# 115 Catherine

Ze maakten hun opwachting in de Lower Rooms en hier was het lot onze heldin gunstiger gezind. Isabel, die al drie dagen haar hartsvriendin was, werd vrijwel direct opgenomen in de contradans en het talmen van onze heldin Catherine werd onverwacht beloond door een uitnodigende geste van een knappe officier. Ze liet zich zijn complimenten welgevallen en teneinde geen kreuken te veroorzaken in haar japon van mousseline nam ze voorzichtig naast hem plaats aan een tafel terzijde van de dansvloer van waar het zicht op de dansende heren en dames meer dan uitstekend was. De officier verklaarde dat hij niet eerder een jongedame had gezien met ook maar de helft van haar schoonheid en roemde tevens haar pijpenkrullen en juwelen. Hoewel Catherine zijn complimenten waardeerde, was het haar niet ontgaan dat hij bij het uiten van zijn uiterst beleefd geformuleerde frasen zijn blik liet rusten op dat deel van haar japon waar deze de aanzet liet zien van de vormen die zo kenmerkend zijn voor het lichaam van een jongedame en die manier van kijken deed afbreuk aan haar aanvankelijke gevoelens van sympathie voor de officier. Deze gevoelens hadden mogelijk weer aangewakkerd kunnen worden indien de officier de conversatie betamelijk had vervolgd met het navraag doen naar haar interesses en dagelijkse bezigheden, echter toen een dergelijk gangbaar vervolg achterwege bleef en de officier direct naar haar leeftijd informeerde, verdween ook het laatste deel van haar sympathie. Catherine besefte op dat moment dat haar eerste neiging tot een gevoel van verwantschap vooral was ingegeven door het feit dat ze sinds haar komst in Bath nog weinig nieuwe kennissen had opgedaan en de wens had daar verandering in te verkrijgen. Na zijn indiscrete vraag vouwde ze haar waaier uit en keek langs hem heen naar de rijen van de contradans om Isabel het afgesproken teken te geven dat ze gered diende te worden. (1e zin is uit Northanger Abbey van Jane Austen)