Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#233 Negen donkerrode rozen

‘Negen donkerrode rozen. Moet er nog wat bij of is dit het?’ vroeg de bloemist chagrijnig. ‘Vul het maar aan met wat witte bloemen. Welke bloem je kiest, deert me niet,’ antwoordde ik. De bloemist liep naar de vazen met witte bloemen. Hij griste de duurste bloemen eruit en stak de negen donkerrode rozen ertussen. Met wat groen maakte hij het tot een mooi boeket. Ondanks zijn humeur kon ik niet anders dan hem complimenteren. ‘Het is perfect. Dank u,’ zei ik met trillende stem. ‘Graag gedaan, dat is dan veertig euro.’ Normaal gesproken was ik een zuinige jongeman, maar op deze dag trok ik altijd mijn portemonnee. Tijdens het pinnen, deed de bloemist nog een extra vel folie over het boeket. ‘Dat is tegen de kou. Zo weet je zeker dat je liefje ook nog wat van de rozen ziet,’ zei hij. Ik knikte en liep de deur uit. Eigenlijk was Valentijnsdag een grote commerciële grap. Cupido deed zijn werk en werd geholpen door de bijgelovige idioten. Waarom zou men op één dag in het jaar meer van een ander houden? Als je het maar op één dag kan laten zien, is er iets mis met je relatie! Mijn bus kwam aangereden. Op de zijkant stonden drie grote harten. In de bus zaten stelletjes hand in hand. Er werd regelmatig speeksel uitgewisseld. Ik werd er misselijk van. 'Het lijkt wel of Robert ten Brink hier is geweest,' zei ik tegen mezelf. Gelukkig, was mijn vriendin niet zo klef. Nancy was mijn steun en toeverlaat de laatste jaren. Ik was zo ontzettend dankbaar dat ze in mijn leven was gekomen. Hoe dichter we bij het vliegveld kwamen, des te zenuwachtiger ik werd. Ik begon te zweten en deed mijn jas uit. Een jong stelletje keek me vragend aan. Oh, dus ze hebben toch nog aandacht voor de omgeving, in plaats van een potje tongworstelen. Ik negeerde het en besloot op een andere plek te gaan zitten. Op de achterste rij van de bus zat een man met een blindengeleidehond. Ik ging aan de andere kant van gangpad zitten en staarde uit het raam. Plots voelde ik nattigheid op mijn arm gevolgd door een klamme hijg. De lichtgekleurde labrador bleef naar het boeket in mijn hand staren. ‘Nee, vriend. Die zijn niet voor jou,’ zei ik en aaide hem over zijn kop. ‘Mijn excuses,’ zei de man,’ Suzie is gek op bloemen.’ ‘Ah, het is een dame. Het geeft niets hoor.’ Wacht eens even. ‘Hoe weet u eigenlijk dat ik bloemen bij me heb?’ Een glimlach verscheen op zijn gezicht. ‘Ze ruiken verrukkelijk. Laat me je wat ongevraagd levensadvies geven.’ Hij ging er goed voor zitten. ‘Dat ik niet kan zien weerhoud me niet om te leven. Ik ruik, hoor en voel. Vooral dat laatste is erg belangrijk voor me. Je draagt een groot verdriet en boosheid met je mee. Daarnaast voel ik dankbaarheid bij je. Houd dat vast. Het maakt je een beter mens. Uiteindelijk slijt de boosheid.’ Ik was met stomheid geslagen. Hoe kon hij dit weten? ‘U-uh,’ stotterde ik. De labrador blafte één keer. De man stond op en legde zijn hand op mijn schouder. Hij knikte en verdween. Twee haltes later was ik bij het busstation van het vliegveld. Nancy stond al op me te wachten. Ze omhelsde me en zag de bloemen. ‘Jeetje, negen jaar alweer. De bloemen worden ieder jaar mooier,’ zei ze. Ik slikte weer een brok weg. ‘Bedankt dat je er bent,’ zei ik. Ze kneep in mijn arm en liepen samen naar het verlaten bankje aan het einde van het busstation. Tranen rolden over mijn wangen. Na negen jaar kon ik haar nog steeds niet met rust laten. ‘Mara, het is niet eerlijk wat jou is overkomen. Je was mijn eerste liefde en ik zal altijd van je blijven houden. We waren jong, maar de liefde was groots.’ Ik legde het boeket op de plek waar ze van het leven beroofd was. ‘Je bent een goed mens, Richard,’ fluisterde Nancy. Ik veegde de tranen uit mijn ogen en kuste haar voorhoofd. We liepen terug naar de bussen en ik keek nog een keer naar de verlaten bank die gekleurd werd door de donkerrode rozen. ‘Tot volgend jaar, mijn liefste Mara.’

