Het is verbazingwekkend dat hij tussen mijn duim en wijsvinger past. Althans, zolang we een zekere afstand tot elkaar bewaren en ik mijn linkeroog dichtknijp. Als ik dichterbij kom, moet ik mijn hoofd in mijn nek leggen om hem van top tot teen op te kunnen nemen. Maar het is niet zijn rijzige gestalte die mij ontzag inboezemt; het is het ritmische geluid waarmee zijn armen de lucht doorklieven. Soms stel ik me wel eens voor hoe het zou zijn om op één van die armen mee te draaien, maar hoe zou ik in godsnaam kunnen blijven zitten op dat gladde oppervlak, dat zo helder afsteekt tegen de bewolkte Hollandse zomerluchten. Ik zou in willekeurig welke windrichting weggeslingerd worden, om ergens verderop tussen wat herkauwende koeien een onprettige landing te maken. Zijn strakke design laat verder weinig aan de verbeelding over. Ware het niet dat zich onderin de perfect ronde behuizing een deur bevindt; keurig afgerond als de deur van een vuurtoren en stevig als die van een kluis. Alsof het eigenlijk helemaal niet de bedoeling is iemand toe te laten. En juist die ongenaakbare, ietwat hautaine uitstraling, in combinatie met dat overheersende luchtelement in zijn gesloten persoonlijkheid, wekt mijn nieuwsgierigheid.