#248 Ongelukkig zijn is een vloek
‘Niet lang na al deze reuring en mijn persoonlijke paniek ontwaardde ik bij mezelf de eerste kiemen voor een gedachtegang die in de loop der jaren zou uitgroeien tot een taaie liaan en zich grofweg als volgt laat omschrijven: goed het was eens leukliefenmooi, maar nu is het weg of kapot en moet je niet jammeren of treuren, maar je inspannen om ooit een goed leven te kunnen leiden.’ (Uit ‘Vallen is als vliegen’, Manon Uphoff)
Simpelweg omdat je in je wezenloos bestaan nou eenmaal veroordeeld bent tot het streven naar enige goedheid, wat dit ook moge betekenen. Kwade herinneringen slepen je mee naar de duisternis, maar het is jouw doel om deze zwartgalligheid niet wensen waar te nemen. Dus streef je naar nietige vrolijkheid en semi-plezierige situaties, om jezelf en je omgeving er honderd procent van te overtuigen dat je een soort van gelukkig bent.
Toen ik jong was, laten we zeggen een jaar of vier- vijfentwintig, was de vrolijkheid nog minder nietig en bestond dat ‘soort van’ gelukkig nog niet. We schrijven 1989, net nadat de eerste ‘scheuren’ in de Berlijnse muur zichtbaar werden. Vergelijkbare scheuren zaten er in de wanden van het kraakpand, waarvan ik nog steeds niet snap dat ik er nog niet ben uitgezet. Later zouden de scheuren zich vooral in mijn hoofd bevinden, maar dat wist ik destijds nog niet. Tom, destijds nog knap, intelligent en charismatisch, ligt languit op de sofa die ik bij het grofvuil had gevonden. Neil Young galmt uit de radio zijn ‘Rocking in the Free World’ en Tom zingt elke noot mee. Ik corrigeer hem op zijn Engels, grammaticaal en zinsopbouw. Hij zucht, maar stelt wel dat ik ergens een punt heb.
Wist ik ook dat Tom me drie jaar later dusdanig zou vernederen, dat er van mij slechts een klein bergje hulpeloosheid overbleef? Als het antwoord ‘nee’ is, blijft de zelfkwellende vraag of ik het had moeten weten. Zijn welgestelde manier van praten en charmante oogopslag, in combinatie met mijn haast kinderlijke, dromerig opportunistische kijk op hem; verraden in ieder geval dat de situatie niet de mogelijkheid gaf het te weten. Van de dag waarop Tom in de ‘Kwade Geest’ was veranderd kan ik me weinig details herinneren. Met uiterste zorgvuldigheid, waarvoor je in een cynische bui iets van bewondering kan opbrengen, heeft hij mijn geest bewerkt. Dusdanig, dat er voor mij alleen een versplinterde herinnering overblijft. Ik kan het alleen mezelf verwijten dat ik er destijds voor koos om dit bij voorbaat al kwellende avontuur met hem aan te gaan. Maar wel op een dusdanig minimalistische wijze, dat dit niet de dagelijkse vrolijkheden teniet doet.
Manon Uphoff hanteerde (naar
Lid sinds
10 jaarRol
Is bij deze genoteerd op mijn
Lid sinds
10 jaar 10 maandenRol
Hoi Virtuosuo, ik heb nog
Lid sinds
13 jaar 9 maandenRol
Dag Virtuoso, Met veel
Lid sinds
16 jaar 5 maandenRol
Hallo Vurtuosuo, … je hebt me
Lid sinds
11 jaar 7 maandenRol
N.D.D. schreef: Is bij deze
Lid sinds
10 jaarRol
edwinchantalenquinten
Lid sinds
10 jaarRol
Coach Marijcke Cauwe
Lid sinds
10 jaarRol
Riny schreef: Hallo
Lid sinds
10 jaarRol
Virtuoso heel knap
Lid sinds
8 jaar 8 maandenRol
Knap stuk! Je hebt zeker de
Lid sinds
6 jaar 10 maandenRol