#236 - Een vreemd paar

Ingeborgs moeder was woedend: ‘Hoe kan je nu twee verschillende schoenen kopen?’ Mevrouw Weekers reed ei zo na de winkel-wandelstraat in, maar bedacht zich net op tijd toen haar dochter haar vanop de passagierszetel angstig toeriep: ‘Mam, dit is een voetgangerszone, hier mag je niet in!’ Ik zat op de achterbank. Ik was de kluns in de zin: ‘Hé mam, ik heb een nieuwe vriend. Mag ik die mee uitnodigen op het huwelijksfeest van zus?’ ‘Ik zet hem hier,’ zei mevrouw Weekers, en ze parkeerde haar wagen op een plaats waar enkel laden en lossen toegelaten was, want dat was uiteindelijk wat ze van plan was: ons zo vlug mogelijk te lossen en zo vlug mogelijk weer op te laden. ‘Blijf jij maar zitten, mam,’ probeerde Ingeborg haar moeder te kalmeren, ‘Bruno en ik zullen de verkeerde schoen zo vlug mogelijk inruilen.’ ‘Het is jullie geraden, meer tijd kan ik echt niet verliezen!’ dreigde haar moeder, ‘Binnen drie uur gaat je zus trouwen, voor het geval je dat vergeten was.’ Ingeborg had van haar familie de zegen gekregen: ik mocht meevieren op de grote dag van haar zus. Een extra smoking in mijn maat was vlug gehuurd, maar toen ik op de vooravond van het huwelijksfeest opdaagde op de algemene repetitie, bleken mijn afgedragen schoenen niet in de smaak te vallen van mijn misschien ooit eens toekomstige schoonmoeder. ‘Wat is dit?’ snoof ze luid, ‘Heb je geen betere schoenen dan dit?’ Mevrouw Weekers keek wild om zich heen, op zoek naar medestanders om mij en mijn vestimentaire armoede te beschimpen. Ik kromp ineen. ‘Het spijt me mevrouw,’ bracht ik met een klein stemmetje uit, ‘De uitnodiging voor dit feest kwam nogal onverwacht. Aan schoenen had ik helemaal niet gedacht.’ ‘Vooruit, Ingeborg!’ commandeerde mevrouw Weekers, ‘Rij vlug naar de stad en zorg dat je voor sluitingstijd nog een deftig paar schoenen vindt voor die jongen.’ Eén schoen werd vlug gepast en goed genoeg bevonden. De verkoopster die in gedachten eigenlijk al thuis voor de buis zat, kwam aanlopen met de doos waarin de andere schoen zat. We rekenden snel af en de crisis was bezworen… Tot we de volgende dag ontdekten dat de schoen in de doos niet hoorde bij de schoen die ik gepast had. ‘Hoe kan je nu twee verschillende schoenen kopen?’ herhaalde mevrouw Weekers keer op keer. Ze sleurde Ingeborg en mij de wagen in, en reed als een gek naar de schoenenwinkel waar we de avond voordien het vreemde paar op de kop tikten. De winkelbediende bleef er heel kalm onder. ‘Welke schoen ziet u het liefst?’ vroeg ze, ‘dan haal ik de andere.’ ‘Doet dat ertoe?’ vroeg Ingeborg die nu ook haar geduld begon te verliezen. Ik wees vlug naar de rechterschoen. Even later zaten we weer bij mevrouw Weekers in de wagen. Mijn relatie met de familie Weekers zou de bruiloft van Ingeborgs zus overleven, maar een verdere toekomst was zeer onzeker.