schrijfopdracht #227 'De reis'
De reis
Een Stem die ik niet kende zei me de blinddoek van mijn ogen te halen. In eerste instantie voelde dat als een opluchting maar dat de situatie er vervolgens onmiddellijk beter op werd, zou ik niet willen beweren. De omgeving waarin ik plotseling en op onverklaarbare wijze terechtgekomen was, zag er niet alleen surrealistisch uit, maar vooral ook behoorlijk angstaanjagend. Wie of wat had me hiernaartoe gebracht? En waarom?
Het landschap - als je het tenminste zo mocht noemen - dat me omringde leek voornamelijk te bestaan uit een gangenstelsel waarvan de uitgebreidheid me duizelig maakte. En nee, ik bevond me niet bij de een of andere ingang ernaartoe. Was het maar zo, dan was er misschien nog de mogelijkheid geweest om er vandoor te gaan. Waar ik ook was, ik stond er middenin.
Het was een omgeving die, afgezien van al het andere, ook nog eens uit voornamelijk grijstinten was opgetrokken. Een wereld waarin niemand terecht wil komen, en ik dus ook niet. Even was er nog de hoop dat het om een droom ging, maar uit ervaring wist ik dat een beleving waarvan je hoopt dat het een droom is, er geen is.
Een tijdlang bleef ik wachten op nadere instructies van de Stem. Die bleven in eerste instantie uit. Net toen ik begon te vermoeden dat het initiatief dan waarschijnlijk verder van mijzelf afhing, bevestigde de Stem die veronderstelling.
Vluchten was geen optie, dat was duidelijk. Dan maar de confrontatie met de wirwar van gangen aangaan, zei ik tegen mezelf, en zien waar we uitkomen. Dit zou wel de een of andere bedoeling hebben. 'Uiteraard' sprak de Stem.
Ik had nu al meer dan genoeg van zijn aanwezigheid en van zijn bemoeizucht. 'Hou je mond', snauwde ik. 'Ik red me wel in mijn eentje, daar heb ik jou niet voor nodig. Misschien hooguit om me hier uit te halen, maar dat ga je toch niet doen.'
Er viel nu een stilte die aangenaam aandeed. Op de achtergrond klonk enkel een nauwelijks waarneembaar geruis. Aarzelend begon ik me te verplaatsen in de richting die het meest voor de hand liggend leek. Na enige tijd voelde het alsof er hier en daar herkenningspunten opdoemden. Herinneringen. Emoties. Antwoorden.
Nieuwsgierig vervolgde ik mijn reis.
© Cobie Scherer, 4 januari 2019
Schrijfopdracht Schrijven Online #227 'Zonder bijvoeglijke naamwoorden'.
Boeiend verhaal Cobie. Ook
Lid sinds
10 jaar 4 maandenRol
Mooi.
Lid sinds
10 jaar 10 maandenRol
Een lekker symbolische tekst,
Lid sinds
5 jaar 11 maandenRol
Cobie mooie aanwijzingen
Lid sinds
8 jaar 8 maandenRol
Mooi verhaal. Als lezer kan
Lid sinds
9 jaar 8 maandenRol
Ik moet een andere keer maar
Lid sinds
9 jaar 9 maandenRol