#246 - Met nat

Nora was net de trofeeënkast in de master bedroom aan het afstoffen toen André Hazes Jr. “Leef” begon te zingen. Ze haalde haar mobieltje boven. Het was de eigenaar van het luxeappartement waar ze net aan een poetsbeurt was begonnen. ‘Hallo met Nora, waar kan ik u mee helpen? Ik ben net bij u aan het werk.’ ‘Nora, het spijt me dat ik zo laat bel,’ zei de stem aan de andere kant van de lijn. ‘O, maar het is helemaal nog niet laat; het is nog maar halfdrie in de namiddag,’ zei Nora terwijl ze een blik wierp op de replica van de stadiumklok die de wand van de slaapkamer sierde. Aan de stand te zien, was hier vorige nacht flink gescoord. ‘Nee Nora,’ zei haar klant geïrriteerd, ‘dat bedoel ik toch helemaal niet.’ ‘Wat bedoelt u dan wel?’ vroeg Nora. Ze opende de deur van de inloopkast en moest een kreetje van misprijzen onderdrukken. Waren dat Chihuahuakeutels op de grond? Het was altijd hetzelfde met die WAG’s. Hun trofeehondje was hun beste vriend, maar om in hun levensonderhoud te voorzien was het soms nodig om toegiften te doen aan een trofeeman. Zo belandde hun befhondje al eens een nachtje in de kleerkast. ‘Ik bedoel dat je ontslagen bent,’ zei haar werkgever, ‘Had ik vroeger gebeld, dan had ik je de moeite kunnen besparen naar mijn appartement te rijden.’ ‘O,’ zei Nora. Die boodschap had ze niet zien aankomen. ‘Ik heb een nieuwe vriendin,’ zei de man, ‘Ze heeft een hondje dat allergisch is aan stof. Het was gisteren bij ons op het appartement en het heeft de hele tijd gehoest. Ze wilde dat ik een poetsvrouw nam die iets grondiger tewerk gaat.’ ‘Nou,’ zei Nora. Innerlijk kookte ze van woede. Gehoest ammehoela! Ze slikte een paar verwijten in en herpakte zich: ‘Ik begrijp het. Ik laat de sleutel straks achter in de brievenbus, maar nu ik hier toch ben, ga ik eerst nog even met nat poetsen, dan heeft uw nieuwe vriendin vanavond geen reden tot klagen.’ ‘Dat hoeft helemaal niet, hoor,’ zei haar nu ex-werkgever, ‘ik betaal je sowieso nog een aantal weken door.’ ‘Het is maar een kleine moeite,’ antwoordde Nora, ‘ik heb momenteel niet direct iets anders te doen.’ Ze drukte af en ging naar de bergruimte. Daar nam ze een dweil, een trekker en een emmer. In de enorme leefruimte met panoramisch zicht over de stad trok ze haar schort en rokje op, deed haar slipje naar beneden en ging op de emmer zitten. Het werd een hele plas; ze hoefde niet veel water meer toe te voegen voor de laatste grondige poetsbeurt in de woonplaats van de idioot die haar daarnet ontsloeg. [center]***[/center] Had haar vorige werkgever haar aanbevolen? Het leek Nora heel onwaarschijnlijk, maar een paar dagen later kreeg ze een telefoontje met een vreemd verzoek. Of ze een nieuwe opdracht wilde aanvaarden? Er waren wel een aantal specifieke wensen waar ze aan moest voldoen. Ze zegde toe. Hoewel haar klant thuis was op haar poetsmiddagen, had hij haar toch een sleutel overhandigd. Ze liet zichzelf binnen en kwam meteen in de kale woonkamer met de rode muren terecht. Daar hing haar klant aan een Andreaskruis aan de wand op haar te wachten. Hij had een eng masker aan, maar Nora hoefde niet bang te zijn: de man zat keurig vastgeketend. Voor de rest stond er enkel trekker en een dweil in de hoek, en een emmer op de zwarte vloer in het midden de kamer. Nora trok haar rokje omhoog en hurkte neer.