#242 Met mijn hoofd in de wolken

Ik zit op het dak. Onder mij glimmend rode pannen; boven mij oneindigheid. Op ooghoogte alleen de treurwilg die ritmisch heen en weer wiegt. Ze knipoogt naar me, terwijl ze vogels een kraamkamer biedt. Ik lach opgetogen terug. Het is lang geleden dat ik niet met beide benen op de grond stond. Maar in plaats van ongemak, voel ik slechts roekeloosheid en de wind die door mijn haren danst. Ik kijk langs mijn bungelende voeten naar beneden. Een kruin asblond haar, twee grote handen en een glinsterende dakgoot trekken mijn aandacht. De grote handen laveren met de waterpas. Ze laten niets aan het toeval over, en daarom laat ik de montage van mijn nieuwe goot met een gerust hart aan hen over. Dan kijkt de eigenaar van de handen omhoog. De zon schijnt in zijn ogen en hij knijpt ze tot spleetjes. Maar ik zie nog net hoe de wolken erin voorbij drijven. Een lach rimpelt over zijn gezicht. Ik glimlach terug en voel hoe de wind mijn hart op hol laat slaan. Dat gebeurt nou eenmaal snel op deze hoogten. 'Waarom zou ik niet..' denk ik en mijn hele lichaam tintelt als ik ongehinderd naar hem en het uitgestrekte groen onder me kijk. De wilg lonkt en ik weet hoe zacht de grond onder haar takken is. Hoe goed mos en blote huid samengaan. Overmoedig sla ik mijn benen over de rand en laat me naar beneden glijden. Ik zoef langs rode dakpannen, duikel door het blauw en sta dan naast de man en zijn kundige handen.  'Wil je..' buiten adem kijk ik naar hem op; ik zoek de wolken in zijn ogen, maar ik zie alleen mezelf weerspiegeld. Plots voel ik de grond onder mijn voeten, solide, nuchter en betrouwbaar. En terwijl het  schaamrood over mijn wangen glijdt, hakkel ik 'Wil je.. wil je koffie?'