#254 Vliegangst

Het vliegticket brandt een gat in mijn linkerhand. Ik wil het niet vasthouden en al helemaal niet gebruiken. Mijn lichtgrijze airporter voelt aan alsof ik hem volgepakt heb met bakstenen. De drukte die hier, op Schiphol, hangt ontgaat mij volledig. Ik struin wat langs de “duty free”-winkels zonder in me op te nemen wat ze nu eigenlijk verkopen. De neuroot in mij heeft er natuurlijk weer voor gezorgd dat ik ruim 2 uur te vroeg op het vliegveld was. Soms zou ik willen dat ik meer zelfsaboterend aangelegd was, dan had ik mijn vlucht misschien niet gehaald. Het is de eerste keer dat ik me zo voel voor een vlucht naar huis. Normaal ga ik graag terug na een week bij mijn familie te hebben doorgebracht. Hoewel ze vaak in mijn irritatiezone zitten, houd ik ontzettend veel van ze en zij ook van mij. De tijd brengt mij dichter bij huis en maakt me nerveus. Ik ga zitten bij de gate en strek mijn rechterbeen. Een pijnscheut gaat door mijn kuit. Tegen mijn ouders heb ik gezegd dat ik een hockeybal tegen mijn kuit gekregen heb, maar dat is nooit gebeurd. In mijn tijdschrift, de Quest, staat een artikel over de opwarming van de aarde en onze menselijke invloed daarop. Ironisch om dit te lezen alvorens op het vliegtuig te stappen, denk ik, maar het leidt me wel af van de tijd. Hopelijk is Katrina, mijn orkaan, wat afgekoeld en kunnen we weer samen leven. Mijn beste vriend vraagt vaak waarom ik bij haar blijf. De vraag spookt door mijn hoofd en ik merk dat ik niet tot een antwoord kom. Ze is de enige van wie ik ooit gehouden heb en die ooit van mij gehouden heeft. Ik moet er niet aan denken om alleen te staan, ook al weet ik dat dat eigenlijk beter is. Ik word uit mijn gedachten gesleurd door de intercom, waaruit klinkt: “Boarding for flight KL1776 to Marseille has begun. Passengers for flight KL1776 to Marseille please report to gate 37.” Mijn knieën worden week als ik de intercom hoor. We zullen het maar vliegangst noemen.