het interessant om informatie uit te zoeken over de chakra's.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Jullie geven een interessante toelichting op het verhaal.
Ook aan jou bedankt voor de interessante kijk die je eraan toevoegde.
Sinds ik meer met de engelen 'samenwerk', en beter naar mijn intuïtie luister, merk ik dat mijn leven positief aan het veranderen is.
Ik begrijp je, maar persoonlijk denk ik dat die engelen/geesten/verschijningen geen entiteiten zijn die bestaan buiten je eigen (onder)bewustzijn. We zullen wel nooit weten wie daar gelijk in heeft, en de vraag is of dat wel hoeft als we het erover eens zijn dat je je leven positief kunt veranderen als je "voeling" krijgt met je intuïtie en hoe je eigen geest een plaats heeft in de werkelijkheid daarbuiten.
Veel mensen met autisme of een andere 'beperking' worden in een hokje gestopt met een doos pillen. Terwijl dat die mensen zeer waardevol voor de samenleving kunnen zijn. Wat je al aangeeft Bruno, is dat de filters minder zijn bij autistische mensen. Ik denk ook dat ze dichter bij de werkelijk staan. De samenleving heeft een verschuiving gemaakt van het gevoelsleven naar het rationalisme, dat is zorgwekkend.
Eén van de grote misverstanden over autisme, is dat autisten geen (of minder) gevoelens zouden hebben. Dat is totaal niet correct. Autisten kunnen wel liefde, verdriet, angst, verlangen,... voelen, maar doordat we "anders bedraad" zijn, worden die gevoelens vaak anders veruitwendigd en dus verkeerd begrepen. Eenzelfde misverstand bestaat volgens mij over rationalisme. Rationalisme op zich is niet verkeerd. Een beetje meer gezond verstand zou heel welkom zijn in onze samenleving. Waar jij op doelt, zou ik eerder pseudo-rationalisme noemen, dan rationalisme. Pseudo-rationalisme is het soort rationalisme dat door politici en bedrijven gebruikt wordt om het eigen gelijk te bewijzen. Meestal heeft dat weinig met rationeel denken te maken.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Jullie geven een interessante toelichting op het verhaal.
Ook aan jou bedankt voor de interessante kijk die je eraan toevoegde.
Sinds ik meer met de engelen 'samenwerk', en beter naar mijn intuïtie luister, merk ik dat mijn leven positief aan het veranderen is.
Ik begrijp je, maar persoonlijk denk ik dat die engelen/geesten/verschijningen geen entiteiten zijn die bestaan buiten je eigen (onder)bewustzijn. We zullen wel nooit weten wie daar gelijk in heeft, en de vraag is of dat wel hoeft als we het erover eens zijn dat je je leven positief kunt veranderen als je "voeling" krijgt met je intuïtie en hoe je eigen geest een plaats heeft in de werkelijkheid daarbuiten. Daar sluit ik mij bij aan ;)
Veel mensen met autisme of een andere 'beperking' worden in een hokje gestopt met een doos pillen. Terwijl dat die mensen zeer waardevol voor de samenleving kunnen zijn. Wat je al aangeeft Bruno, is dat de filters minder zijn bij autistische mensen. Ik denk ook dat ze dichter bij de werkelijk staan. De samenleving heeft een verschuiving gemaakt van het gevoelsleven naar het rationalisme, dat is zorgwekkend.
Eén van de grote misverstanden over autisme, is dat autisten geen (of minder) gevoelens zouden hebben. Dat is totaal niet correct. Autisten kunnen wel liefde, verdriet, angst, verlangen,... voelen, maar doordat we "anders bedraad" zijn, worden die gevoelens vaak anders veruitwendigd en dus verkeerd begrepen. Eenzelfde misverstand bestaat volgens mij over rationalisme. Rationalisme op zich is niet verkeerd. Een beetje meer gezond verstand zou heel welkom zijn in onze samenleving. Waar jij op doelt, zou ik eerder pseudo-rationalisme noemen, dan rationalisme. Pseudo-rationalisme is het soort rationalisme dat door politici en bedrijven gebruikt wordt om het eigen gelijk te bewijzen. Meestal heeft dat weinig met rationeel denken te maken.
Autisten zijn net zo goed mensen, wat je al aangeeft uiten ze zich vaak anders. Ik heb een keer een gesprek met onze buurman gehad. Hij wilde altijd alle feiten weten. Ik zei, je kan ook van je gevoel uitgaan. Nee zei hij, mijn gevoel vertrouw ik niet altijd. Bij mij ging er toen een alarmbel rinkelen. Een beetje gezond verstand is prima. Maar ik heb het gevoel dat we ons teveel (door verkeerde zaken en commerciële bedrijven) laten leiden. De verbinding met onszelf en de natuur is er niet meer. Vaak is het luisteren naar je gevoel erg belangrijk, ik denk dat daar de waarheid ligt verborgen. Mijn hartje is weer gelucht, dank daarvoor... :)