#255 Onder de Japanse Esdoorn

Behendig wurm ik mij langs de meidoorn. Op handen en knieën leg ik het laatste stuk af naar mijn schuilplaats waar het verdorde blad van de vorige herfst al op me ligt te wachten. Ik positioneer me dusdanig dat ik de ventweg goed kan overzien. Tussen de groenrode bladeren van de Japanse Esdoorn tuur ik over het asfalt. De zielloze gemeenteheggen erachter torenen er hoog bovenuit. Tussen de wortels van deze groene wal liggen ze, niet meer dan een meter van elkaar verwijderd. Verspreid over het wegdek liggen nog hier en daar wat grijze veren. Het was een koppeltje. Vorige zomer hebben ze me iedere ochtend wakker gekoerd terwijl ze de kast van het rolluik inspecteerden om weet ik veel wat voor reden. Romeo en Julia zijn niet tegelijk gestorven, Julia op links lag er gisteren nog niet. En het is ook niet gebeurd door eigen toedoen. Iemand heeft hier de hand in gehad. Stellig neem ik mij voor dat hun moordenaar zal worden ontmaskerd. Als ik mij opricht om de tortelduifjes beter te kunnen bekijken raakt mijn kruin de onderste takken. Al ritselend strooit deze pluis en stof op mijn hoofd. Mijn tere millennial zieltje raakt in paniek van zoveel viezigheid en wild wrijf ik mijn handen door mijn haar waardoor ik alles om mij heen vergeet. Een luid gepiep rukt mij uit mijn fobische paniek. Nog net zie ik iets over de straat heen schieten. Met een ruk kantel ik mijn hoofd naar links. Even sta ik oog in oog met de vleesgeworden dood die een seconde halt houdt op het pad van de buren. Een jonge blonde furie staart mij aan voordat ze verder trekt met een nieuw cadeau voor haar hospita.