#234 Mobielen

‘En Ton wat zei je dan precies tegen die agent?’ vroeg de therapeut, gespecialiseerd in jongeren die in hun pubertijd blijven hangen. ‘Pleur op man.’ ‘Dat was het enige?’ ‘Nee, natuurlijk niet, hij zat mij gewoon te zieken. Dat voelde ik gewoon. Ik was mij rot geschrokken door dat kind tegen mijn, nou ja, de auto van mijn vader. Die man had gewoon geen begrip voor mijn situatie. Dat kind stond voordat ik de auto uit was, al weer overeind.’ ‘Dat kind? Was het een jongen of een meisje?’ ‘Een meisje geloof ik, want het stond gelijk te janken.’ ‘Ze, bedoel je denk ik, ze, begon gelijk te huilen… Vind ik niet zo gek Ton.’ ‘Nee natuurlijk niet.’ Liegen was zijn tweede natuur geworden, maar stond inmiddels wel op de eerste plaats. ‘Je zei; de auto van je vader?’ ‘Ja, ik mocht hem even lenen, om Date van haar werk op te halen. Konden we samen naar de verjaardag van mijn oma gaan. Date is niet haar echte naam hoor,ze heet eigenlijk Marjan, maar ik schijn haar wel zo aan mijn ouders te hebben voorgesteld. Kijk dit is mijn date, heb ik gezegd. Hun antwoord kon ik raden: Het is nog een kind, zeiden ze.' ‘Maar ze is al zestien en heel wijs voor haar leeftijd,’ voegde Ton dat laatste nog even als extra informatie voor zijn therapeut toe. ‘Mijn ouders hadden mij liever nog op school gezien, maar ze zeiden ook dat ik gelukkig moest zijn. Nou dat was ik niet op school.' ‘Nog even dat ongeluk Ton, hoe is dat eigenlijk gebeurd?’ ‘Ik zag dat ki..., dat meisje niet toen ik de bocht om wilde gaan. En toen een klap. In een reflex trapte ik op de rem en… De enige schade voor haar was een geschaafde knie. Het stuur van haar fiets kon ik gelijk voor haar rechtzetten. Als die agent niet was gekomen, was er eigenlijk niks aan de hand geweest.’ Dat de hele zijkant van de auto gesigneerd was door de rode verf van de fiets, hield hij voor de therapeut nog even achter. ‘Is dat zo Ton?’ ‘Nou die man deed zo denigrerend. U weet toch wel dat dit fietsertje voorrang had. Maar ik had haar niet gezien, zei ik hem wel drie keer. En hoe kan dat dan, dat u haar niet heeft gezien? Ik werd gek van die man met zijn vragen.’ ‘Oké Ton, hoe kwam het dat je haar niet hebt gezien?’ Er viel een stilte, want Ton had deze vraag niet van zijn therapeut verwacht. ‘Een appje van Date; Ik sta op het parkeerterrein vooraan,’ zei hij terneergeslagen. ‘Dus je zat terwijl je aan het rijden was te appen.’ ‘Ja. En mijn moeder zei nog zo niet mobielen, gebruik je hersens. Maar het verlengde van mijn hersens trilde om de hoek al in mijn jaszak. En toen heb ik hem gepakt,’ biechtte hij zonder meer op. ‘Wat was de reactie van de agent hier op?’ ‘Niks, die heeft het niet gezien, want door het plotselinge remmen, schoot mijn mobiel uit mijn hand. Ik verklaarde alleen, dat ik dacht dat ik haar door de dooie hoek niet heb kunnen zien. Hij schreef alles op en ik kon de boete thuis op de mat verwachten, zei hij en toen ging ik naar Date die op het parkeerterrein stond te wachten.’ ‘Waar was je mobiel?’ ‘Die lag onder mijn stoel te trillen: "BEN ER ZO!?" zag ik op het scherm toen ik hem op de passagiersstoel smeet. Toen we bij mijn oma aankwamen, zag ze gelijk de kras op de auto. Date viel het toen ook pas op. Dus zo erg was het misschien ook weer niet, dacht ik. Een paaltje, zei ik en Ik vroeg haar nog even niets te vertellen aan pa. Mijn oma is een echte schat, zij begrijpt mij als geen ander. Iedereen zat al aan een drankje en op het moment dat oma aan ons vroeg wat we wilden drinken, ging de bel. Ik doe wel open, zei ik. In de lange gang was ik even blij uit het geroezemoes te zijn. Ik had nog geen moment gehad om bij te komen van die ellende. In gedachten verzonken deed ik de deur open en kreeg bijna tranen in mijn ogen toen ik Lia zag. Ze kuste mij en feliciteerde mij met oma. Ik wilde haar bijna niet uit mijn omhelzing loslaten, zo blij was ik haar te zien. De opgestarte horror film in mijn hoofd leek te vervagen door haar aanwezigheid. Wij kennen elkaar al vanaf de kleuterschool moet u weten. Doordat zij ging verhuizen vond ik het niet meer leuk op school. Het hoefde voor mij niet meer, niks meer. Ik kon het niet nalaten haar op arm afstand te bewonderen. Je wordt met de dag mooier, heb ik tegen haar gezegd en zij noemde mij een charmeur. Samen moesten we lachen, net zoals wij vroeger deden, terwijl ik tranen in mijn ogen voelden opkomen. Toen ze zag dat ik even langs haar heen keek, zij zag namelijk altijd alles, keken we allebei naar de auto. Wat is er gebeurd?, zei ze. Ik heb haar alles verteld, ook hoe ik tekeer ging tegen dat huilende meisje. Ze had uit haar doppen moeten kijken en nog meer, hetgeen ik mij nu besef, dat ik deze beschuldigingen eigenlijk aan mijzelf had moeten richten. Dat komt allemaal door Lia, bij haar kan ik mijzelf zijn, ze maakt mij wakker of zo iets, ik weet het niet, maar het is gewoon zo. Toen oma om de deur kwam kijken naar waar haar bezoek bleef, verstoorde zij ons intieme gesprek. Terwijl we naar de huiskamer liepen fluisterde Lia in mijn oor: Je zal het hem toch moeten vertellen Ton, hoe langer je er mee wacht hoe kwader hij zal worden en dat is dan wel terecht. Ze had helemaal gelijk, ik was ineens niet meer bang om het te vertellen aan mijn vader, maar zou het nog niet op oma’s verjaardag doen, beloofde ik haar.' ‘Ton, het laatste van je verhaal geeft een zeer interessante wending aan. Ik neig er naar het als een eerste stap naar volwassenheid te zien. Ik denk dat we het daar zeker een volgend keer over moeten hebben.'