Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#231 Nieuw begin

Met moeite sleep ik mezelf uit de drooggevallen sloot. Voor het eerst ben ik blij dat het winter is, anders had ik tot mijn heupen in de drek gelegen. Mijn handen zoeken naar houvast. Dan tikt mijn pink tegen iets hards. Ik grijp ernaar in de hoop me eraan op te trekken. “Auw, verdomme!” Een pijnscheut gaat door mijn hand. Ik vervloek alle meidoorns. Wat dacht ik toen ik hieraan begon? Ik kan nog niet eens voor mezelf zorgen, laat staan voor mijn gezin. Ik zie mezelf nog staan in onze moderne strakke keuken. Al jaren droomden Angelique en ik over een eenvoudig bestaan op ons eigen stukje land. Wild met mijn armen zwaaiend raaskalde ik over onze droom. Hoe we zelfvoorzienend zouden zijn. Angelique en de kinderen keken met grote ogen naar me. Voor het eerst voelde ik dat ze oprechte bewondering voor me hadden. Het stukje land had ik al gekocht. Door mijn werk op het notariskantoor was ik er tegenaan gelopen. Het lag prachtig aan de rand van het bos op slechts tien minuten rijden van ons huis. Het is een heldere nacht. Het volle maanlicht laat de vochtige bosbodem glinsteren alsof ik over het firmament kruip. Mijn gemoed wordt alweer wat beter. Mijn verzwikte enkel en gespietste hand voel ik zelfs niet meer. Hinkend beweeg ik mij richting de maan. Inmiddels weet ik dat daar het zuiden is. Hoe meer ik leer over de natuur, hoe meer mysteries deze voor mij lijkt te hebben. Al hinkelend bereik ik een groep eiken. Opgelucht leun ik tegen de grootste van deze woudreuzen. Mijn gewonde hand streelt de bast alsof er een geneeskrachtige werking vanuit gaat. Ik weet dat het niet ver meer is naar mijn stukje land. De plek waar mijn oude en nieuwe leven verenigd zijn in een symbiose van mens en natuur. Na een paar minuten strompelen zie ik een zwak lichtschijnsel tussen de bomen. Mijn ademhaling versnelt als ik op het licht afga als een hinderlijke vlieg. Ik verdien dit niet. Wat geeft mij het recht om hier de natuurlijke balans te verstoren? Voor mijn gevoel hoor ik hier niet. Het lijkt alsof de takken van de bomen me het bos uit wijzen, ze willen me hier niet hebben. Als ik de deur opentrek zie ik de lege woonkamer van onze hut. In de haard brand nog een klein vuur dat het hout rood kleurt. Nadat ik ben neergeploft staar ik naar buiten. Het bos ziet er een stuk vriendelijker uit dan daarnet. Morgen ga ik weer, maar niet meer zo laat. Eerst nog een dagje naar kantoor.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Jurrit wat een mooi verhaal zet je neer: de kantoorman, die natuurmens wil gaan worden, tesamen met zijn gezin. Even was ik bang in je laatste alinea dat Angelique en de kinderen in de ufo verdwenen waren. Gelukkig eindig je broodnuchter. Daar moet ik om glimlachen. Ik hou daarvan. Kleinigheidje: - “Auw, verdomme!” Een pijnscheut gaat door mijn hand. Ik schreeuw het uit van pijn en frustratie en vervloek alle meidoorns. Ik schreeuw het uit van pijn en frustratie: als je dit weglaat, is het krachtiger, je laat het zo prachtig zien nl. - “Auw, verdomme!” Een pijnscheut gaat door mijn hand en ik vervloek alle meidoorns. - het grootste: de grootste Fijne avond.

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Marie, Bedankt voor de tips. Ik heb wat aanpassingen gedaan. Het plaatje nodigde te veel uit tot een buitenaards avontuur. Ik ben daar bewust van weggebleven.

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Jurrit, een buitenaards leven, maar dan dat als stadsmens in de 'buitenaardse' natuur;-) Een fijne invulling van de opdracht. Mooi hoe je in dit korte verhaal je hp een duidelijk karakter geeft en tegelijkertijd de natuur tot leven brengt; 'Het lijkt alsof de takken me het bos uitwijzen, ze willen me hier niet.' Je schreef een goed leesbaar en rond verhaal, met een duidelijke structuur. Een paar opmerkingen; ik struikelde over de zin 'Wild met mijn armen zwaaiend raaskalde ik over onze droom.' Hiermee geef je de hp iets van een krankzinnige, 'wild zwaaiend' en 'raaskallend.' Is dat ook hoe je de hp wil neerzetten? In de rest van het verhaal komt hij zo niet over en daardoor valt deze omschrijving hier voor mijn gevoel uit toon. En ook deze zin stopte me tijdens het lezen; 'Mijn ademhaling versnelt als ik op het licht afga als een hinderlijke vlieg.' Je bedoelt hier dat de hp op het licht afgaat als een hinderlijke vlieg? Het lijkt nu alsof de ademhaling versnelt als een hinderlijke vlieg. De metafoor past naar mijn gevoel daarnaast niet goed; een hinderlijke vlieg blijft om het licht zwermen, terwijl je hp hier naar het licht toe strompelt. Kijk nog een kritisch naar deze zin.

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Lizette, Bedankt voor je reactie en tips. Je hebt helemaal gelijk. Bij het schrappen zijn er stukken tekst verdwenen waardoor sommige zinnen geen hout meer snijden. Hier had ik kritischer naar moeten kijken. Ik wilde mijn hoofdpersoon gepassioneerder neerzetten, vandaar de wilde gebaren. De hinderlijke vlieg had ik gekoppeld aan dat de hp hier niet hoort. Hij ziet zichzelf als een hinderlijke vlieg.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Jurrit, … met spanning gelezen - doet-ie het wel of doet -ie het niet. Ik dacht daarbij aan een jong gezin dat helemaal op de groene tour gaat en helemaal zelfverzorgend wordt. Zo idealistisch was je hp toch nog niet: "Eerst nog maar een dagje naar kantoor." Leuk geschreven, je houdt de spanning erin.

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Riny, Dankjewel voor je leuke reactie. De hp is nog niet helemaal op dat punt aangekomen. Wie weet wat de toekomst hem brengt!

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vind het dan weer frappant dat deze stadsmens in het donker een meidoorn herkent. Ik was ook even op het verkeerde been gezet met het lichtschijnsel. Dat komt natuurlijk doordat ik de opdracht met de afbeelding ken. Niets in het verhaal an sich hint aan meer buitenaardsheid dan de natuur zelve. De hinderlijke vlieg is eerder genoemd, maar die vind ook ik wat zwaar op de hand. Waarom geen stuurloze mot of iets dergelijks? Past ook wel bij dat wilde gezwaai eerder.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
"Het volle maanlicht laat de vochtige bosbodem glinsteren alsof ik over het firmament kruip." Dit is mijn favoriete zin in een verder ook prachtige alinea in een geweldig verhaal. Een vraagje: wat doet deze kantoorman in het donker in dat slootje? Werd hij overvallen door het donker toen hij zijn nieuwe landgoed inspecteerde?

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Tilma, Daar heb je een punt. Buitenaardser dan de natuur wordt het niet. De hinderlijke vlieg vond ik wel passen. Blijkbaar moet ik daar toch nog eens goed naar kijken.

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Chantal, Dankjewel :o Tja, wat deed die man daar. Ik weet het eigenlijk ook niet, maar het past zo mooi in het verhaal :)