#237 Afgeschoven verantwoordelijkheden

‘Dat laatste hoofdstuk, ongelofelijk.’ Daniël bladert gejaagd door het dikke theorieboek. ‘Ja echt. Ze hadden dat net zo goed in het Chinees kunnen schrijven,’ zegt Jim zachtjes. Hij vindt het voorlaatste hoofdstuk eigenlijk nog lastiger. Daniël draait het boek iets naar Jim toe, en wijst op een korte casus. ‘Wolvink had die ook echt niet goed uitgelegd. Toen ik hem naar die ene casus vroeg wist hij niet eens wat ik bedoelde.’ ‘Dat was ook wel een lastige casus.’ ‘Zo, ga je het nu voor hem opnemen?’ ‘Dat niet, alleen ik bedoel...je kan gewoon niet alles onthouden. Het lijkt trouwens wel of we stilstaan.’ Daniëls blik lijkt opeens gefixeerd op een persoon achterin het gangpad. ‘Dat lijkt wel een transgender, man. Of hoe heet dat, een non-binair persoon. Zo heet dat toch?’ ‘Daniël kom op, niet te ver gaan nu. Had je nu al door dat we stil staan?’ ‘Ja, verdraaid. In de middle of nowhere.’ ‘Ik hoorde dat ze echt vervelend kunnen doen als je te laat komt. Ze kunnen je zelfs de zaal niet meer inlaten.’ Daniël werpt een blik op zijn mobieltje. ‘Jij loopt echt te veel te stressen. Meneer wilde ook per se een eerdere trein nemen.’ ‘Dat lijkt me nu geen overbodige luxe.’ Jim wil er nog wat aan toevoegen, maar wordt afgeleid door de langzaam naderende conducteur. Hij kijkt wat achterdochtig naar Jim's OV-chipkaart, maar besluit hem toch maar tegen zijn scanapparaat te houden. ‘Weet u of dit nog lang gaat duren?’ Weer die achterdochtige blik. Jim vraagt zich af of als zijn opleiding mislukt, hij het conducteursvak zou kunnen aanleren. Waarschijnlijk niet. ‘Hooguit een half uur.’ ‘Meneer, we moeten op tijd bij onze opleiding zijn. Een half uur is denk ik wat te veel.’ ‘Ik heb het niet bedacht, dit is wat ik heb meegekregen.’ ‘Kom op, je kunt toch wel wat preciezer zijn,’ valt Daniël bij. ‘Als ik het niet preciezer meekrijg, kan ik niet preciezer zijn. Meer dan dit kan ik er ook niet van maken.’ ‘Het minste wat je even kan doen is het even goed navragen. En als we hierdoor te laat komen houd ik jou verantwoordelijk.’ * ‘Zo Jim, echt goed man.’ Jim haalt gehaast zijn wetboeken tevoorschijn en legt ze met precisie op de rechterkant van de tafel. Ze hadden echt geen paar minuten later moeten komen. ‘Beetje doorzetten toch.’ ‘ “Ik houd jou verantwoordelijk’', hoor die jongen hier,’ zegt Daniël tegen Maartje, die de rest van het verhaal eerder gniffelend had aangehoord. ‘Jim kan wel zelfverzekerd zijn, toch Jim,’ zegt het meisje dat tijdens zo’n beetje elk college ook naast hem zit. ‘Als het moment zich aandient.’ Daniël vloekt ondertussen als hij zijn tas inspecteert. Hij loopt naar voren, richting de examinator, en komt terug met een verouderd exemplaar wetboek. ‘Ik denk niet dat daar alles instaat,’ merkt Jim nog op, maar Daniël haalt zijn schouders op. Hij zal er wel gewend aan zijn geraakt dat hij zijn wetboek steeds vergeet. Wanneer de examinator om stilte vraagt, speuren Jim’s ogen naar Anne. Ze blijkt slechts twee rijen van hem vandaan te zitten en Maartje staat bij haar tafeltje. Het stalkertje wijst en grinnikt dan, iets te luidruchtig. Wanneer hij Maartje iets als ‘stoere jongen’ hoort zeggen beseft hij dat Anne hem aandachtig in zich opneemt. Even zwaait ze zelfs naar hem. Dit tentamen zou nu toch niet meer fout kunnen gaan.