Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#236 - Een vreemd paar

6 maart 2019 - 13:40
Ingeborgs moeder was woedend: ‘Hoe kan je nu twee verschillende schoenen kopen?’ Mevrouw Weekers reed ei zo na de winkel-wandelstraat in, maar bedacht zich net op tijd toen haar dochter haar vanop de passagierszetel angstig toeriep: ‘Mam, dit is een voetgangerszone, hier mag je niet in!’ Ik zat op de achterbank. Ik was de kluns in de zin: ‘Hé mam, ik heb een nieuwe vriend. Mag ik die mee uitnodigen op het huwelijksfeest van zus?’ ‘Ik zet hem hier,’ zei mevrouw Weekers, en ze parkeerde haar wagen op een plaats waar enkel laden en lossen toegelaten was, want dat was uiteindelijk wat ze van plan was: ons zo vlug mogelijk te lossen en zo vlug mogelijk weer op te laden. ‘Blijf jij maar zitten, mam,’ probeerde Ingeborg haar moeder te kalmeren, ‘Bruno en ik zullen de verkeerde schoen zo vlug mogelijk inruilen.’ ‘Het is jullie geraden, meer tijd kan ik echt niet verliezen!’ dreigde haar moeder, ‘Binnen drie uur gaat je zus trouwen, voor het geval je dat vergeten was.’ Ingeborg had van haar familie de zegen gekregen: ik mocht meevieren op de grote dag van haar zus. Een extra smoking in mijn maat was vlug gehuurd, maar toen ik op de vooravond van het huwelijksfeest opdaagde op de algemene repetitie, bleken mijn afgedragen schoenen niet in de smaak te vallen van mijn misschien ooit eens toekomstige schoonmoeder. ‘Wat is dit?’ snoof ze luid, ‘Heb je geen betere schoenen dan dit?’ Mevrouw Weekers keek wild om zich heen, op zoek naar medestanders om mij en mijn vestimentaire armoede te beschimpen. Ik kromp ineen. ‘Het spijt me mevrouw,’ bracht ik met een klein stemmetje uit, ‘De uitnodiging voor dit feest kwam nogal onverwacht. Aan schoenen had ik helemaal niet gedacht.’ ‘Vooruit, Ingeborg!’ commandeerde mevrouw Weekers, ‘Rij vlug naar de stad en zorg dat je voor sluitingstijd nog een deftig paar schoenen vindt voor die jongen.’ Eén schoen werd vlug gepast en goed genoeg bevonden. De verkoopster die in gedachten eigenlijk al thuis voor de buis zat, kwam aanlopen met de doos waarin de andere schoen zat. We rekenden snel af en de crisis was bezworen… Tot we de volgende dag ontdekten dat de schoen in de doos niet hoorde bij de schoen die ik gepast had. ‘Hoe kan je nu twee verschillende schoenen kopen?’ herhaalde mevrouw Weekers keer op keer. Ze sleurde Ingeborg en mij de wagen in, en reed als een gek naar de schoenenwinkel waar we de avond voordien het vreemde paar op de kop tikten. De winkelbediende bleef er heel kalm onder. ‘Welke schoen ziet u het liefst?’ vroeg ze, ‘dan haal ik de andere.’ ‘Doet dat ertoe?’ vroeg Ingeborg die nu ook haar geduld begon te verliezen. Ik wees vlug naar de rechterschoen. Even later zaten we weer bij mevrouw Weekers in de wagen. Mijn relatie met de familie Weekers zou de bruiloft van Ingeborgs zus overleven, maar een verdere toekomst was zeer onzeker.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 maart 2019 - 15:02
Ik was even in de war over je laatste zin; ik las 'overleven' als 'langer leven dan', maar je bedoelde het waarschijnlijk als 'er niet aan onderdoor gaan.' Als je 'bruiloft' schrijft i.p.v. 'huwelijk' is die onduidelijkheid direct verholpen.

Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
8 maart 2019 - 13:36
Ik was even in de war over je laatste zin; ik las 'overleven' als 'langer leven dan', maar je bedoelde het waarschijnlijk als 'er niet aan onderdoor gaan.' Als je 'bruiloft' schrijft i.p.v. 'huwelijk' is die onduidelijkheid direct verholpen.
Bedankt! Dat was inderdaad slordig van me. Ik heb de zin aangepast. Groetjes uit Austin, Texas! Ik hoop dat ik volgende woensdag tijd heb om de schrijfopdracht te doen, want begin nu aan tien dagen film op het SXSW film festival.

