Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#247 - Darren

Niets helpt beter om je frustraties weg te werken dan wat sloopwerk. Ik til de grote voorhamer op en laat hem met volle kracht op de muur neerkomen. Ik zet een stap achteruit en denk aan het huis dat hier vroeger stond. Het voelde heel vertrouwd aan, maar ik heb het ondertussen herschapen tot een hoop baksteengruis. Tascha knort. Ze heeft iets zien blinken tussen de stenen. Zonder woorden laat ik mijn hamer vallen. Samen graaien we in het puin om het voorwerp vrij te maken. Tascha is me voor, maar met een snauw eis ik de buit voor mezelf op. Jankend vlucht ze een paar meter van me weg. Het object dat ze vond, blijkt een kistje te zijn. Tascha weet dat ik sterker ben dan zij is; toch waagt ze het wat dichterbij te komen. Ik grom haar vervaarlijk toe, maar net zoals ik kan ze haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ze kijkt nauwlettend toe wanneer ik het kistje met een tik van mijn voorhamer openklief. We zijn teleurgesteld als blijkt dat er niets van nut uit te voorschijn komt; geen blinkende voorwerpen die we met onze meesters kunnen ruilen voor voedsel, enkel wat papier dat men vroeger brieven noemde. Waar ze over gaan, weten we niet. Het lezen hebben we verleerd. Dat is iets uit de tijd dat de mensen nog praatten. Ik heb honger, maar ik ga weer aan de slag. De meesters zullen ons niet laten rusten tot het hele land met de grond gelijk is gemaakt. Tascha raapt één van de blaadjes op die uit het kapotte kistje zijn gewaaid. Ze kijkt gebiologeerd naar de letters op het papier. Ze kan de onsamenhangende brei tekens niet ontcijferen, maar even voelt het alsof ze in een spiegel een flits uit het verleden ziet. Liefste Tascha, Amsterdam is gevallen en de vijand rukt verder op naar het Zuiden. Ik heb voor het eerst met mijn eigen ogen een indringer van dichtbij gezien. Gelukkig zat het gewapend glas van de voorruit van onze vluchtwagen tussen het ding en mij, anders had ik je deze brief niet kunnen schrijven. Ik heb direct het gaspedaal zo diep mogelijk ingedrukt. Ik ben over mijn belager gereden, maar ik denk niet dat het ding er iets van gevoeld heeft. Geloof niets van wat er in het nieuws gezegd wordt. De werkelijkheid is veel erger. De wezens die opdoken vanonder de smeltende ijskappen van de Noordpool, lijken nog het meest op reuzenkakkerlakken. Hun pantser is ondoordringbaar en we krijgen ze met geen enkel wapen uitgeroeid. Technologie hebben ze niet nodig. Hun enige wapen is een priem waarmee ze op de schedel mikken. Word je geraakt, dan is het game over, want het gif dat ze via die priem inspuiten, neemt je hele brein over. Je wordt een willoze dar in hun leger. Wij vechten nu niet alleen tegen die vreselijke insecten, maar ook tegen onze eigen makkers die “bekeerd” zijn. Ik geef deze brief mee met de luchtpost. Zelf rij ik zo snel mogelijk naar je toe. Pak alvast je koffers. Zodra ik er ben, vluchten we samen verder Zuidwaarts. Hou je sterk, ik hou van je, Jonathan

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een futuristisch verhaal. Goed geschreven, leuke insteek om het vanuit de toekomst te schrijven. Ik snap alleen niet dat Jonathan een brief aan zijn geliefde stuurt als ze niet kan lezen. Ik mag toch aannemen dat hij dat weet van haar. Het verslag van Jonathan doet me wensen dat ik die toekomst nooit mee hoef te maken. :eek: Laten we hopen dat de mensheid het lezen nooit zal verleren. Dank je wel voor dit verhaal.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een futuristisch verhaal. Goed geschreven, leuke insteek om het vanuit de toekomst te schrijven. Ik snap alleen niet dat Jonathan een brief aan zijn geliefde stuurt als ze niet kan lezen. Ik mag toch aannemen dat hij dat weet van haar. Het verslag van Jonathan doet me wensen dat ik die toekomst nooit mee hoef te maken. :eek: Laten we hopen dat de mensheid het lezen nooit zal verleren. Dank je wel voor dit verhaal.
Tascha heeft de brief ontvangen dankzij de luchtpost. Ze heeft de brief gelezen en in een kistje gestopt. Jonathan is, zoals beloofd, naar huis gekomen maar helaas: hij bracht de vijand met zich mee. Jonathan en Tascha werden geïnfecteerd en ingezet als darren, onder andere om hun eigen huis af te breken. Diep in hun geheugen hebben ze nog herinneringen aan wat hun huis was, misschien zelfs aan de brief, maar het gif heeft hen hun taal ontnomen. Ze kunnen niet meer lezen of spreken. Zie ook waar ik schrijf: "Het lezen hebben we verleerd. Dat is iets uit de tijd dat de mensen nog praatten."

