#233 Negen donkerrode rozen

‘Negen donkerrode rozen. Moet er nog wat bij of is dit het?’ vroeg de bloemist chagrijnig. ‘Vul het maar aan met wat witte bloemen. Welke bloem je kiest, deert me niet,’ antwoordde ik. De bloemist liep naar de vazen met witte bloemen. Hij griste de duurste bloemen eruit en stak de negen donkerrode rozen ertussen. Met wat groen maakte hij het tot een mooi boeket. Ondanks zijn humeur kon ik niet anders dan hem complimenteren. ‘Het is perfect. Dank u,’ zei ik met trillende stem. ‘Graag gedaan, dat is dan veertig euro.’ Normaal gesproken was ik een zuinige jongeman, maar op deze dag trok ik altijd mijn portemonnee. Tijdens het pinnen, deed de bloemist nog een extra vel folie over het boeket. ‘Dat is tegen de kou. Zo weet je zeker dat je liefje ook nog wat van de rozen ziet,’ zei hij. Ik knikte en liep de deur uit. Eigenlijk was Valentijnsdag een grote commerciële grap. Cupido deed zijn werk en werd geholpen door de bijgelovige idioten. Waarom zou men op één dag in het jaar meer van een ander houden? Als je het maar op één dag kan laten zien, is er iets mis met je relatie! Mijn bus kwam aangereden. Op de zijkant stonden drie grote harten. In de bus zaten stelletjes hand in hand. Er werd regelmatig speeksel uitgewisseld. Ik werd er misselijk van. 'Het lijkt wel of Robert ten Brink hier is geweest,' zei ik tegen mezelf. Gelukkig, was mijn vriendin niet zo klef. Nancy was mijn steun en toeverlaat de laatste jaren. Ik was zo ontzettend dankbaar dat ze in mijn leven was gekomen. Hoe dichter we bij het vliegveld kwamen, des te zenuwachtiger ik werd. Ik begon te zweten en deed mijn jas uit. Een jong stelletje keek me vragend aan. Oh, dus ze hebben toch nog aandacht voor de omgeving, in plaats van een potje tongworstelen. Ik negeerde het en besloot op een andere plek te gaan zitten. Op de achterste rij van de bus zat een man met een blindengeleidehond. Ik ging aan de andere kant van gangpad zitten en staarde uit het raam. Plots voelde ik nattigheid op mijn arm gevolgd door een klamme hijg. De lichtgekleurde labrador bleef naar het boeket in mijn hand staren. ‘Nee, vriend. Die zijn niet voor jou,’ zei ik en aaide hem over zijn kop. ‘Mijn excuses,’ zei de man,’ Suzie is gek op bloemen.’ ‘Ah, het is een dame. Het geeft niets hoor.’ Wacht eens even. ‘Hoe weet u eigenlijk dat ik bloemen bij me heb?’ Een glimlach verscheen op zijn gezicht. ‘Ze ruiken verrukkelijk. Laat me je wat ongevraagd levensadvies geven.’ Hij ging er goed voor zitten. ‘Dat ik niet kan zien weerhoud me niet om te leven. Ik ruik, hoor en voel. Vooral dat laatste is erg belangrijk voor me. Je draagt een groot verdriet en boosheid met je mee. Daarnaast voel ik dankbaarheid bij je. Houd dat vast. Het maakt je een beter mens. Uiteindelijk slijt de boosheid.’ Ik was met stomheid geslagen. Hoe kon hij dit weten? ‘U-uh,’ stotterde ik. De labrador blafte één keer. De man stond op en legde zijn hand op mijn schouder. Hij knikte en verdween. Twee haltes later was ik bij het busstation van het vliegveld. Nancy stond al op me te wachten. Ze omhelsde me en zag de bloemen. ‘Jeetje, negen jaar alweer. De bloemen worden ieder jaar mooier,’ zei ze. Ik slikte weer een brok weg. ‘Bedankt dat je er bent,’ zei ik. Ze kneep in mijn arm en liepen samen naar het verlaten bankje aan het einde van het busstation. Tranen rolden over mijn wangen. Na negen jaar kon ik haar nog steeds niet met rust laten. ‘Mara, het is niet eerlijk wat jou is overkomen. Je was mijn eerste liefde en ik zal altijd van je blijven houden. We waren jong, maar de liefde was groots.’ Ik legde het boeket op de plek waar ze van het leven beroofd was. ‘Je bent een goed mens, Richard,’ fluisterde Nancy. Ik veegde de tranen uit mijn ogen en kuste haar voorhoofd. We liepen terug naar de bussen en ik keek nog een keer naar de verlaten bank die gekleurd werd door de donkerrode rozen. ‘Tot volgend jaar, mijn liefste Mara.’