#228 De gelaarsde kat

Rover snuift de geuren op die door het rooster naar buiten worden geblazen. Zijn nek strekt zich steeds verder uit naar de heerlijke aroma's. Zijn snorharen staan reikhalzend naar voren gericht. Rover begint zacht te spinnen. De achterdeur van het restaurant wordt met een zwiep open gedaan. 'Scheer je weg kat!' roept de kleine man. Rover schrikt zich een hoedje en holt vlug weg. Angstig wacht hij om de hoek van de straat. De man gooit met een ferme boog de vuilniszak in de afvalcontainer. Maar hij blijft halverwege de rand steken. De zak scheurt open, en de aardappelschillen, afgeknabbelde kippenboutjes en stukken brood vallen op de stoeptegels. Ongeduldig maar voorzichtig kijkt Rover om het hoekje. De kust lijkt weer veilig te zijn, hij trippelt naar de afvalcontainer. En smult van zijn welverdiende winterkostje. Voldaan wandelt Rover door een verlaten steegje. Een donkere gestalte komt hem stapvoets tegemoet. Hij zingt een vrolijk liedje. Rover is opgewekt en hoopt een aai over zijn bol te krijgen. De gestalte blijkt een jongeman te zijn. Maar zijn ogen lijken vuur te spuwen, en Rover deinst achteruit. De jongeman snauwt iets onverstaanbaars en maakt plots een trappende beweging. Op een haar na mist hij Rovers kleine lichaam. De man verliest zijn evenwicht, en valt met een smak op de grond. 'Rotkat!' Galmt het door het steegje. Hevig geschrokken holt Rover weg door de kille straat. Grote druppels water glijden over zijn zwarte vacht. Slechte voeding, de winterkou en de gure stad hebben van hem een grauwe kat gemaakt.Teneergeslagen struint hij door de straten. Hij moet weer op zoek gaan naar een plek om te kunnen overnachten. Rover rolt zich behendig op, als een ratelslang beschermt hij zijn gestel. Op de achtergrond hoort hij het geraas van de treinen. Het is vroeg in de ochtend, Rover schudt alle nattigheid van zich af. Het is de hoogste tijd voor zijn ochtendritueel en hij gaat vlug op pad. Aan de overkant van de straat ziet hij een mevrouw leunend op haar stok. Ze is in gesprek met een bejaarde man. Zonder op of om te kijken steekt hij over en holt naar hen toe. Rovers staart staat hoog in de lucht, zijn kopje uitdagend naar haar toe gericht. De oude mevrouw schrikt even en vraagt: 'Wie ben jij lieve schat?' Voorzichtig aait ze hem over zijn bol. Rover geniet van alle aandacht. 'Dag Bertus, ik ga gauw weer naar binnen, het is veel te koud om buiten te blijven staan.' 'Dag Greetje.' Een glimlach verschijnt op het gezicht van de oude man. De rimpels op zijn voorhoofd lijken even te verdwijnen. Rover voelt zich opperbest. Maar hij had zojuist aan het gezicht van de oude mevrouw gezien dat ze ongelukkig was. Dat baart hem zorgen. Zou ze misschien eenzaam zijn? Denkt hij vluchtig. Op welke manier zou hij Greetje kunnen helpen? Rover bedenkt meteen een plan... Elke ochtend legt hij een presentje bij de voordeur van Greetje. De ene keer vangt hij een muis, de andere keer vindt hij een verloren knuffel. Vervolgens doet hij precies hetzelfde bij de bejaarde man, Bertus. Onvermoeibaar gaat Rover er wekenlang mee door. Opgeven zal hij nooit doen, hij wil dolgraag dat Greetje weer gelukkig wordt. Op een dag legt hij weer een muis bij haar voordeur. Plots wordt de deur geopend, Rover deinst achteruit. Greetje kan haar ogen niet geloven. 'Dus jij bent die bezorger van alle 'pakketjes' bij de voordeur!' 'Wie is daar Greetje?' vraagt een zware stem. 'We hebben visite Bertus!'