#230 Verlangen

Verdriet is vies. Het bedekt je met het stof van mooie herinneringen en verkleeft. Het is niet eens lang geleden dat ik het met een krachtige waterstraal voor even van me afspoelde. Nu sta ik in mijn gloednieuwe ‘NobactO2’ en toets ‘full-shower’ in. Uit gewoonte wrijf ik over de scheertegel van Jim. Zijn uitvinding. Nooit beslagen en je spiegelbeeld in 3D. Zienderogen slinken mijn opgezette oogleden door het recuperatie-programma. Ik dagdroom de druppels en Jim erbij. Huid op huid in elkaar gevlochten; zijn donkere stem die lieve woorden fluistert. Een sis haalt me terug naar het moment. Het programma schakelt over naar desinfectie. Metalen riemen slaan om de ronde cabine en vergrendelen het hermetisch. Mijn longen vergeten te bollen. Ik krijg een paniekaanval. De stem van de biometrische I-coach maant me tot rust. Ik gil dat ze haar digitale bek moet houden. Ze schakelt over naar ‘zeeruis’. Een diepe inademing geeft een seconde lucht. Dan neemt de paniek weer toe. ‘Schatje, rustig. Ik ben er.’ Klinkt het vanuit de slaapkamer. ‘Jim? Dat kan niet. Jij bent dood,’ gil ik door de branding heen. Jims zware lach dondert de badkamer in. Een schim; zijn schim staat in de deurpost. Ik beuk met mijn handen tegen de capsule. De I-coach overstemt de zee en Jims gelach. Als ik niet bedaar, sedeert ze me, zegt ze. Ik sla op de speaker en het bedieningspaneel; trap tegen de deur. ‘Hou op, laat mij eruit. Jim?’ De contouren van zijn grote handen drukken op de douchewand. Ik plaats mijn handen op de zijne, voel hem door het glas heen en schreeuw. Nevel omhult mijn hoofd. ‘Water?’ Mijn handen glijden weg, die van Jim lossen op. De I-coach telt af: einde programma, nog vijf seconden tot volledige sedatie.