Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

opdracht #244 - de witte kist

Het is bezoekuur in de gevangenis. Nog beverig van de uitgebreide screening in de ontvangstruimte waar het gevangenispersoneel achter kogelwerend glas mij minachtend heeft bekeken en toegesnauwd dat ik mijn identiteitskaart door de opening van het loket moet schuiven, gehoorzaam ik het bevel om mee te komen naar de volgende ruimte. Daar wordt een foto van me genomen. Mijn sleutelbos en portemonnee worden in beslag genomen. Bij de metaaldetector die hevig rinkelt word ik op mijn schoenen gewezen. De ijzeren gepsjes zijn de boosdoeners. Samen met mijn handtas verdwijnen ze in een loc waarvan ik het sleuteltje krijg. Een norse vrouw begeleidt me naar de bezoekersruimte. Met een fotokopie van mijn identiteitskaart loop ik stuntelig naar binnen waar op een soort verhoog/podium een cipier met arendsogen het gepeupel aan zijn voeten observeert en een tweede cipier mij een tafel aanwijst met vier lege stoelen errond. Boven het lawaai uit van de luid pratende mensen en huilende kinderen rond mij bereikt een waarschuwend gesis mijn oren. Er wordt heftig gegesticuleerd dat ik op de verkeerde stoel ben gaan zitten. Op de stoel waarin een chip waar de geïnterneerde tegen moet gaan zitten. Controle. Een vermagerde uitgave van mijn vriend, bleek, met onverzorgde baardgroei staart me een ogenblik aan voor hij zich tegen de chip duwt. We zijn sprakeloos. De maanden die achter ons liggen maakten ons tot andere mensen. Wezens die in een nachtmerrie zijn gestort, in een diepe kloof liggen en niet meer op deze wereld vertoeven. Zijn stem klinkt schor als hij vraagt hoe het met me gaat. Of ik iets drinken wil. Hij wijst naar een apparaat van frisdranken en schuift me een muntje toe. Mijn keel is toegenepen. Hoe zou ik iets kunnen drinken? “Haal het voor mij, ik heb dorst”, zegt hij. Op wankele benen doe ik wat hij vraagt. Ik functioneer als een robot. Ik had zoveel willen zeggen, zoveel willen vragen, maar mijn lichaam weigert alle dienst. Is dit de man die ik haat? Die ik de huid had willen vol schelden? Slaan tot bloedens toe? Die ik aanbeden had? Zijn voeten gekust en op mijn knieën gedankt voor het schenken van ons kind? Er is een grote leegte in mij. Een dofheid die mijn denken en doen verlamt. Ik wil weg. Ik wil naar buiten. Weg van deze akelige ruimte met al die drukte. Door het venster zie ik de hoge muur die deze plaats afschermt tegen de gewone wereld waarin men lacht en danst en zijn dromen probeert waar te maken. Mijn droom ligt begraven in een kleine witte kist.Tranen zijn er niet meer. Er is een lege wieg. Een doos met pampers. Een doos met kaartjes. Veel kaartjes. Ze liggen dooreen. De geboortekaartwensen en de rouwbetuigingen. In een ordeloze flat met een aanrecht vol afwas. Ik kijk naar zijn handen. Mooie handen met lange, slanke vingers. Zij hebben het kind van de grond geraapt en in de wieg gelegd.Tikten daarna het noodnummer in. Hij liet zich gewillig de slanke polsen boeien. Ik bleef achter in een lege flat, met een lege wieg, een leeg hart, een leeg brein. Toen ik wakker werd waren er veel mensen. Ik zag hun lippen bewegen, hun tranen vloeien. Langzaam kwam de herinnering terug. De ruzie, de harde woorden, de dreiging die de kamer vulde. De wieg met daarin het schreiende kind. Ik nam het op en smeet het voor zijn voeten samen met al mijn verwijten over zijn late thuiskomst, zijn voortdurende afwezigheid, zijn onverschilligheid tegenover mij. Mijn afgunst op de vrijheid die hij bezat. Ik die gekluisterd was aan het moederschap.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Marijcke, … wat een verhaal. Prachtig. Je hebt me echt meegesleept; ik vergat helemaal de opdracht. Het was schrikken toen je de baby voor zijn voeten gooide; echt een vorm van verstandsverbijstering. Wat fijn dat je weer meegeschreven hebt. :nod: :thumbsup: Deze opgave vind ik bijzonder moeilijk. Fijn weekend Marijcke en hou je haaks! :{} Groetjes, Riny

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Riny, fijn dat je mijn verhaal boeiend vindt. Ik heb meegedaan omdat ik me goed voelde en er een gelegenheid inzag mijn ervaring met een bezoek aan een gevangenis van me af te schrijven. De rest is fictie, hoor. Ik ga proberen weer wat meer mee te doen. Dank voor je fijne woorden. Een mooi weekend, hè!? :)

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Zeer geloofwaardig geschreven. :thumbsup: Maar ook weer een intriest verhaal.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Wauw wat een intriest verhaal, maar zo mooi geschreven door jou Marijcke. je hebt me weer laten genieten. De doodstraf voor beide partners omdat de zorg voor de kleine baby teveel was voor de moeder. Spijt is een veel te klein woord voor de emotie die je hier laat zien. Knap gechreven :thumbsup: Wij vieren vandaag bevrijdingsdag, die wens ik jou ook toe! Ik hoop je vaker hier weer te lezen :nod:

Lid sinds

9 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marijcke wat een indringend verhaal. Ik heb het in een adem gelezen. Zo beeldend geschreven. Hoe kan een mens zich zo verliezen. Heel mooi geschreven, knap gedaan. :thumbsup: Fijne avond

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
N.D.D. Hallo, dank je wel voor het compliment. Ja, het is inderdaad een triestig verhaal. Ik zal proberen volgende keer iets vrolijkers te verzinnenen. :)

Lid sinds

5 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Beste Marijcke, Mijn excuses voor de late feedback. Ik vind je verhaal mooi geschreven. De emoties komen goed op mij over. Tip die ik wel heb is om nog eens goed te kijken naar je tweede zin: "Nog beverig van..." ik vind de zin best lang voor iemand die een beetje bang of geïntimideerd is. Het verhaal voelt als een afgerond geheel, dat voelt wel fijn.