#229 Mijn neus achterna

Langzaam werd de geur van dennennaalden verdrongen door een geur die ik nooit meer zou vergeten en nog dagenlang op mijn huig zou blijven liggen. Ik verliet het wandelpad en liep een stukje verder het bos in. Plotseling zag ik een zacht schijnsel. Het danste voor me uit, in het spoor van de hemelse geuren die steeds sterker werden. Als gehypnotiseerd volgde ik het schijnsel, dieper en dieper het bos in. Ik merkte niet meer waar ik liep, probeerde alleen nog maar het licht bij te houden en te ontwaren wat het nou precies was wat ik rook. Ik vermoedde kaneel, tijm, koriander? Maar direct daarna herkende ik de geur van versgebrande koffie en - warempel! - die van oma's onovertroffen appeltaart. Een symfonie aan geuren gleed over me heen en ik kon niet anders dan watertandend mijn ene voet voor de andere zetten, op zoek naar de bron. Het licht zweefde als een baken voor me uit, totdat het zich plots om de takken van een oude eik slingerde. Vanachter de reusachtige stam kringelde rook omhoog, de geur ervan bedwelmend, intens. Niet in staat me nog langer in te houden, stormde ik dichterbij en wat ik toen zag, deed me pardoes mijn knorrende maag vergeten. Onder de eik stond een grote ketel te pruttelen op een vuurtje. Een kabouter roerde er ijverig in rond terwijl hij zenuwachtig van zijn ene been op het andere hinkte. Toen hij mij in het oog kreeg, gleed er opluchting over zijn verhitte gezicht. Met zijn kleine arm wenkte hij mij dichterbij. 'Gelukkig net op tijd! Hier pak aan.' Snel duwde hij een miniscule pollepel in mijn hand. 'Roer jij even door de woordensoep terwijl ik ga plassen?' De kabouter knoopte haastig zijn schortje af, rende richting de struiken en riep me over zijn schouders toe. 'Dan brouwen we er zo een mooi sprookje van!'