#236 - Onkruid

Marleen bekeek het jonge plantje onder de hortensia. Onkruid of een zaailing van de Jacobsladder? Het was niet te zien. Nog niet. Ze kwam overeind en rekte zich uit. Aan de andere kant van het grasveld ging Frank de sering te lijf met een takkenschaar. De struik werd te groot voor hun tuin. ‘Frank, toch nog even over het rapport van Merel.’ ‘Hoezo? Daar hebben we het toch al over gehad.’ Ze trok haar huishoudhandschoenen uit. Haar handen stonken naar zweet en rubber. ‘Ik maak me zorgen over die cijfers. Frans is met bijna twee punten gezakt.’ ‘Frans is een rottaal.’ Hij gooide een tak bij zich vandaan. ‘Haal jij even een bolletje touw uit de schuur?’ Ze liep de schuur in en kwam terug met een bolletje sisaltouw. Merel was altijd goed in Frans geweest. Het klopte niet dat ze nu een onvoldoende stond. Ze aarzelde. Het bolletje touw wipte van haar ene naar haar andere hand. ‘Die jongens stonden weer bij het kruispunt. Ze maakten rotopmerkingen en ze sisten tussen hun tanden toen Merel en Sanne voorbij fietsten.’ ‘Die jongens zijn verliefd. Dat heb ik al zo vaak gezegd.’ Hij gooide de takkenschaar op het gras en veegde het zweet van zijn voorhoofd. ‘Zo, dat is gebeurd. Een hele verbetering, vind je niet?’ Ze knikte. ‘Niet zo somber, kleintje.’ Hij schopte wat takken opzij en liep naar haar toe. ‘Die jongens zijn zestien, verlegen en onhandig. Ze kunnen niets anders bedenken dan het meisje te pesten op wie ze verliefd zijn. Geloof me nou maar.’ Ze geloofde hem niet. ‘Dinsdag was het achterlicht van Sannes fiets kapot getrapt.’ ‘Dat heb je al verteld, lieverd. We weten niet wie dat gedaan heeft. Het is toeval.’ Het bolletje touw ging nog sneller van haar ene naar haar andere hand. De vezels schuurden langs haar huid. ‘Ze wordt gepest door die jongens. Ik weet het zeker. Ik zie het aan haar. Ze is gespannen. En ze praat niet meer met me.’ Hij graaide het sisaltouw uit haar handen en liep terug naar de sering. ‘Ze is een puber. Het hoort erbij.’ ‘Haar cijfers liegen niet, Frank. Hoe verklaar jij dat dan?’ ‘Ze is veertien. Ze heeft gewoon even geen zin in school. Laat haar.’ ‘Maar ik maak me echt zorgen.’ Hij gaf een flinke ruk aan het touw dat hij om de grootste takken had gebonden. ‘Goed dan, als het jou geruststelt, maak ik morgen een afspraak met haar mentor.’ Hij zette de bos takken op zijn schouder en liep de tuin uit. Marleen keek hem zwijgend na. Hij belde die mentor niet. Dat wisten ze allebei. Bij de hortensia ging ze door haar knieën. Ze nam het plantje tussen haar vingers. Onkruid, besloot ze en in één beweging trok ze het uit de grond.