#230 Douche

De champagne bruist nog in haar hoofd als Eva de douchekraan openzet. Een beetje wankel stapt ze onder de hete douche en laat de waterstralen over haar heen stromen. De herinneringen aan de avond buitelen over elkaar heen: haar vlammende betoog, de stemrondes, de camera’s, het applaus. En natuurlijk de partijvoorzitter die haar arm de lucht introk, alsof ze de winnaar was van een bokswedstrijd. Nog steeds heeft ze het gevoel dat ze zweeft. In een poging haar tollende hoofd tot rust te brengen sluit ze haar ogen. Plotseling doet een vlaag koude tocht haar huiveren. Het is maar kort en nauwelijks merkbaar en geeft haar een onbehaaglijk gevoel. Zal de champagne wel zijn, denkt ze en ze draait aan de knop om de temperatuur te verhogen. Dan hoort Eva een zacht geluid. Het klinkt alsof een stoel iets wordt verschoven. Ze spitst haar oren, maar ze hoort verder niets. Met een onrustig gevoel draait Eva de douchekraan dicht, droogt zich snel af en schiet een badjas aan. Ze gluurt om de hoek. Niets te zien. Enigszins opgelucht ademt ze langzaam uit. Ze moet het zich wel verbeeld hebben. Goed dat ze de sloten vervangen heeft toen ze Edwin de deur uitzette. Toen haar politieke carrière serieus begon te worden, had ze haar relatie zonder pardon beëindigd. Ja, hij was aantrekkelijk en succesvol, maar dat succes was dubieus. Dat zou haar toekomst wel eens in de weg kunnen staan. Bam! Het geluid knalt als een donderslag. Op slag draaien al haar zintuigen op volle toeren. Koortsachtig kijkt ze om zich heen, op zoek naar iets om zich mee te verdedigen. In een impuls pakt de ze vloerwisser en sluipt door de slaapkamer in de richting van de hal. Een belager zou haar uitlachen met die vloerwisser, maar het was beter dan niets. Stijf tegen de muur gedrukt kan ze alleen maar aan de voordeur denken. Ze haalt diep adem en schiet om de hoek. Binnen een paar tellen is ze bij de deur en ziet meteen dat haar sleutels verdwenen zijn. Ze geeft ruk aan de deurklink. Op slot. Langzaam draait Eva zich om. Als verlamd blijft ze staan, met haar rug tegen de deur. Ze verwacht elk moment de indringer te zien, maar er gebeurt niets. Ze dwingt zichzelf in beweging te komen. Bij elke stap die ze zet voelt ze haar hartslag toenemen. Haar ogen schieten van links naar rechts en ze trekt een sprint naar de keuken, pakt een mes uit het messenblok, draait zich om en houdt het met gestrekte arm voor zich uit. Eva loopt zijwaarts richting de eetkamertafel, waar haar mobiel moet liggen. Haar nekharen gaan overeind staan als ze ziet dat daar voor in de plaats een envelop ligt. Zonder het mes los te laten trekt ze een opgevouwen vel papier uit de envelop. Haar hand trilt als ze het vel papier openvouwt. Ze slaakt een kreet van afschuw als ze leest ....