Agent ‘Hoe heeft dit nu kunnen gebeuren mevrouwtje?’ De agent kijkt me vanonder zijn borstelige wenkbrauwen streng aan. Ik voel hoe het schaamrood mijn wangen kleurt. ‘Ik..ik heb geen idee.’ Schuldbewust kijk ik naar de man die ik zojuist van de dijk heb gereden. Als een uitgewrongen vaatdoek staat hij te gebaren naar een tweede agent die een dure racefiets uit het water probeert te vissen. Gebiologeerd zie ik hoe er een toefje eendenkroos op het achterhoofd van het slachtoffer plakt. ‘U was toch niet toevallig afgeleid door uw telefoon mevrouw?’ De bozige agent wijst nu naar mijn telefoon die op de bijrijdersstoel ligt. Heel even aarzel ik, maar dan laat ik in een gebaar van boetedoening mijn schouders hangen. Iets wat lijkt op een snik, ontsnapt mijn keel. Met een zacht stemmetje beken ik schuld. ‘Ik vind het heel erg, maar ik ben bang dat dit inderdaad het geval was, mijnheer agent.’ Date ‘Hoi Robert, met mij.’ Ik leun tegen mijn auto en kijk uit over de uiterwaarden, terwijl ik een boodschap inspreek op de voicemail van mijn vriend. Een lentebries kamt zachtjes mijn haar. ‘Ik wil je even laten weten dat ik vanavond niet mee ga naar het bedrijfsfeest. Het spijt me, maar ik wil de verjaardag van oma dit jaar niet wéér overslaan.’ Ik voel de zon op mijn gezicht en voordat ik verder ga, sluit ik mijn ogen. ‘Ik weet hoe belangrijk het voor je is, maar je collega’s zullen me vast niet missen vanavond. En die jurk die je voor me hebt uitgezocht, kan dan mooi terug naar de winkel.' Het volgende gedeelte van mijn boodschap spreek ik zo snel mogelijk in, zonder tussendoor adem te halen. 'Het geld heb ik trouwens nodig voor de boete die ik vandaag heb gehad. Dus..sorry, maar oh, ik moet nu ophangen. Spreek je morgen, doei!‘ Met een grote boog gooi ik mijn telefoon door het open raam op de autostoel. Hij ploft neer naast mijn boete: €230 euro voor appen tijdens het rijden. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Meike ‘Suus!’ Als een wervelwind komt Meike het café binnengestormd. Ik laat me opslokken in haar omhelzing van nepbont en een overdosis J’adore. Er prikken tranen achter mijn ogen. Het is veel te lang geleden dat ik haar heb gezien. ‘Wat goed dat je belde!’ Meike trekt met een zwierig gebaar haar jas uit en ploft neer op de stoel tegenover me. Haar oorbellen rinkelen bij iedere beweging. Ze pakt mijn hand die op de tafel ligt en knijpt er stevig in. ‘Ik heb je zo gemist! En wat zie je er goed uit met die blosjes op je wangen.’ Meike wenkt ondertussen de ober en bestelt twee cappuccino’s. Dan ratelt ze verder. ‘Vertel Suus, wat doe je hier, zomaar op een doordeweekse dag? Moet je niet werken?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, ik heb een dagje vrij genomen. Straks heb ik therapie en oma is vandaag jarig. Ik heb haar al in geen eeuwen gezien. Eigenlijk moest ik vanavond mee naar zo’n suf feestje van Roberts werk, maar dat heb ik afgezegd.’ Alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, haal ik achteloos mijn schouders op. ‘En nu kan ik dus gewoon naar oma’s verjaardag en heb ik de rest van de dag aan mezelf.’ Ik kijk Meike glunderend aan. Op Meikes gezicht vormt zich een roodgestifte glimlach. ‘Good for you Suus. Het wordt tijd dat je eens aan jezelf denkt.’ De ober keert terug naar ons tafeltje en zet twee dampende koppen koffie voor ons neer. Als hij weg is, buig ik me over naar Meike. ‘Weet je trouwens wie ik tegenkwam? Vanochtend, op de dijk?’ ‘Nou?’ Meike roert door haar cappuccino. Het lepeltje tinkelt mee op het ritme van haar oorbellen. ‘Arjan.` Zijn naam blijft als een naar luchtje tussen ons in hangen. ‘Wat’ zegt Meike, ‘die eikel?’ Therapeut ‘En Suzanne’ Mark slaat zijn benen over elkaar en kijkt me met een doordringende blik aan ‘hoe komt het dat je je ineens zoveel beter voelt?’ Ik ontwijk zijn blik en focus me op zijn bleke, hoge voorhoofd. ‘Ik weet het niet precies,’ zeg ik, niet geheel naar waarheid ‘maar ik heb gewoon ineens ingezien dat ik niet altijd in die slachtofferrol hoef te blijven hangen.’ ‘Heel goed, heel goed’ mompelt Mark, terwijl hij iets in mijn dossier krabbelt. ‘Ik denk dat al die jaren therapie toch zijn vruchten hebben afgeworpen. Alsof het kwartje ineens is gevallen.’ Ik weet dat ik bazel, maar ik vind dat ik me dat best kan veroorloven. ‘Is er iets bijzonders gebeurd misschien, dat dit besef teweeg heeft gebracht?’ Terwijl hij de vraag stelt, droedelt Mark rustig verder in mijn dossier. ‘Nou..’ plots voel ik iets opborrelen. ‘Ik heb vanochtend wel iemand van zijn fiets gereden.’ En voordat ik er ook maar iets aan kan doen, barst ik in onbedaarlijk lachen uit. Oma ‘Oma, laat me je helpen’ ik zit in de vertrouwde keuken en kijk hoe oma heen en weer schuifelt tussen het aanrecht en de tafel. Taart en thee worden keurig voor me neergezet. ‘Nee meisje dat kan ik allemaal prima zelf’ oma knipoogt vrolijk ‘ik ben nog lang geen bejaarde.’ Dan schuift ze haar stoel aan en gaat naast me zitten. ‘En vertel me nu maar wat je op je hart hebt Suusje, ik zie het aan je ogen.’ Ik kijk naar het gezicht waarvan ik alle rimpels ken. ‘Ik zag Arjan vanochtend.’ Oma grimast bij het horen van zijn naam. ‘Hier op de dijk. Op zijn racefiets.’ Oma knikt en pakt mijn hand vast. Haar huid is zacht als fluweel. Bezorgd kijkt ze me aan. ‘Oh oma’ zeg ik en dan komen de tranen. Ze rollen over mijn wangen en druppen in de appeltaart. ‘Ik heb hem een zetje gegeven. Een heel klein zetje maar.’ Nu heb ik het niet meer en schater ik het uit. ‘En toen vloog hij zo de sloot in!’ Oma’s gezicht klaart op en plots proest ook zij het uit. ‘Je had hem moeten zien oma, met al dat eendenkroos in zijn haar. Dat beeld was goud waard.’ Ik wrijf de tranen uit mijn ogen. ‘En het beste? Het kostte me maar 230 euro!’