# 253 Het levende schilderij

Vanuit mijn bed kijk in naar de dansende stofdeeltjes in het licht door de kier van de zwart-witte gordijnen. Dan zie ik de zwerm spreeuwen die langs de rivieroever over elkaar heen buitelen, laag over de landweg op weg naar het binnenland. Even zijn ze uit mijn blikveld verdwenen en dan zijn ze er weer. Ze vliegen als in een Eschertekening aan mij voorbij en landen in het vers gemaaide gras in de uiterwaarden. De gordijnlijnen zijn voor mij de golven van de rivier, het is alsof ik op mijn fiets tegen de wind in het rivierwater kan ruiken. Als ik mijn ogen bijna helemaal dichtknijp en naar de lamp aan het plafond kijk, zie ik de Hollandse wolken boven de weilanden. Haast hebben ze, lijkt het wel. Waarom, vraag ik me af, het is toch mooi zomerweer? Aan de muur hangt een abstract schilderij met donkerbruinzwarte accenten op een lichte ondergrond. Door het schaarse licht hoef ik niet ver te zoeken: sprekend de vier Friese paarden met hun veulens op de zomerdijk. De merries staan naast hun slapende kleintjes, bijna als standbeelden. Dan springt nummer een op en duwt zijn neus tegen de buur. Ook die ontwaakt, nummer drie geeuwt. Met zijn drietjes dartelen ze door de wei, hun moeders grazen en laten hen dollen. Nummer vier nog in diepe rust in de warme zon, de moeder aan de zijde van dit veulen. Haar staart zwiept heen en weer om de vliegen op afstand te houden, een enkele keer beweegt haar majestueuze hoofd. De drie draven en springen in het rond, nummer vier blijft in diepe rust. Moeder staart voor zich uit, geen moment echter is haar kleine uit haar gezichtsveld. Dan eindelijk strekt ook dit veulen zijn benen en staat wat onhandig op. Moeder is erbij met haar hoofd om het te ondersteunen. Dan zie ik dat het linkerachterbeen korter is dan het rechter. Samen lopen ze een stukje, de drie rennen op nummer vier af, het probeert mee te rennen, kan niet zo snel als de anderen en valt om. De anderen komen het ophalen en gaan samen met zijn viertjes verder op hun wilde tocht door het gras. Niet veel later zoeken de veulens hun moeder op en drinken uit de merrie-uiers. Het mankepootje drinkt wat langer dan de rest, dan gaan deze jonge paardjes ook het gras proberen. Voorbenen wat uit elkaar en dan kunnen ze met hun tanden bij het gras. Hun korte staartjes druk in het rond zwaaiend vanwege de lastige insecten. De moeders stappen en grazen onverstoorbaar door, lijken niet meer op de kleintjes te letten, totdat een vrouw het hek nadert. Acht hoofden gaan omhoog, dan bukken de veulens zich om onder de moeders door te kijken. De kudde zet zich als een man in beweging. De gordijnen bewegen op een windvlaag zachtjes heen en weer. Een grote poot op mijn been en een natte neus onder mijn hand: einde van de korte vakantie!