Schrijfopdracht #229 – In het bos Langzaam werd de geur van dennennaalden verdrongen door een geur die ik nooit meer zou vergeten en nog dagenlang op mijn huig zou blijven liggen. Ik verliet het wandelpad en liep een stukje verder het bos in. Plotseling zag ik dat de boel aan het vergaan was, de grond waarop ik liep veranderde in een modderige brij. Ik ging daar kopje onder, verdween in een lugubere ruimte waar kippen- en ook mensen zonder kop rondliepen, sommigen herkende ik aan hun postuur en hun vertwijfeld opgeheven handen; er liepen koeien zonder uiers en paarden zonder staart. De koeien loeiden van pijn want zij konden hun melk niet kwijt, de paarden konden zonder staart de viezigheid niet van zich afslaan. En het stonk naar alles wat maar rotten kon. Maar nu, hoe is het nu? Ik durf niet te voelen of ik mijn kop nog heb; kijk wel naar mijn handen die ik echt niet kan missen; typen is voor mij van levensbelang. O my god, de huid vergrijst en gaat los zitten en stinken … Het gilt in mij: NEE, dit niet. Rustig denken, kop of geen kop. Deze grote zwijnenstal moet gezuiverd worden: Water schoon -hoognodig, Zuurstof - zeker nodig, Aarde - daar staan we op, mag wel wat steviger, maar Vuur - om te zuiveren dat hebben we nodig. Het lijkt alsof ik opgetild word, ik weet wat ik moet doen: ‘Prometheus schreeuw ik, Prometheus we hebben je nodig, kom alsjeblieft’ snik ik ‘kom met je vuur, steel het desnoods opnieuw van Zeus, maar kom! Je hebt ons destijds het Vuur gegeven maar wij hebben het verkwanseld.’ Dat stelen in herinnering brengen, was niet mooi van me, ik besef dat maar al te goed. Maar wat doe je als je wanhopig bent? Er steekt een harde wind op, gedonder en geraas weerklinkt, we zien licht. Prometheus komt als uit het niets met vuur aangevlogen. Hij zoekt mijn ogen en ik de zijne en dan een fel licht en alles staat in brand. Nee, wij verbranden niet maar worden gezuiverd; alles wordt gezuiverd. Dan weet ik niet wat ik van dankbaarheid moet doen. Een ongelooflijke last valt van mijn schouders. ‘Prometheus, je hebt ons allemaal gered. De natuur aan ons terug gegeven. Hoe kunnen we je bedanken.’ Instemmende geluiden weerklinken en dankbaarheid straalt hem tegemoet. Hij kijkt ons bedenkelijk aan en zegt: ‘Nu moeten jullie het zelf doen, ik kan geen tweede keer komen. Respecteer elkaar – praat met elkaar. Vechten is uitgesloten!’