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
9 maart 2019 - 15:37
Hahaha mooi verhaal Bruno, fictie of autobiografisch? Gelukkig is het goed gekomen met je schoenen en met het verhaal. Dialoog en handeling lopen goed in elkaar over en je blijft de lezer nieuwsgierig houden. Wel had ik even twee struikelmomentjes, maar dat kan ook door de taal komen: om mij om mijn vestimentaire armoede te beschimpen. Dit gaat met name om de" om mij om mijn". Die herhaling las niet zo lekker. We rekenden op een drafje af Dat zie ik mensen die al rennend naast een bewegende kassa afrekenen. Je gaat er op een drafje vandoor, maar afrekenen is wel iets wat je snel, gehaast e.d. kan doen, maar niet met iets wat beweging suggereert. Snap je wat ik bedoel? Het schuingedrukte heb je waarschijnlijk gedaan om te laten zien wat dialoog is en wat niet, vanwege de opdracht toch? Verder een hele goede invulling van de opdracht!

Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
9 maart 2019 - 15:58
Hahaha mooi verhaal Bruno, fictie of autobiografisch?
Deels autobiografisch. Mijn schoonfamilie kende mij nog niet goed toen mijn schoonbroer in het huwelijksbootje stapte. Mijn vrouw was de jongste van drie kinderen en voor zover ik me herinner was die bruiloft de eerste keer dat ik geïntroduceerd was bij de hele familie. Ik had maar één (afgedragen) paar schoenen, en ik had er niet bij stilgestaan dat ik daarmee uit de toon viel, dus zijn we op een drafje naar een schoenenwinkel moeten gaan. Daar kwam ik buiten met twee schoenen die er uitzagen alsof ze van het zelfde paar waren, maar ze hadden een verschillende maat. De schoenen waren dus niet even groot. We zijn niet teruggegaan naar die schoenenwinkel. Daar was geen tijd voor. Ik heb dat jaar dus rondgelopen met één schoen die perfect paste en één schoen die te groot was.
Wel had ik even twee struikelmomentjes, maar dat kan ook door de taal komen: om mij om mijn vestimentaire armoede te beschimpen. Dit gaat met name om de" om mij om mijn". Die herhaling las niet zo lekker.
OK, ik twijfelde tussen "om" en "en"; ik heb er "en" van gemaakt.
We rekenden op een drafje af Dat zie ik mensen die al rennend naast een bewegende kassa afrekenen. Je gaat er op een drafje vandoor, maar afrekenen is wel iets wat je snel, gehaast e.d. kan doen, maar niet met iets wat beweging suggereert. Snap je wat ik bedoel?
Ja, dat op een drafje was misschien te plastisch. Ik dacht aan het swipen van een bankkaart terwijl je langs de kassa loopt, maar dat was waarschijnlijk wat overdreven.
Het schuingedrukte heb je waarschijnlijk gedaan om te laten zien wat dialoog is en wat niet, vanwege de opdracht toch?
Ja, dialogen heb ik in italic geplaatst. Is het beter een regular font te gebruiken?

Lid sinds

7 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
10 maart 2019 - 12:33
Ik kom moeilijk in het verhaal omdat de scene voor mij niet meteen duidelijk is. Mss in chronologische volgorde schrijven? -Mevrouw Weekers reed ei zo na de winkel-wandelstraat in,- Wat doet dat ei in deze zin? ;) De laatste zin vind ik erg concluderend en doet wat mij betreft afbreuk aan het leuke onderwerp. :(

Lid sinds

8 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
10 maart 2019 - 14:52
Bruno, pracht verhaal, heerlijk het Vlaamse. Af en toe herken ik de betekenis niet zo goed, maar het laat me glimlachen. Bijv het ei van May hierboven :D Graag gelezen, fijne dag.

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
13 maart 2019 - 10:20
Bruno, … wat leuk! Toen ik dit op jouw aanwijzing las: Ei zo na betekende oorspronkelijk 'o zo dichtbij'. Ei is een – nu verouderde – uitroep van verbazing. Na betekende 'dichtbij' - dacht ik: wij zijn ook nog dicht bij ons eigen ei. We zijn eruit ontstaan. Of spreek ik nu schande? Nee, toch!