#236 De krulhazelaar

‘Mam, waar wil de violen hebben,’ vroeg Jorien terwijl ze met een bakje violen al verschillende plaatsen in de tuin had aangewezen. Ze had haar moeder beloofd de violen, die ze over had uit haar eigen tuin, even langs te brengen. Telkens hoorde ze haar moeder “nee” roepen vanaf het terras. ‘Ik denk dat ze op het grafje van Minoes moeten, achter de krulhazelaar,’ zei Margreet terwijl ze van het trapje dat het terras verbond met de tuin stapte. ‘De krulhazelaar? Daar ligt Minoes helemaal niet,’ beweerde Jorien stellig. Samen liepen ze naar de plek, waar volgens Margreet hun veertien jaar oude kater moest liggen. ‘Mam ik weet het zeker, Minoes ligt onder de pere…, hé… waar is de perenboom?’ ‘Die heb ik weg laten halen door de buurman. Minoes heeft nooit onder de perenboom gelegen, dat weet ik zeker.’ ‘Hebben we haar niet daar begraven? Of was het daar, onder het trappetje?’ diepte Jorien haar geheugen hardop uit terwijl ze samen met haar moeder de hele tuin afstruinden. Met de plantenschep hadden ze al diverse gaten gegraven om te kijken of zij nog wat van Minoes terug konden vinden. Het aantal gaten breidden zich in no time uit en ze kropen inmiddels van het ene veronderstelde graf naar het andere. ‘Je had er ook een kruisje op moeten plaatsen, dan zaten die violen al hoog en breed in de grond,’ sprak Jorien na een halfuur spitten en kruipen geïrriteerd. ‘Zo buurvrouw, last van molshopen?’ klonk er over de buxus heg. Dankbaar maakte Margreet gebruik van de nieuwsgierigheid van de buurman om even haar lichaam te strekken. Moeizaam stond ze op en liep met enigszins verstijfde spieren naar hem toe. ‘Nee hoor, mijn dochter wil de violen planten, maar we hebben nog geen geschikte plek gevonden.’ Het was Margreet bekend dat de buurman niet van katten hield. Het leek haar daarom extra verstandig om het niet over het vermiste graf van Minoes te hebben. Jorien dichtte inmiddels de gaten die ze had gemaakt en koos teneinde raad toch de plek onder de krulhazelaar. De buurman bekeek het tafereel aandachtig en wees Jorien toen op de berg aarde, afkomstig van de uitgegraven perenboom, die hij achter het schuurtje had gestort. Volgens hem kon de aarde nog goed gebruikt worden. ‘Je kan de violen er wat extra houvast mee geven. Het Is beste grond,’ riep hij nog over de heg terwijl hij zich omdraaide en naar binnen liep. Het advies van de buurman nam Jorien ter harte en ze liep gelijk met de plantenschep in de aanslag naar de berg aarde. Bij de derde schep zag ze een paar botjes tussen de aarde zitten. Het was dus toch de perenboom dacht ze en hield het daar ook bij. Margreet ging naast Jorien staan en keek vertederd en tevreden naar de violen voor haar Minoes onder de krulhazelaar.