Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#242 Met mijn hoofd in de wolken

Ik zit op het dak. Onder mij glimmend rode pannen; boven mij oneindigheid. Op ooghoogte alleen de treurwilg die ritmisch heen en weer wiegt. Ze knipoogt naar me, terwijl ze vogels een kraamkamer biedt. Ik lach opgetogen terug. Het is lang geleden dat ik niet met beide benen op de grond stond. Maar in plaats van ongemak, voel ik slechts roekeloosheid en de wind die door mijn haren danst. Ik kijk langs mijn bungelende voeten naar beneden. Een kruin asblond haar, twee grote handen en een glinsterende dakgoot trekken mijn aandacht. De grote handen laveren met de waterpas. Ze laten niets aan het toeval over, en daarom laat ik de montage van mijn nieuwe goot met een gerust hart aan hen over. Dan kijkt de eigenaar van de handen omhoog. De zon schijnt in zijn ogen en hij knijpt ze tot spleetjes. Maar ik zie nog net hoe de wolken erin voorbij drijven. Een lach rimpelt over zijn gezicht. Ik glimlach terug en voel hoe de wind mijn hart op hol laat slaan. Dat gebeurt nou eenmaal snel op deze hoogten. 'Waarom zou ik niet..' denk ik en mijn hele lichaam tintelt als ik ongehinderd naar hem en het uitgestrekte groen onder me kijk. De wilg lonkt en ik weet hoe zacht de grond onder haar takken is. Hoe goed mos en blote huid samengaan. Overmoedig sla ik mijn benen over de rand en laat me naar beneden glijden. Ik zoef langs rode dakpannen, duikel door het blauw en sta dan naast de man en zijn kundige handen.  'Wil je..' buiten adem kijk ik naar hem op; ik zoek de wolken in zijn ogen, maar ik zie alleen mezelf weerspiegeld. Plots voel ik de grond onder mijn voeten, solide, nuchter en betrouwbaar. En terwijl het  schaamrood over mijn wangen glijdt, hakkel ik 'Wil je.. wil je koffie?'

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Chantal, … wat een leuk verhaal met een knipoog. Jij zat op het dak, ik stond er onder met mijn camera. Fotografeerde de man in zijn mandje van de hoogwerker. Wat had ik graag in dat mandje gezeten om zo om me heen te kunnen kijken en rond te zwieren. Helaas; Ik kon ze alleen maar koffie geven. :lol:

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat een heerlijk verhaal en een grappig einde. Gelukkig was het dak niet al te hoog, anders was het pijnlijker afgelopen. Ik was ook echt bij je op het dak, dus super geschreven :thumbsup: Fijne Paasdagen alvast.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Riny, Marie en Nele, dank voor het lezen! Ik droomde mezelf op het dak en dacht aan de tijden dat ik nog regelmatig in de notenboom bij mijn ouderlijk huis klom. Zo hoog in de takken dacht ik dat alles mogelijk was. Dus schrijven op het dak en er zonder kleerscheuren van af zoeven hoort daar ook gewoon bij :). Maar dat zie je natuurlijk niet als je gewoon op de grond staat.. ;)

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heerlijk mijmerend verhaal. Ik had er even moeite mee dat ze zich van het dak liet afglijden, want het druiste tegen mijn gevoel voor logica in en riep storende vragen op. Let op de woorden: ik voel, ik kijk. Ze scheppen afstand waardoor ik afgeleid word van de tekst. Je gebruikt ze veel. Mooi beeldend geschreven, en het perspectief van boven is een interessante.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Dankjewel Odile, voor het lezen en de bruikbare tips! 'Kijken' en 'voelen' gebruik ik inderdaad wel veel in dit kleine stukje tekst. Het viel me niet eerder op, maar soms heb je het perspectief van iemand anders nodig om het te zien :)