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
RoyK , ik ben er stil van, het raakt me diep je verhaal, maar dat is persoonlijk. De slechtziende man in de bus en dan je laatste alinea. Voor mij persoonlijk: Suzie de labrador maakt het helemaal top. Ik moet nog, dus ik ga even in retraite om er nog iets te van maken deze week. Helemaal top :thumbsup: Fijne dag.

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooie en originele invulling van de opdracht. Je moet nog even twee kleine foutjes verbeteren. Het lijkt wel of Robert ten Brink.... Plots voelde ik nattigheid op mijn arm gevolgd door een.... gr. Nynke

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank voor de mooie woorden Mw.Marie. Succes met schrijven! :o Bruno, Bedankt voor de vermelding. Heb het aangepast :thumbsup: Nyceway, bedankt voor de verbeterpuntjes. Ze zijn aangepast! Dit waren mijn laatste aanpassingen en heb er niet goed naar gekeken. :ninja: Bedankt!

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het verhaal komt goed aan en weet te verrassen door een onverwachte emotionele wending te geven. Fijne opbouw en vertel stijl. Ik mag die Richard en Nancy wel :)

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi inderdaad door het niet standaard einde. Misschien kun je Nancy op het laatst laten zwijgen. Deze opmerking is voor mij persoonlijk in elk geval net niet. (Wellicht het kneepje in zijn arm bewaren om hem terug bij haar te brengen waar hetverhaal dat nodig heeft?)

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dankjewel voor de fijne reactie, Richard. schrijvenmaar, ik snap je. Soms is juist zwijgen sterker dan een goed bedoelde zin.

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag RoyK, Ik heb je verhaal in één trek uitgelezen en je hebt er echt een mooi stuk van gemaakt. Omdat ik de schrijfcoach ben voor deze opdracht, enkele kleine opmerkingen die je tekst nog kunnen versterken. Het feit dat je verhaal met dialoog afwisselt, lijkt me perfect. Er zijn een aantal zaken die ik persoonlijk niet schrijven zoals 'er werd geregeld speeksel uitgewisseld'; dat lijkt me niet nodig in je verhaal dat op zich sterk genoeg is. Ik zou hier en daar ook wat meer info geven, over de emotie van het hoofdpersonage. Ik weet dat de bloemist chagrijnig is, maar waarom weifelde jezelf niet, als je op het einde aangeeft dat het boeket in feite voor een verloren liefde bestemd is? Ook wat inconsequenties bijwerken. Het hoofdpersonage gaat naar het vliegveld en Nancy zegt 'blij dat je er bent'... dat komt wat raar over hoewel ik begrijp wat je bedoelt. Als je daar volgende keer wat oplet, wordt het beter, denk ik. Maar inderdaad eens met de reacties van de andere lezers, mooi opgebouwd en een schrijfstijl die ik zeker wel kan smaken.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
RoyK, … ik ben ontroerd. Je hebt van de opdracht iets moois gemaakt. Fijn dat je Nancy ontmoet hebt en zij jou nog steeds zo prima aanvoelt. Dank voor je verhaal.

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Johanna, Bedankt voor jouw tijd. Het doet me goed om te lezen dat je het een mooi verhaal vind.
Dag RoyK, Er zijn een aantal zaken die ik persoonlijk niet schrijven zoals 'er werd geregeld speeksel uitgewisseld'; dat lijkt me niet nodig in je verhaal dat op zich sterk genoeg is. Ik zou hier en daar ook wat meer info geven, over de emotie van het hoofdpersonage. Ik weet dat de bloemist chagrijnig is, maar waarom weifelde jezelf niet, als je op het einde aangeeft dat het boeket in feite voor een verloren liefde bestemd is? Ook wat inconsequenties bijwerken. Het hoofdpersonage gaat naar het vliegveld en Nancy zegt 'blij dat je er bent'... dat komt wat raar over hoewel ik begrijp wat je bedoelt. Als je daar volgende keer wat oplet, wordt het beter, denk ik. Maar inderdaad eens met de reacties van de andere lezers, mooi opgebouwd en een schrijfstijl die ik zeker wel kan smaken.
- Het speeksel uitwisselen had ik kunnen schrappen. Voegt verder niets toe als het verhaal op zichzelf sterk genoeg is. - De reden dat ik weinig info geef over zijn emoties is weloverwogen. Als lezers aan het einde te horen krijgen dat de bloemen niet voor zijn huidige vriendin zijn, maar juist zijn overleden vriendin van jaren geleden. Dan hoopte ik dat ze zouden denken dat HP de emoties bewust bij zich hield. Hoe kijk je daar nu tegen aan? Nogmaals bedankt voor de tips :thumbsup:

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Riny/Thea Josephine, Bedankt voor jullie mooie woorden. Dit is letterlijk de eerste keer dat ik ''zoiets'' met emoties schrijf. Echt heel erg fijn dat het zo goed ontvangen is.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Royk Wat een verrassend en onroerend eind. Hij brengt nog steeds bloemen naar zijn overleden Mara. Ik heb je verhaal graag gelezen.