#229 De geur van een drama

Langzaam werd de geur van dennennaalden verdrongen door een geur die ik nooit meer zou vergeten en nog dagenlang op mijn huig zou blijven liggen. Ik verliet het wandelpad en liep een stukje verder het bos in. Plotseling zag ik Teun staan. De veertigjarige zoon van boer Nelis en boerin Antje. ‘Teun is een beetje simpel, maar heel niet onaardig,’ zeggen zijn ouders altijd. Toch schrok ik, hem daar alleen tussen de bomen te zien staan met een schep in zijn handen. Ondanks dat ik mijn maag voelde draaien, deed ik intuïtief of ik niets rook. ‘Ha, die Teun,’ zei ik quasi nonchalant. ‘Hallo,’ zei hij mat. ‘Ben je aan het wandelen Teun?’ ‘Nee, niet wandelen,’ klonk het resoluut, alsof het mijn voorstel was. ‘Wat ga je dan doen Teun?’ ‘Mag niet, papa boos, mag niet…,’ zei hij met neergeslagen ogen. Ik vermoedde gelijk dat hij iets deed of van plan was, wat hij niet mocht doen. Wat nu, dacht ik. Die schep in zijn handen beviel mij niet zo. In het verleden had hij boer Valken met de riek achterna gezeten. Zijn moeder wist hem nog net op tijd te stoppen, anders weet ik niet hoe het met boer Valken was afgelopen. Teun kon soms van uit het niets ineens heel driftig worden, werd er in het dorp over hem verteld. ‘Is je moeder nog steeds met vakantie,’ vroeg ik om het maar helemaal ergens anders over te hebben. ‘Nee, nee,’ begon hij ineens te gillen. ‘Rustig maar Teun,’ probeerde ik hem te sussen. Hij zwaaide zijn schep door de lucht en voordat ik dacht weg te moeten duiken, gooide hij hem de andere kant uit en zakte door zijn knieën. ‘Teun is lief,’ huilde hij en begon wild met zijn handen in de vochtige grond te graven.