#233 Geen bloemen voor Joyce

Nieuwe versie Zeiknat van de regen liep Tanja naar huis, terwijl ze twee zware rolkoffers achter zich aan sleepte en een bos bloemen tussen haar arm en zij klemde. Waarom was Tim niet gekomen om haar op te halen met de auto zoals hij beloofd had? Ook op haar apjes had hij niet gereageerd.    Hij mocht wel een hele goede reden hebben. Ze zette de rolkoffers overeind en zocht naar haar huissleutels. Die vielen op de grond. Natuurlijk! Dat kon er ook wel bij. Ze bukte zich en opende de deur. Ze sleepte de koffers de gang op. Gooide de deur met een klap dicht en hing haar jas op.    Er lagen enveloppen op de mat, die nam ze mee naar de eettafel en gooide ze daarop. Eerst die mooie bos rozen met witte bloemen, die ze in de bus had gevonden in een vaas doen. Ze liep naar de keuken en zag een kaartje hangen. Nieuwsgierig las ze het. Je Valentijn, Tim     Een warme gloed steeg naar haar hoofd. Hij had toch aan haar gedacht. Ze nam de vaas met bloemen mee en zette het op de salontafel en maakte een foto met Tims kaartje duidelijk zichtbaar.     Ze liep terug naar de eettafel en zag een los briefje tussen de stapels enveloppen uitstaken. Ze raapte het op. In een haastig neergekrabbelde tekst las ze: Tanja. Ik ben verliefd op je vriendin Joyce. Onze verkering is over. Tim.    Wat!? Hij maakte het uit. Op Valentijnsdag?    Ze vloog naar de kapstok om haar jas te pakken en rende naar buiten. Woest stampend door de plassen liep ze terug naar de bushalte. Toevallig lag het huis van Joyce langs dezelfde buslijn als die van het vliegveld naar haar eigen huis.    Tien haltes en vijf minuten later bereikte ze de woning van haar vriendin. Ze zag die twee op de bank klef zitten doen. Wat nu? Zou ze aanbellen en hun de waarheid vertellen. Nee, ze wist wat beters. Ze pakte haar telefoon en ging haastig aan het werk. Met een gemene grijns stuurde ze de foto met de ondertekst: Joyce, Kijk eens wat voor bloemen ik van Tim heb gekregen. Lief hé? Tanja.    Ze ziet Joyce vooroverbuigen zoals iemand die haar telefoon pakte. Meteen stond ze op. Ontzet en wild wijzend op de bloemen op haar telefoon. Zo te zien kromp Tim in elkaar en zal het wel proberen ‘uit te leggen’.    Joyce pakte een of ander tijdschrift en sloeg hem het huis uit. Tim vluchtte naar buiten en met een klap smeet ze de deur voor zijn neus dicht.     Tim staarde een aantal tellen besluiteloos voor de deur. Dan draaide hij zich om met een verslagen uitdrukking op zijn gezicht.    Met een brede grijns liep Tanja terug naar de bushalte. Oude versie Zeiknat van de regen liep Tanja naar huis, terwijl ze twee zware rolkoffers achter zich aan sleepte en een bos bloemen tussen haar arm en zij klemde. Waarom was Tim niet gekomen om haar op te halen met de auto zoals hij beloofd had? Ook op haar apjes had hij niet gereageerd.     Hij mocht wel een hele goede reden hebben. Ze zette de rolkoffers overeind en zocht naar haar huissleutels. Die vielen op de grond. Vloekend bukte ze zich om ze op te rapen en opende de deur. Ze sleepte de koffers de gang op. Gooide de deur met een klap dicht en hing haar jas op.     Ze pakte de enveloppen van de mat en nam ze mee naar de woonkamer. Tim zal toch wel gedacht hebben aan een Valentijnskaart? Nee, hoor. Helemaal niets. Dan viel er een los briefje op tafel. Ze raapte het op en las de met haast neergekrabbelde tekst: Tanja.. Ik ben verliefd op je vriendin Joyce. . Onze verkering is over. Tim. Verbijsterd staarde ze naar het briefje. Hij maakte het uit? Op Valentijnsdag?     Nijdig liep ze de gang in en pakte de bos rozen met witte bloemen die ze in de bus gevonden had en nam het mee naar de keuken om ze in een vaas te doen. Ze rukte het plastic eraf en sneed zich aan de doorns.     “AU!” riep ze en haar gezicht vertrok van de pijn.    Ze haalde diep adem en ging verder met de bloemen en even later prijkten ze op haar eettafel.    Ze ging terug naar de kapstok, trok haar jas weer aan en ging naar buiten. Ze had een hartig woordje met die twee te spreken. Met grote passen liep ze terug naar de bushalte. Toevallig lag het huis van Joyce langs dezelfde buslijn als die van het vliegveld naar haar eigen huis.    Na tien haltes en vijf minuten lopen in de zeikregen later bereikte ze de woning van haar vriendin.    De deur ging net open en Tim vluchtte naar buiten. achtervolgd door Joyce met een bezem in haar handen.    “Hoe durf je zonder bloemen te komen op Valentijnsdag, hufter!” “Maar liefje, ik had een bos gekocht, ik moet ze vergeten zijn in de bus.”    “Smoesjes!” Joyce ging het huis weer in en sloeg de deur voor zijn neus dicht.    Tim staarde een aantal tellen besluiteloos voor de deur. Dan draaide hij zich om met een verslagen uitdrukking op zijn gezicht.    Daar kwamen die bloemen dus vandaan. Daar kon ze zeker nog wel twee weken van genieten. Met een brede grijns liep ze terug naar de bushalte.