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi verhaal, Bruno. :thumbsup: Graag gelezen. :) En het zou nog mooier worden met meer woorden, zodat je het briefje door iemand anders kan laten voorlezen... Maar dan kom je misschien wel uit boven de woordenlimiet... :o

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Bruno wat een supersonisch verhaal en wat weer een leuke opdracht, zoveel verschillende verhalen weer deze week.Ik geniet ook weer van jouw bijdrage. Ik hoop maar niet dat het echt zo gaat worden. In het begin dacht ik aan een stel honden bij deze zin: maar met een snauw eis ik de buit voor mezelf op. Jankend vlucht ze een paar meter van me weg. Maar dat is mijn preoccupatie :D Heel graag gelezen en ik wens je een fijne avond.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bruno wat een supersonisch verhaal en wat weer een leuke opdracht, zoveel verschillende verhalen weer deze week.Ik geniet ook weer van jouw bijdrage.
Bedankt! Ik sta ook altijd versteld van de diversiteit van de inzendingen. I love it!

Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Bruno, Wat een lekker verhaal! Ik heb het met veel plezier gelezen en dacht, daar hadden nog wel 500 woorden bij gemogen. Je weet de lezer goed te prikkelen en verrassen. Echt heel mooi. Als ik een verbeterpunt moet aandragen dan zou ik het nog spannender vinden als je de volgende zin aanpast: Ze kijkt gebiologeerd naar de letters op het papier, maar begrijpt niets van wat er staat: Bijvoorbeeld: Ze kijkt gebiologeerd naar de letters op het papier. Ze kan de onsamenhangende brei tekens niet ontcijferen, maar even voelt het alsof ze in een spiegel een flits uit het verleden ziet. Je geeft Tascha dan nog wat menselijks mee en je geeft jezelf als schrijver een hoop nieuwe mogelijkheden voor het vervolg van je verhaal. Maar verder mooi gedaan Bruno. Ik waardeer het ook dat je tekst er verzorgd uitziet. Groeten, Ingeborg

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Als ik een verbeterpunt moet aandragen dan zou ik het nog spannender vinden als je de volgende zin aanpast: Ze kijkt gebiologeerd naar de letters op het papier, maar begrijpt niets van wat er staat: Bijvoorbeeld: Ze kijkt gebiologeerd naar de letters op het papier. Ze kan de onsamenhangende brei tekens niet ontcijferen, maar even voelt het alsof ze in een spiegel een flits uit het verleden ziet. Je geeft Tascha dan nog wat menselijks mee en je geeft jezelf als schrijver een hoop nieuwe mogelijkheden voor het vervolg van je verhaal.
Dat is een heel goede suggestie. Ik heb de tekst meteen aangepast. Niet alleen toont het dat er diep in de "dar" Tascha nog restjes menselijkheid overgebleven zijn; het verduidelijkt ook wat er gebeurt is (zie reactie van Fief). Heel erg bedankt voor de feedback!

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Bruno, Wat een heerlijk futuristische vertelling. Vlot geschreven en op een zekere manier ook humoristisch. Hoewel zo'n 'darrenbestaan' lijkt me nou niet zo leuk. Na het de eerste keer gelezen te hebben zat ik toch wel met mijn handen in mijn haar. Wist niet wat ik ervan moest denken. Na het commentaar en de uitleg begon ik het verhaal meer en meer te waarderen. Goed gedaan dus. Ik zie uit naar verdere avonturen van dit darrenstel. :D

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Mooi geschreven verhaal en goed bedacht. Toch haper ik op je verhaal, iets dat me niet vaak bij jou overkomt. Volgens mij zit er iets inconsistents in. Je schrijft vanuit een krachtige ik-figuur, die duidelijk de gave van het woord nog heeft. In ieder geval in denken. (Taal is de motor van ons leren, dus we hebben met een gevaarlijke persoon te maken richting de overheersers.) Nergens merk ik dat de ik min of meer gevangen zit in de opdrachten die hij slaafs uit moet voeren. Dat maakt de 'darrenkwestie' voor mij ongeloofwaardig. Sterker zou ik het vinden als je beschrijft hoe de ik zich probeert te ontworstelen, door de strijd tussen vrije en gedwongen gedachten. In dat geval zou de ik ook de brief moeten lezen. Ook zou je kunnen kiezen voor de beschouwende verteller, die beschrijft hoe één van de twee darren steeds meer tekenen van opstandig gedrag en herinneringen aan vroeger ontwikkelt. Doet niets af aan je schrijfstijl, die lees ik graag. (En 1 klein taaldingetje: sterker dan zij (volgens mij))

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Volgens mij zit er iets inconsistents in. Je schrijft vanuit een krachtige ik-figuur, die duidelijk de gave van het woord nog heeft. In ieder geval in denken. (Taal is de motor van ons leren, dus we hebben met een gevaarlijke persoon te maken richting de overheersers.) Nergens merk ik dat de ik min of meer gevangen zit in de opdrachten die hij slaafs uit moet voeren. Dat maakt de 'darrenkwestie' voor mij ongeloofwaardig.
Ja, toen ik het verhaal een paar dagen nadat ik het schreef herlas, zag ik ook die inconsistentie. Ik heb er nog niet meteen een antwoord op hoe ik dat zou kunnen herschrijven. Je suggesties waren goed. Ik denk dat ik van de verschillende opties die je vermeldde een voorkeur heb voor een "ik" die zich bewust is van wat er gebeurd is, maar die er niet in slaagt zijn lichaam onder controle te krijgen; hij kan denken, maar niet spreken; hij kan de brief lezen, maar niet verhinderen dat hij verder gaat met het sloopwerk.
(En 1 klein taaldingetje: sterker dan zij (volgens mij))
OK, dat is aangepast.