#233 Gestolen goed..

Lise had van tevoren geweten dat de champagne geen goed idee was. Ze kon absoluut niet tegen alcohol, maar als je een superdeal sluit en je manager staat met twee glazen in zijn hand om het te vieren; zeg dan maar eens nee. Dus had ze het glas van hem aangenomen en leeggedronken. En het tweede ook, evenals het derde. Toen Max vervolgens had aangeboden haar naar haar hotelkamer te brengen, had ze geweten dat ook dat geen goed idee was. En natuurlijk had hij misbruik gemaakt van de situatie, en natuurlijk was zij weerloos overgeleverd aan de benevelde euforie van het moment. Maar nu nog geen 12 uur later de kille stationslichten meedogenloos een einde aan haar roes maken, rest Lise alleen de naakte waarheid. Ze had met haar baas in bed gelegen. Met Max, getrouwde Max, onbetrouwbare Max, Max die over twee maanden zou besluiten of haar tijdelijke contract zou worden omgezet in een vaste aanstelling. Dit ontnuchterende besef is kouder dan de venijnige februariwind en huiverend duikt ze diep weg in haar jas. Terwijl Lise vruchteloos probeert de beelden van gisteravond uit haar hoofd te bannen, valt haar blik op een bos bloemen die verlaten op het ijzeren stationsbankje ligt. Het satijnen lint dat er sierlijk omheen is gestrikt, wiegt zachtjes heen en weer, iedere keer als de wind een keel opzet. ‘Hoe kan je zoiets nou vergeten’ mompelt Lise in haar shawl. Ze pakt het boeket voorzichtig op en stopt haar neus tussen de geurende bloemen. Even vergeet ze haar schuldgevoel, het lege station en de kou, maar dan zetten de koplampen van lijn 14 haar volop in de schijnwerpers. Lise voelt zich betrapt, zoals ze daar staat met bloemen in haar armen die helemaal niet van haar zijn. Voordat haar geweten echter zijn mond verder open kan trekken, heeft ze haar besluit al genomen. Met haar buskaart tussen haar tanden, haar koffer in de ene en het boeket in de andere hand, stapt ze in de bus. ‘Wat een prachtige bos heeft u daar.’ De buschauffeur kijkt Lise vanuit zijn achteruitkijkspiegel vriendelijk aan. ‘Van een aanbidder?’ Lise knikt wat ongemakkelijk en wil wegduiken achter het scherm van haar telefoon, maar de chauffeur is vasthoudend. ‘Uw man?’ ‘Nee, ik heb eigenlijk geen idee van wie hij is.’ Ondanks dat Lise de waarheid spreekt, voelt ze haar wangen kleuren. ‘Ah’ de chauffeur glundert ‘een stille aanbidder; die zijn vaak het gulst! U weet echt niet wie het is? Een collega misschien, of een vriend?’ Misschien is het haar brandende schuldgevoel, of de kou die onder haar jas is gekropen, maar ineens flapt ze het er uit. ‘Mijn collega is getrouwd en vrienden.. daar heb ik geen tijd voor.’ Haar wangen zijn nu net zo rood als de rozen in het boeket. De buschauffeur doet alsof hij het niet ziet en draait bedachtzaam aan het grote stuur. ‘En deze bloemen’ tot Lise’s schrik merkt ze dat de tranen in haar ogen staan, ‘zijn helemaal niet van mij. Ik vond ze bij de bushalte en heb ze zomaar meegenomen.’ Nu snottert Lise echt. De buschauffeur wiebelt met zijn rechterhand waarin hij een pakje zakdoekjes vasthoudt. Lise overbrugt het gangpad en neemt de tissues dankbaar van hem aan. ‘Sorry hoor’ pruttelt ze, terwijl ze ondertussen hard haar neus snuit, ‘ik weet niet wat me mankeert.’ Verslagen kijkt Lise naar buiten en schrikt als ze ziet dat ze net haar halte voorbij rijden.’ Oh shit, ik moet er hier uit.’ De buschauffeur remt af en knikt haar bemoedigend toe als ze naar de uitgang loopt. ‘Geniet nou maar van uw boeket. Zo te zien kunt u best een beetje romantiek gebruiken.’ Lise glimlacht treurig en mompelt een schor 'dank u wel' als afscheid. Maar op het moment dat ze de bus wil verlaten, aarzelt ze. Ze draait zich om naar de buschauffeur en legt de bloemen voor hem op het dashboard. ‘Ze zijn voor u’ zegt ze en dan stapt ze snel naar buiten. Als de bus uit het zicht verdwijnt, fluistert ze hem verslagen na ‘ze waren toch al nooit van mij.‘